Sprakeloos en verdrietig

SPRAKELOOS EN VERDRIETIG
Wobulenzi, 2 oktober 2011

Lieve mensen,

Ja, hoe te beginnen dit keer………………………
Wil zo graag schrijven dat het hier zo goed gaat met ons en dat we alle hindernissen en uitdagingen achter ons hebben gelaten.
Na het overlijden van Jaajja (oma van Herbert) hadden we het gevoel nu even in alle rust haar heengaan een plekje te kunnen geven, met name wat Herbert betreft.
En na alle zaken als zwaar oogstseizoen, diefstal, apparatuur kapot, neerstortende plafonds, bedreigingen etc. etc, waren we daar ook wel aan toe, zo vonden we. En zeg toch zelf, het is altijd goed om jezelf beterschap en het beste toe te wensen. Blijft er des te meer over om anderen lief te hebben en goed voor te kunnen zorgen.

Ja, en jullie raden het al…………….helaas mocht het niet zo zijn.
Alleen is de klap deze keer wel heel erg hard aangekomen.

Afgelopen vrijdag had ik een dagje vakantie voor mezelf gepland. Had me lange tijd geleden al opgegeven voor een workshop “Transformational |Breathing” waarvan ik had begrepen dat je daarbij je techniek kunt verbeteren wat betreft ademhalen, wat niet alleen aangenaam , maar ook essentieel is. De start verliep prima en iedereen werd persoonlijk onder de loupe genomen wat betreft zijn of haar ademhalingstechniek.
Maar toen de echte groepssessie begonnen en we kreten, kreunen en steunen ten gehoor moesten brengen werd ik snel minder enthousiast. Heb het nog tot laat in de middag volgehouden, maar verlangde enorm naar de natuur om te luisteren naar het koor van de fantastisch zingende vogels en wilde lichamelijk gezien het liefst hurry up een berg beklimmen. Het is duidelijk, dit wilde ik niet en heb de groep een prettige voortzetting gewenst. Heel naar voor de trainers die vol overgave hun werk deden, maar het voelt zo goed dat ik op tijd mijn eigen beslissing neem wat goed of beter voor mij is.
Ik was ook totaal niet teleurgesteld en vond dat ik nog een leuke uitsmijter verdiende, het was per slot van rekening mijn eerste dagje uit sinds anderhalf jaar in Uganda.

Dus zat ik na anderhalf uur file (Kampala is crazy) aan de andere kant van de stad zeer voldaan in de arena van het meest succesvolle theater in Uganda, “Ndere” genaamd, Daar begon om half acht de Umoja voorstelling waarbij tientallen jonge mensen uit Kenia, Sudan, Ethiopie, Tanzania, Rwanda, Uganda en Noorwegen een afsluitende voorstelling zouden geven na hun lange reeks van touren door Oost-Afrika. Dit geweldige optreden is gesponsored door Noorwegen en is overal met heel veel enthousiasme ontvangen. Links voor mij stond de camera om alles live op de televisie uit te zenden.
Wilde dit nog gauw even aan Herbert vertellen dat hij, mits er stroom was, de voorstelling dus ook via TVzou kunnen volgen. Herbert nam niet op en ik nam aan dat hij onderweg naar huis was op de brommer.

De voorstelling was prachtig en ik genoot met volle teugen. Ha, hier had ik me toch maar mooi op getrakteerd. En ook nog 25 keer goedkoper dan de spirituele ademsessie, wat het genot nog eens extra vergrootte.
Na een kwartier zag ik dat Herbert belde. Normaal laat ik het, maar nu voelde ik intuitief dat ik even met hem moest praten.
Helaas zorgde dat gesprek ervoor dat aan alle genot een abrupt einde kwam en mijn leven voor even upside down kwam te staan.

Herbert was thuis gekomen en vond de kleine toegangsdeur in de poort open. Ja, je raadt het al. Wederom een inbraak. Maar deze keer weer een graadje erger. Niet alleen een raam ingeslagen en sloten kapot gemaakt maar zelfs het metalen traliewerk met grof geweld weggebroken om zo toegang te kunnen krijgen tot het huis. Bijna niets stond of lag meer op zijn plek en de ravage was enorm. In het kantoor was het daarentegen akelig leeg, want wat apparatuur betreft was er behalve een stafoud beeldscherm niets meer.

