Weer terug in Uganda

Dinsdag 9 september 2008

“Weer terug in Uganda”

Dag lieve lezers,

Welkom op mijn website en wat fijn dat jullie mijn leven hier in Uganda weer verder willen volgen via dit medium. Alvorens ik mijn ervaringen en leven alhier weer met jullie wil delen, wil ik graag eerst even van de gelegenheid gebruik maken om iedereen die ik niet gesproken en gezien heb tijdens mijn verblijf in Nederland te groeten. Hopelijk hebben jullie allen een fijne en aangename zomer of zomervakantie achter de rug.

Helaas heb ik vanwege enorme drukte en helaas onvoorziene omstandigheden met weinig familie, vrienden en bekenden kunnen bijpraten. Jammer, maar had het ook niet kunnen voorzien dat het zo druk zou zijn en worden. Mijn zus, die in Italië woont, had me er al op voorbereid dat drie weken amper voldoende zijn en ze had helemaal gelijk.

Naast alle zakelijke afspraken (waarover later meer) had ik tevens een vol programma wat betreft de behandeling van mijn overbelaste pees in mijn hiel, waar twee fysiotherapeuten zich meerdere malen per week mee bezig hielden. Hen ben ik dan ook veel dank verschuldigd. Helaas merk ik nu na twee weken dat het toch weer verslechterd en het telkens hurken in de latrine is hier tevens debet aan. Dit is o.a. ook één van de redenen dat ik niet met mijn zus Etien en haar partner Gigi over twee weken meega om de Gorilla’s in Uganda te gaan bezoeken. Een hele, hele bijzondere ervaring, maar ik durf de tocht door de bergen en het tropisch woud nog niet te ondernemen.

Mijn grootste helden kwamen tijdens mijn afgelopen verblijf in Nederland uit onverwachte hoek. Tot mijn groot verdriet moest ik plotsklaps en zonder duidelijke vooraankondiging noodopvang regelen voor mijn poes Louisa. Het was een hele nare ervaring, temeer daar het allemaal vlak voor mijn vertrek gebeurde en ik machteloos stond. Ik kan er hier helaas nu niet meer over zeggen, maar zonder mevrouw Valkenburgh van de noodopvang voor katten en mijn vader en zijn partner die zich vanaf 11 september over Louisa zullen gaan ontfermen had ik niet geweten wat ik had gemoeten. De situatie was zo dramatisch voor Louisa dat ze de eerste dagen niet at en het leek alsof ze in een soort shocktoestand verkeerde. Vreselijk en ik heb me heel, heel vervelend en verdrietig gevoeld alsmede schuldig dat ik haar moest achterlaten om weer terug te keren naar Uganda. Regelmatig onderhield ik contact met mevrouw Valkenburgh en besefte dat Louisa in goede handen was om bij te komen. Soms lijken je huisdieren net op mensen en voelen ze feilloos aan wie hun werkelijke vrienden zijn.

Is er dan niets leuks te melden wat betreft mijn verblijf in Nederland? Natuurlijk wel. Dat ik zalig heb gegeten op mijn logeeradres en Henny elke dag weer een gezonde (Hollandse) maaltijd op tafel wist te toveren. Dat ik een paar dagen heerlijk in mijn woonplaats Zeegse heb gelogeerd in het huis van Monique om me even weer een beetje thuis te voelen. Dat ik een dolblije Gara (mijn hondje) een paar keer heb bezocht die zo liefdevol door mijn buurvrouw Gepke wordt verzorgd. Dat ik een leuke en gezellige fietstocht heb gemaakt met mijn nicht, Zwanet, en kinderen. Dat ik heb gewinkeld in de Hema, Albert Heyn en Action om de hoognodige spullen voor Uganda in te kopen. Dat een alleraardigste en attente verkoopster, Margriet Ahlers, mij spontaan een stapel schriften en vele pennen meegaf voor de school waarover ik vertelde. Dat ik zo blij en gelukkig was mijn “kids” Chris en Melodie weer in de armen te kunnen sluiten. Dat ik op de supersnelle computer (in vergelijking met de onze hier in Uganda) van mijn vader heb gewerkt. Dat ik elke dag onder de douche kon stappen en lekker relaxed op een WC kon zitten om mijn behoefte te doen. Dat ik mijn tante Lieneke heb kunnen feliciteren met haar 70ste verjaardag en mijn neef Hans en zijn partner, Alberta, heb kunnen feliciteren met hun mooie jongste spruit. Dat ik mijn vriendin Laleh heb kunnen feliciteren met haar fantastisch studieresultaat. Dat ik toch nog tijd heb gevonden om enkele vrienden te bezoeken om weer even ouderwets bij te praten en te lachen. En dat ik met extra gedoneerde gelden en opdrachten voor te bestellen kunstkaarten weer terugkeerde naar Uganda.

