Een "doorsnee" dag Kampala

Een “doorsnee” dag Kampala…………..

Het is 6 uur in de ochtend en ik word met zachte hand en stem gewekt door Herbert, die zoals gewoonlijk zo fris is als een hoentje op dit voor mij onmogelijke tijdstip.
Oh ja, dat is het waarom hij me in mijn slaap stoort. Om 9 uur moet de auto bij de garage zijn voor een grote beurt en aangezien elke ochtend nog anderhalf miljoen meer mensen zich de stad inwurmen moeten we vroeg vertrekken naar Kampala.

Eigenlijk best fijn om zo in alle vroegte als het net licht wordt met Gara te wandelen. Lekker fris en de vogels zingen het hoogste lied. Zie zelfs op dit vroege uur al de “Black and white casqued hornbill” (Mooie,grote, zwart witte vogel, met grote hoorn op de snavel, “Bycanistes subcylindricus) die een klepperend en snaterend lawaai van jewelste maakt.

Ontbijten met het niet echt lekkere witbrood gaat nog niet zo goed op dit vroege tijdstip, maar gelukkig zijn er Avocado, Guaves, Menvu (kleine zoete bananen) en Mango. Wat een zaligheid hier dat fruit. Maakt het gebrek aan lekker brood wel een beetje goed.

Op weg naar Kampala realiseer ik me wat een weldaad het is nu regelmatig “gereden” te worden door mijn persoonlijke chauffeur. Okay, het heeft een jaartje geduurd voordat het zover was, maar daarom waardeer ik het nu des te meer. Herbert rijdt gelukkig heel on-Afrikaans, daar hij heel voorzichtig is en niet zoals de overgrote meerderheid over de wegen jakkert en te pas en te onpas inhaalt. Elke week vallen er hier tientallen slachtoffers in het verkeer, met name veroorzaakt door het roekeloos rijden van bus- en taxichauffeurs.

Dit keer gaan we, geheel tegen de gewoonte in, de eerste uren gezamenlijk op pad. Bij de garage bespreken we de mankementen met de garagehouder voor de grote beurt. Als je kon zien hoe zo’n garage er uitziet geloof je je ogen niet. Een wirwar en chaos van (oude) auto’s, schroot en viezigheid. De auto wordt op een wankele brug gereden, waar ik gelukkig snel een foto van kan maken.

Vervolgens op de brommertaxi (boda-boda) op weg naar een dame die voor ons visitekaarten en rekeningboeken kan drukken. Via Robert Jan, een Nederlandse vriend hier, zijn we aan haar adres gekomen. Ja, elkaar helpen met contacten is enorm belangrijk hier in Uganda. Zo bouw je in ieder geval een iets betrouwbaarder netwerk op. We handelen de zaak op straat af voor het kantoor van haar werkgever de nationale krant New Vision. Ha, toch geweldig en dat is tegelijkertijd ook de charme van Afrika.

Even later zitten we in een stoffig en zwart rokend taxibusje (voor het eerst sinds lange tijd voor mij) op weg naar het stadscentrum. We wurmen ons door het drukke verkeer en de overvolle straten om in een steegje ons volgende adres te vinden waar we business stempels willen laten maken voor onze rekeningen, offertes enz. enz. Vanuit de overvolle, onfrisse straat stappen we ineens een helder en schoon kantoor binnen. En ja, hier worden kwaliteistgoederen verkocht. Vaak even een weldaad temidden van alle chaos en viezigheid. Okay, we zijn wel een uurtje kwijt, maar met alle persoonlijke aandacht is dat geen probleem. Na de eerste aanbetaling (wel Europese prijzen helaas) en met de nodige rekeningen van aanbetaling op zak, staan we weer buiten in de nog altijd overvolle en zinderende straat. Ik zie even verderop een aantal gele jerrycans (watervoorziening voor zeker 85% van de bevolking) keurig in de rij op straat staan. De doppen zijn mensen meestal binnen een week na aanschaf kwijt, maar hier heeft men natuurlijk wat op gevonden. Doorgaans propt men er een graspol in of bananenbladvezels, maar in dit geval heeft men er gewoon een rijpe banaan in gestopt als afsluitmiddel. Een prachtig gezicht en moet hier natuurlijk als “bananenboerin” wel een foto van maken.

Hier in de binnenstad scheiden vervolgens onze wegen. Herbert gaat vaccinaties halen voor zijn kippen en dan met een taxibusje terug naar Wobulenzi en de farm, waar de kippen diezelfe dag nog gevaccineerd moeten worden. Ik ga verder op pad om mijn lijstjes af te werken.