Heb na dat telefoongesprek even heel diep adem moeten halen (toch goed getimed die Transformational Breathing sessie!!!!) en ben toen in de auto gesprongen en met knikkende knieen en ontzetting via mijn appartement in Kampala naar huis gereden, waar ik een zeer verdrietige en vertwijfelde Herbert aantrof op de bank.

Heb zelf nog nooit zo’n chaos in mijn huis aangetroffen en dat terwijl Herbert de grootste zooi al een beetje had opgeruimd. Je voelt je zo machteloos. Ook lijkt het alsof je als vreemde in je huis komt met je eigen spulletjes, die niet meer zo eigen voelen nu ze stuk voor stuk door de dieven zijn betast en beoordeeld op hun “geschiktheid”.

Na zoeken, checken en cotroleren was het resultaat dat we twee laptops, een extrerne harde schijf, een printer, een tuner, een cd speler, een dvd speler, een fototoestel, USB sticks en ander klein electronisch materiaal armer zijn. Dat voelt als een slag in je gezicht met name daar alle werk van de afgelopen 4 jaar wat opgeslagen zat in de laptops en met name het back-up apparaat als sneeuw voor de zon en zo abrupt uit je leven zijn verdwenen.
Ik wist niet dat dat zo’n impact zou hebben, maar ook nu nog voel ik telkens weer die knoop in mijn maag als ik besef dat ik dat of dat ook nooit meer terug kan toveren op welk beeldscherm dan ook. Wat te denken van 4 jaar schoolopbouw van Basajjansolo en al die lieve kindergezichtjes van de (sponsor)kinderen, onze hele farmadministratie, research, marketing en andere zaken. En mijn zo dierbare hobby, het schrijven van mijn website teksten en mails naar familie en vrienden. Ik had daarvoor een hele “boekenkast” aangelegd en genoot daar enorm van als ik weer een mail kon toevoegen in die kast die al meer dan 90 namen behelsde met in sommige gevallen wel meer dan 80 verzonden en gezonden mails. Had al bedacht dat dat t.z.t. als we oud en stram zijn leuke cadeautjes zijn om aan die vrienden of familieleden te geven. Ha, voorpret is altijd leuk. Maar nee, nu geen voorpret meer en het voelt alsof er op dat gebied een gat in je leven is geslagen.

Jeeh, nu ik dit zo teruglees lijkt het wel heel dramatisch, terwijl ons zelf verder niets is overkomen. Maar het is het gevoel en dat gevoel van machteloosheid en verdergaande onveiligheid is gewoon heftig en beinvloedt je leven best wel. Temeer als je zoveel van schrijven en mailen houdt zoals ik.

Als dit nu alles was ben ik wel veerkrachtig genoeg om tijdig weer op te staan en met goede moed verder te gaan, ware het niet dat ze ook heel veel geld voor Basajjansolo hebben gestolen. Ik had dat net de laatste twee weken gepind, daar de Euro minder waard werd ten opzichte van de Ugandese shilling en ik toch schoolgelden moest betalen en we een dezer dagen een nieuwe koe voor de school zouden kopen. De afspraak voor de eerste koebezichtiging staat gepland voor aanstaande dinsdag.
Ik moet de schade nog beter opnemen wat dit sponsorgeld betreft, maar zeker is dat de dieven hier enkele jaren voor hadden moeten werken.
Ja, zullen jullie je afvragen, wie laat dat dan ook in huis achter. Nu ja, het staat altijd veilig op mijn bankrekening in Nederland, maar als je het toch heel binnenkort moet uitgeven moet je het gewoon contant in huis hebben, daar alles nog contant gaat en ik geen gelden naar de schoolrekening overmaak om te vermijden dat dat voor andere doelen gebruikt kan worden. En het geld wat we in huis hebben, hebben we goed afgesloten en de sleutel elders verstopt. Maar deze inbrekers waren goed uitgerust en hebben zelfs de kastlade geforceerd. Er is werkelijk niets wat ze niet in handen hebben gehad en ze moeten wel heel lang in ons huis hebben rondgestruind.