Maar goed, weer terug van weggeweest ben ik nu weer vol goede moed begonnen aan mijn tweede halfjaar hier in Uganda. De eerste periode is omgevlogen en gezien de contacten die ik hier heb opgebouwd zal dat zeker ook gaan gelden voor de komende tijd. Verheug me er nu alweer op om de kinderen terug te zien op school. De scholen hebben nog vakantie tot 15 september aanstaande.

Toen ik afgelopen week weer in Luweero aankwam werd ik notabene al bij het uitstappen op de taxiparkeerplaats door verschillende mensen aangeklampt die me wisten te vertellen dat mijn school heel mooi was geworden. Nou, dat was toch een geweldige opsteker om je school zo in de belangstelling te zien staan en dat iedereen mij nu direct als “Mrs. Basajjansolo” herkend.
En inderdaad, aangekomen bij school zag ik de enorme verbetering. Tijdens mijn afwezigheid heeft UPA (Uganda Pioneers Association, de organisatie waarvoor ik hier in Uganda mijn vrijwilligerswerk verricht) een workcamp georganiseerd. Zo’n 35 vrijwilligers uit uiteenlopende landen als Duitsland, IJsland, Korea, Engeland etc. hebben in drie weken tijd ons tweede schoolgebouw flink onderhanden genomen. De muren stonden er al wel en er werd op de aarden ondergrond ook gewoon les gegeven, maar nu is alles gestukadoord, geverfd en zijn er mooie cementen vloeren ingelegd. Er is een heuse opstap gemaakt om in de klaslokalen te komen. Verder is het schoolterrein aangepakt. Zijn bomen gekapt, is er een omheining gemaakt, is het gras gemaaid, zijn er heesters geplant en zijn de eerste speeltoestellen (banden in dit geval) half in de grond geplaatst. Goh, ik was zo blij met deze veranderingen, temeer daar vele mensen in Luweero nu vol bewondering over onze school spreken.

En of dit nog niet alles was; Afgelopen vrijdag hebben we 16 nieuwe Japanse vrijwilligers welkom geheten die samen met 12 Ugandese vrijwilligers een geheel nieuw gebouw voor een nieuw klaslokaal gaan bouwen. Hoe zouden we het zonder de steun van al deze lieve mensen moeten stellen. Okay, zelf zijn we ook hard aan de slag, maar dit soort zwaar en ruig werk dient eerst gedaan te worden alvorens je überhaupt met lesgeven kunt beginnen. En het mooie en goede van dit alles is dat het een enorme uitstraling heeft op de hele gemeenschap. Mensen uit de buurt komen nu spontaan ook hun diensten aanbieden. Er zijn al ouders gekomen met de vraag hoe we in de toekomst met lokale mensen aan de slag kunnen om de school verder uit te breiden en te moderniseren. Het probleem met dit soort grote projecten is dat je naast arbeidskrachten vooral ook geld nodig hebt om alle materialen in te kopen. De groepen vrijwilligers die nu zijn gekomen betalen voor zo’n workcamp geld en met dit geld wordt de bouw dan bekostigd. Zoals ik bijvoorbeeld ook aan het begin van het jaar 500 US Dollars heb betaald om mijn vrijwilligerswerk te mogen en kunnen uitoefenen. Dat geld is nodig om de organisatie UPA draaiende te houden, welke geheel afhankelijk is van donaties.