Zo breng ik een gloednieuwe fotocamera naar een jongedame in het craftscentrum, die mij vroeg er een voor haar mee te nemen uit Nederland. Ik doe zaken met haar wat betreft de boombastprodukten. Ze heeft het geld niet compleet en ik weiger de camera af te geven. Natuurlijk komt er dan toch ineens geld boven tafel en wordt de camera afgerekend en vervolg ik mijn weg. Ben inmiddels aan de andere kant van de stad, dus zal nog een lange tocht worden aan het einde van de middag om de auto weer op te halen.

In de tussentijd lunch ik met Happy een vriend van het eerste uur, ontmoet zijn collega’s en haal nog een aantal mooie kettingen op, die ik laatst op de markt bij een Keniase vrouwengroep had vergeten en al wel had betaald. (eerlijk toch van hun!!)

Dan op weg naar de garage. Het waait enorm. Sinds ik terug ben in Uganda heb ik nog geen droge dag in Kampala meegemaakt. Ook nu duurt het niet lang eer de bui in alle hevigheid losbarst. Echter deze keer is het echt menens.
Binnen de kortste keren staan de straten blank en gebruik ik mijn Teva schoenen als waterschoenen, wat toch weer een geluk bij een ongeluk is. Als het onweer losbarst wordt het mij ook te gortig en zoek ik ergens beschutting in een portiek.
Geweldig al die taferelen op straat. Kan vanonder het afdakje mooi enkele foto’s maken van mensen die met paraplu’s in alle kleuren van de regenboog over straat rennen en daarbij bijna de lucht in worden gezogen vanwege de rukwinden. Mensen die op de laadbakken van auto’s onder zeilen, plastic tasjes of andere materialen proberen te schuilen. Bijzondere en vermakelijke foto’s tijdens dit hondenweer.

De regen, het onweer en “alle zegeningen van God”, zoals men dat hier noemt, duren voort en mijn weg vervolgen is ondenkbaar. Loop dus maar het steegje achter de portiek in en hoor muziek en zang. Via allerlei trapjes , balkons en balustrades sta ik ineens in een gigantische zaal, waar slechts een handjevol mensen uitbundig staat te dansen en te zingen. Het is de Pentecostel kerk die elke dag diensten houdt vanaf 15.00 uur. De muziek is luid en kwalitatief slecht, de zangers op het podium dansen vol overgave en zingen behoorlijk vals, maar dat mag de pret allemaal niet drukken. Ik geniet van het schouwspel. Gelukkig kan ik de tekst niet verstaan, want anders zou ik het minder aangenaam vinden, maar de positieve manier waarop mensen hier in het leven staan, raakt me telkens weer. Regen maakt de mens hier blij, de kerk maakt een mens hier zichtbaar gelukkig(ondanks talrijke misstanden die “gelukkig vergeven” kunnen worden) en tijd, och ja, dat is van ondergeschikt belang. Dus geef ik me er ook maar aan over en ga lekker meedeinen op de muziek en probeer mijn oren de zuivere noten te laten horen. Okay, ik moet regelmatig even van plaats verwisselen, daar het binnen bijna net zo hard regent als buiten, vanwege gigantische lekkages, maar als het straks weer droog is, is dat probleem zo verholpen. Na een klein uur en enkele leuke foto’s gemaakt te hebben loop ik naar de galerij en zie dat het normaal regent, zodat ik mijn weg kan vervolgen.

Een kilometer verderop ga ik bij het Internationale hospitaal de papieren ophalen betreffende Herbert zijn ziektekostenverzekering. Natuurlijk is slechts een enkeling hier verzekerd in Uganda, maar heb als echte Hollandse met Herbert afgesproken dat we voor hem toch ook een verzekering af willen sluiten. En na weken wachten zijn de papieren en de polis nu dan klaar.

Dan eindelijk op weg naar de garage. Wil lopen, daar boda-boda’s nu veel te gevaarlijk zijn met al die regen, modder en nattigheid. Maar gelukkig vind ik een fiets-boda, wat ik wel vertrouwd acht. Helaas gaat dit na een kilometer of twee toch fout. Een of andere gek van een beveiligingsbedrijf moet zonodig met vliegende vaart naar de andere kant van de weg rijden om te parkeren en vliegt gewoon recht op ons af. De fietschauffeur ziet het te laat en voor we er erg in hebben ligt hij met fiets en al op de grond en kan ik op mijn knieen geleund erger voorkomen. Broek vies, nat en onder de modder, maar dat betert wel weer. Erger is dat het voorwiel volledig in de kreukels zit van de fiets-boda. Vind het zo naar voor hem. Nadat ik eerst de idiote chauffeur even goed de waarheid heb gezegd geef ik de fiets-boda een flinke fooi en ga op pad om onze auto op te halen.