Maar goed, ik voel me wat betreft de kinderen, jullie als sponsoren en donoren en de school zelf echt machteloos. Stel me zelf zovele vragen en moet alles nog op een rij zetten voor ik uberhaupt actie kan en ga ondernemen. Sorry, lieve mensen het doet me zoveel pijn, maar tegen dit inbrekersgeweld is geen kruit gewassen.

We hebben de buren sinds de recente inbraken en bedreigingen beter ingelicht en hun onze telefoonnummers achtergelaten. De ene buurvrouw belde ook, maar toen was het al te laat. Bijna onmogelijk om met geweld (glas en metal kapot slaan) ongezien of ongehoord in te breken, zou je denken, maar de inbraken vinden plaats als het heel hard regent en dondert. En aangezien onze buren geen plafond in hun huis hebben, horen ze tijdens zulke donderbuien alleen maar het gekletter van regen op hun golfplaten dak. Bovendien staan de tuinen dan blank en is sporenonderzoek ook niet meer mogelijk.

Deze dieven hebben verder wel veel geluk gehad dat niemand eerder en beter actie heeft ondernomen, want toen Herbert die dag om 9 uur het erf verliet heeft hij wel vier keer extra alle sloten gecontroleerd en toen hij bij het wegrijden twee vreemde snuiters nogal vreemd langs zag lopen, heeft hij zelfs nog een extra rondje met de brommer gemaakt om ze even te blijven volgen. Maar is vervolgens toch richting farm gereden. De buurvrouw heeft deze zelfe gasten om 11 uur rond zien hangen, waarbij ze opvallend veel ons huis in de gaten hielden. Ze heeft nog ovewogen om de andere buurvrouw in te lichten, maar is uiteindelijk in huis gevlucht vanwege het noodweer wat losbarstte en wat zeker twee uur heeft geduurd. Ja, en toen was het dus de tijd voor de heren inbrekers om hun slag te slaan. Ze klimmen via de buurman zijn erf (is wel ommuurd, maar zonder gate) over de muur en komen zo op ons erf terecht. Nu ja, de rest is verteld.
Vraag me nu wel af of deze jongelui vanmorgen braaf in hun kerkbankje zaten als welgemanierde christenen in dit zo gelovige land.

Als we onze informatie en foto’s maar terug konden krijgen dan is de grootste pijn daarmee verholpen, maar helaas dat zal wel niet het gevall zijn. De politie heeft gisteren een rapport opgemaakt. Vonden het niet nodig om in het huis te kijken en daar verwachten we dus helemaal niets van.

Positief is wel dat Herbert nu ook eindelijk “om is” wat betreft het wonen op deze plek en dat hij het met me eens is om zo snel mogelijk naar een betere plek en huis uit te kijken en dan het liefst in en rond Luweero. Wobulenzi is nog lang niet zover om met een beetje goede wil Bazunghu (=blanken) op te nemen in de gemeenschap. Ook wat betreft de nutsvoorzieningen zoals stroom en water. Dus we hopen binnen niet al te lange tijd onze dozen weer in gaan pakken om te kijken en proberen of het op een andere plek veiliger en leefbaarder is. En verder gaan we ook niet meer bezuinigen (dat gezien onze financiele situatie dit jaar en de farmontwikkelingen en investeringen) op beveiliging en zal er binnenkort een “watchman” komen die onze eigendommen gaat bewaken. Betekent wel het einde van onze privacy op ons erf, maar goed de (diefstal)prijs die we nu hebben betaald is echt te hoog en meer kunnen en willen we niet riskeren.

Ik zit nu op de stafoude computer (de computerkast vonden we totaal verregend terug in de tuin) van Herbert dit relaas te typen. Het beeldscherm beweegt en is knalroze, de computerkast bromt enorm, maar het werkt. Helaas werkt het internetmodem (had ik in mijn tas zitten, wat een geluk) hier niet op en zal ik dus de komende tijd wat betreft internet en emailverkeer een beetje van de buitenwereld zijn afgesloten. Ik zal zoals 3,5 jaar geleden weer eens in de week een paar uur doorbrengen in het internetcafe en verder gaan we, voor zover mogelijk, hard aan het sparen voor een nieuwe laptop.