Mr. Basiita en Wadimba Sam, de oprichters van de school, hebben het dit keer heel professioneel aangepakt. Ze hebben bij de opening van het Japanse workcamp een parlementslid uitgenodigd alsmede de districtsvoorzitter van gezondheid van Luweero alsmede enkele Aidsvoorlichters die zelf HIV besmet zijn of Aids hebben. Het was een indrukwekkende opening, temeer daar de nationale radio van Kampala ook aanwezig was. Sneller en beter kun je je school en haar ontwikkeling toch niet onder de aandacht brengen.

Wel was ik wat overdonderd door de aandacht die ik zelf tijdens de opening kreeg. Was notabene de hele maand augustus in Nederland geweest en had me dus niet bezig gehouden met de voorbereiding voor de workcamps. Maar toch moest ik naar voren komen om complimenten van het vrouwelijk parlementslid in ontvangst te nemen voor het goede en opbouwende werk wat ik reeds had verricht voor de school. Nou ja, zeg. Ik doe gewoon hier wat er moet gebeuren en als vrijwilliger is dat toch wel het minste wat je kunt doen. Heb dan ook in mijn toespraak en later tijdens het interview met de nationale radio-omroep mijn grote dank uitgesproken aan het adres van de leerkrachten, die met lage salarissen heel veel goeds doen voor de school en met name ook jullie als sponsors en donateurs uit Nederland bedankt waardoor we al zoveel beter en professioneler zijn uitgerust in vergelijking tot begin van dit jaar. Wat zou het fijn zijn als jullie (degenen die ons steunen) dat met eigen ogen zouden kunnen aanschouwen.
Liep soms met tranen in mijn ogen rond foto’s te nemen tijdens de officiële opening, zo blij was ik dat ik weer terug ben en dat inmiddels zoveel mensen de school een warm hart toedragen. We gaan nu met goede moed verder om de school en het werk van de docenten tot een succes te maken.

Hoe ver we nu zijn? Er moet nog heel veel gebeuren. Zo moeten we van elk kind alle gegevens registreren, de omheining verbeteren en schoolspeeltoestellen aanschaffen en plaatsen om onze school officieel te kunnen laten registeren. Zo zal één docent nog haar bevoegdheid moeten halen. We willen haar beslist niet missen omdat ze al veel voor onze school heeft betekend en ze de hele organisatie voor het muziekfestival op zich heeft genomen.
Voorts moeten de leerkrachten nog meer workshops bijwonen om professioneler onderwijs te kunnen geven. Zal er in de toekomst gekeken moeten worden naar een ervaren kracht om de school organisatorisch en financieel te runnen, daar dat nu nog grotendeels afhankelijk is van mijn functioneren. Alles gaat stap voor stap, maar we zijn op de goede weg. Want één ding is zeker. Dit moet en zal een school worden van en voor de eigen gemeenschap. En dat het dan met behulp van steun en expertise van buitenaf is opgebouwd, is prima, maar die afhankelijkheid mag slechts van bepaalde duur zijn. Heb totaal geen ervaring met ontwikkelingswerk en volg dan ook maar mijn gevoel en gezond verstand. Blijkbaar is dat tot nu toe voldoende om op de goede weg verder te gaan. Voor ideeën en suggesties sta ik altijd open, want onder jullie als lezers zullen heus mensen zijn met meer en betere ervaringen.

Wat betreft de steun en aandacht van jullie zijde; Daar heb ik helaas nog geen tijd voor gehad om dat allemaal weer goed en overzichtelijk in kaart te brengen. Ben wel met extra geld, toezeggingen om enkele kinderen te sponsoren, en meer opdrachten tot bestelling van kunstkaarten teruggekeerd. Zal derhalve deze informatie de volgende keer aan jullie geven. Vanzelfsprekend reeds hartelijk dank voor wederom jullie steun.