Bij de garage aangekomen is de auto nog niet klaar. Men kon niet werken vanwege de regen en een binnenwerkplaats hebben ze niet. In een vies en rommelijg kantoortje zink ik neer op een stoel terwijl het water uit het zitkussen spuit. Ach ja, was al nat en vies, dus ervaar dit maar als schoonmaakbeurt.
Na drie kwartier, het is inmiddels kwart over zes ’s avonds, is de auto klaar en wordt de rekening mij gepresenteerd. Ik betaal en rijd snel weg om bij een groot winkelcentrum nog even boodschappen te doen. Natuurlijk is het filetijd en ik besluit naar een andere winkel te rijden even buiten het centrum om langer wachten te voorkomen. Inmiddels regent het weer in alle hevigheid.

Op de parkeerplaats aangekomen bedenk ik me dat ik niet meer zoals de afgelopen 3 maanden door de auto hoef te kruipen om het portier van binnen uit op slot te doen, daar het slot na de inbraak van afgelopen januari nu is gerepareerd.
Helaas niets is minder waar en de garagehouder heeft dus geen nieuwe sloten aangebracht. Ik baal en mopper in mezelf. Heb verder geen tijd om hier bij stil te staan en herhaal het ritueel van auto op slot doen zoals we het de afgelopen maanden gewend waren. Ik ren door de supermarkt, daar het laat is. Weet inmiddels alle producten die wij nodig hebben te vinden en rijd zodoende al na een half uur met een halfvolle kar weer naar buiten de duisternis in, waar het nog steeds cats en dogs regent. Bah, gelukkig is er een behulpzame beveiligingsman die mij meehelpt de spullen snel in te laden. Bedank hem, geef hem mijn kar en een fooi.

Voor ik weg rijd wil ik nog even wat water drinken, want heb de hele verdere middag niets meer gedronken en vergeten mijn mond naar de hemel te richten, daar er toch genoeg vochtigheid van boven kwam. Ik wil mijn boodschappentas pakken die ik op de grond voor de bijrijderstoel heb gelegd. Geen tas, geen water……………..Weg tas, weg water, weg kettingen, weg rekeningen, weg verzegeringspolis en weg fotocamera…………………………….

Nee toch, niet weer. Waarom alweer? Waarom is Kampala zo onveilig? Waarom waren de sloten niet gerepareerd? Waarom…………………………..?????

Enfin, de foto’s moeten jullie er maar bij bedenken die zijn……………………………ook foetsie!

Lieve lezers, Sorry voor dit intemezzo, maar moest het even van me afschrijven. Zoals beloofd (en nu echt) de volgende keer meer info over mijn terugkomst in Uganda, de farm en Basajjansolo-school. Oh ja, de foto’s zijn dus gedateerd.

Wens jullie fijne voorjaarsdagen toe, een zorgeloze Koninginnedag en een hele goede meivakantie.
Lieve groet,
Jita


Nieuws vanuit Uganda:

-In Oost-Uganda zijn de afgelopen weken ongeveer honderd doden gevallen vanwege vergiftigd zelfgebrouwen alcohol. Dit gebeurt regelmatig en valt weinig tegen te doen, daar op het platteland veel (te veel) mensen gevaarlijk zelfgebrouwen alcohol nuttigen.

-De president van Iran heeft 23 april een bezoek gebracht aan Uganda om zijn omstreden nucleair programma te verdedigen. Hij was op doorreis vanuit Zimbabwe. Word je niet echt vrolijk van in welk rijtje landen Uganda zich ophoudt tegenwoordig!!!


Tip:

Men zegt dat ik soms zo leuk (maar wel te lang) schrijf. Dank voor het compliment, maar wil je echt prachtige korte verhalen of gedichten lezen ga dan naar de website van mijn vriendin Lian Reuvekamp. Zij kan het als geen ander en ik smul iedere keer weer van haar schrijfstijl. Veel plezier zou ik zeggen: www.lianreuvekamp.nl. Oh ja, sorry Lian heb je niet om toestemming gevraagd, maar je site is openbaar en je kunt er zoveel meer mensen mee plezieren.


Postadres: Jita Veeman
c/o Kigoman Mixed Farm Ltd
P.O. Box 101
Luweero
Uganda
Email: jitaveeman14@hotmail.com
Telefoon: 0900-1230079/81 - (even wachten) 00256772100202# (nummer snel draaien en
afsluiten met een hekje) ( 10 cent per minuut vanuit Nederland)
of
0900-1230277 – (even wachten) 00256772100202# (7 cent per minuut)