Ander contact via de post en per telefoon of SMS is natuurlijk wel mogelijk, vandaar dat ik de gegevens even aan jullie doorgeef:

Jita Veeman (Herbert Kigobe|)
c/o Kigoman Mixed farm Ltd.
P.O. Box 101
Luweero Uganda
East-Africa

Tel: 0900-1230081 even wachten 256772418180 en afsluiten met een hekje
Of
0900-1230081 even wachten 256702100202 en afsluiten met een hekje


Dinsdag 11 oktober 2011, vervolg:

En nu hebben Herbert en ik besloten om, daar waar mogelijk, alleen nog maar warme en voorspoedige wind door ons leven te laten waaien. Enough is Enough.
Daartoe gaan we vanmiddag voor de tweede keer een mooi huis in Luweero bekijken om te zien of dat mogelijk onze nieuwe toekomstige woonplek kan worden.
Ik vind het zelf een geweldig huis op een goede plek. Dichterbij de farm, op fietsafstand van Basajjansolo school en lekker rustig zonder een drukke school als buren wat nu het geval is.
Er is een maar; Het huis is een beetje te duur voor ons op dit moment en het is echt veel te groot. Het telt maar liefst 5 slaapkamers, 3 badkamers. Alleen de woonkamer al beslaat meer dan 50 vierkante meter. Alles is compleet nieuw gebouwd en het moet zelfs van binnen allemaal nog worden betegeld. Heb in mijn hoofd al allerlei wilde plannen, maar dat houd ik nog even voor mezelf. Wordt vervolgd, maar toch fijn om ons hoofd niet te laten hangen en vol goede moed (althans dat proberen we) verder te gaan.

En laat ik met jullie afspreken dat mijn volgende bijdrage aan deze website hoofdzakelijk vrolijk en positief nieuws bevat. Dat hoop ik van harte en daar gaan we voor.

Bij deze wil ik mijn excuses maken aan de sponsoren die al een half jaar lang of zelfs langer op mijn foto’s (van hun sponsorkindje) zitten te wachten. Ik heb helaas niets meer, maar dan ook helemaal niets meer om naar jullie te versturen en zal volledig opnieuw moeten beginnen. En ik had zulke fantastische foto’s gemaakt van de kinderen tijdens de presentatiedag van twee weken geleden, waar ze zo geweldig hebben gezongen en gedanst. Gelukkig heb ik de school, de kinderen en hun optredens op TV (die paste niet door het raam) gezien afgelopen zaterdag. Heel vreemd om mezelf op de Ugandese televisie te zien om de school te promoten.

Verder ter geruststelling; we hebben sind enkele dagen een beveiligingsman voor onze deur zitten. Wel prive en mogelijk moeten we uitzien naar een progfessioneel beveiligingsbedrijf. Maar met pijl en boog in de aanslag (ha, mjn vader gad het over 100 jaar terug in de tijd) schrikt het hopelijk de eerste tijd nieuwe dieven af.
Aanstaande donderdag gaan we op onderzoek uit in Kampala naar zaken waar tweede hands laptops worden verkocht. Je weet maar nooit, daar we van de politie helaas geen enkele medewerking krijgen en hoeven te verwachten.

Heb nog een vraag: Mochten jullie mijn emailverkeer of door mij verzonden foto’s tegenkomen of terugvinden in jullie bestanden of internetaccounts, zouden jullie dan zo vriendelijk willen zijn om dat naar mij te retourneren? Maar alleen als je het per toeval tegenkomt hoor. Reuze bedankt en het zou het begin zijn van een nieuwe digitale boekenkast, want ik mis echt zoveel informative en foto’s.

Dank voor jullie aandacht en tot een volgende keer op deze site.
Alle goeds toegewenst.

Lieve groet,
Jita

N.B. Dank lieve Pap en Etien dat jullie zo snel en spontaan evoor hebben gezorgd dat de bodem van de sponsorschoolkas niet volledig meer in zicht is. Die gulle gaven en dit goede nieuws ga ik nu aan de leerkrachten van de school vertellen die ook enorm aangeslagen waren door de brute diefstal.