Verder heb ik goed nieuws voor degenen onder jullie die zich nu al zorgen maken over hoe het verder zal gaan met de school als mijn jaar van vrijwilligerswerk erop zit. Niet getreurd, want ik zal ook in de komende jaren aan de school verbonden blijven, zei het zijdelings. Hoe dat kan?

Okay, voor degenen onder jullie die het nog niet weten; Ik heb besloten om de komende jaren in Uganda te blijven wonen. Hoezo? Wel, ik heb tijdens het afgelopen voorjaar een hele lieve man ontmoet en we zijn in korte tijd zo’n sterk verbonden stel geworden dat we besloten hebben om hier in Uganda en zelfs in de buurt van Luweero een eigen bedrijf op te starten. Was uiteraard helemaal niet mijn bedoeling, maar het heeft zo moeten zijn. Ik ben er vanzelfsprekend reuze blij mee, temeer daar ik me heel happy voel in de relatie en in Uganda (lees Afrika). Weet niet wat het is, maar alle stress en hectiek, die ik zo dikwijls in Nederland ervaar en voel heb ik hier niet. Kan het ook niet goed uitleggen, maar het voelt gewoon heel goed hier te zijn. En met de hartverwarmende steun en aandacht die ik van Herbert, zo heet mijn vriend, krijg, voelt het alsof alles op zijn plaats valt.
(Nu begrijpen jullie ook beter waarom ik het zo druk had met het regelen van zoveel zaken in Nederland)

Hier wil ik het grote nieuws eerst bij laten. Kunnen degenen onder jullie die het allemaal nog niet wisten het even verwerken en zal ik in mijn volgend bericht Herbert uitgebreider aan jullie voorstellen. Is dat okay?

Graag wil ik jullie nog even laten weten hoe jullie mij behalve per mail ook kunnen bereiken:

Mijn adres is: Jita Veeman
C/o Herbert Kigobe
P.O. Box 147
Luweero
Uganda

Tevens wil ik jullie er graag op wijzen dat bellen naar Uganda echt heel makkelijk gaat. Graag zou ik jullie willen bellen, maar gezien de hoge kosten en de lage beltegoeden die ik per keer slechts kan invoeren in mijn mobiele telefoon, is dat onbegonnen werk. Het wachten is dus op internet met belmogelijkheden zoals Skype, maar ook dat laat nog even op zich wachten, omdat we onze gelden eerst in ons bedrijf willen investeren en internet hier verhoudingsgewijs heel duur is. Zo’n 90 Dollar per maand.

Dus voor wie mij “for the time being” wil bellen, heel graag, want ik wil het contact met jullie natuurlijk niet verliezen. Gelukkig heb ik enkele vrienden die me regelmatig bellen en dat gaat prima en steunt me enorm. Het kost jullie 7 cent per minuut als je met je huistelefoon belt.

Toets daartoe 09001230077 dan 00256772418180 en afsluiten met een #.

(Soms verandert de provider de kosten. Zo kan het 6 cent zijn en dan bel je 09001230076 of mogelijk in de toekomst 8 cent en dan bel je 09001230078)

Mag ik jullie hartelijk danken voor het wederom bezoeken van mijn website. Heb nog veel meer nieuws te vertellen, maar dat komt de volgende keer.
Hoop van jullie te horen en stel je vragen, mocht je die hebben. Ben blij om mijn belevenissen en ervaringen met jullie te kunnen delen op deze manier.

Zonnige en hartverwarmende groeten vanuit Luweero,

Jita

P.S. Voor diegenen onder jullie die het nog niet hebben gedaan, maar het wel willen doen. De Ugandese kunstkaarten zijn nog steeds te bestellen. Daarmee steun je onze school en haar leerlingen en bovendien de lokale kunstenaars. Kijk hiervoor op het eerder geplaatst bericht van vrijdag 25 april jl. (bericht 9)