Kerst vieren met de sponsorkinderen in Uganda.

Beste lezers van deze site,

Allereerst wil ik jullie graag een heel voorspoedig en levenslustig nieuw jaar toewensen. Met vooral ook een goede gezondheid, want daar sta ik persoonlijk niet altijd even goed bij stil.

Terwijl jullie de feestmaand binnenshuis hebben doorgebracht temidden van sfeervolle kerstentourages ging hier het leven buiten onder de zon gewoon door.
Okay, sinds ik in Kampala woon, nu alweer bijna anderhalf jaar geleden, merk ik wel meer van de kerstactiviteiten. De dure en sjieke shoppingmalls waren rijk versierd en de Christmas songs, hoe slecht ook van geluidskwaliteit, schalden door de winkels. En wat te denken van die zielige kerstman in zijn dikke kerstpak met baard met 28 graden hitte! Kortom, het blijft een raar fenomeen Kerst vieren in de Tropen.

Verder heb ik bijzonder nieuws dat ik het afgelopen jaar voor het eerst kerstversierselen heb aangebracht in mijn huis met een ware kerstboom. Ja, ja, dat is in mijn geval wel heel opmerkelijk. Ik heb nooit iets met Kerst gehad, voornamelijk voortkomend uit het feit dat alles, door mij althans zo ervaren, werd en wordt overschaduwd door overdaad. Dit jaar belde lieve vriendin Ellen op met het voorstel om Kerst samen te vieren en ook samen de maaltijd voor te bereiden. En ja, ze verwachtte toch ook wel enige kerstsfeer in huis.
Ik moest eerst op de zolder van het huis in het 50 kilometer noordwaarts gelegen Wobulenzi , waar Herbert woont, op zoek naar mijn kerstspullen die ik 7 jaar geleden meegenomen had met de emigratie. Wat leuke slingertjes en ballen en andere frutsels was wel erg kaal en dus besloot ik twee dagen voor Kerst nog naar de nabijgelegen meubelmaker te gaan, die mij op Kerstavond een alternatieve, door mijzelf ontworpen, kerstboom overhandigde, waar ik heel blij mee was. Als een mooi schilderij pronkte mijn “kerstboom” aan de wand. Nu kon ik in ieder geval met een gerust hart mijn vrienden ontvangen.

Op het platteland wordt er niet zoveel aandacht besteed aan versierde uitingen van Kerst. Belangrijker zijn de familiecontacten en werkelijk honderdduizenden mensen gaan op reis om hun familie te bezoeken die zonder uitzondering allemaal hun roots hebben op het platteland. En zo ontmoeten kinderen en kleinkinderen elkaar in de kleine dorpjes waar de oudere familieleden wonen om gezamenlijk kerst te vieren, door naar de kerk te gaan en samen te eten en te praten.

Mijn mooiste kerstervaring had ik al op 29 november toen ik alle sponsorleerlingen heb uitgenodigd. Ik ben begin 2008 naar Uganda gekomen om vrijwilligerswerk te gaan doen en al sinds die tijd ben ik de contactpersoon van meer dan 20 sponsorleerlingen. Heel bijzonder dat de meeste van alle sponsoren die kinderen ook gedurende al die jaren trouw zijn gebleven. Voor mij des te meer een reden om goed proberen te zorgen voor die kinderen.

Nu wil het geval dat er op de school waar ik ben begonnen (Basajjansolo school) vele problemen zijn ontstaan en het management zich allesbehalve goed heeft gedragen. En sinds het overlijden van de directeur is er het nodige gebeurd. Zodoende zijn goede leerkrachten verdwenen en zijn verschillende leerlingen in overleg met mij naar andere scholen gegaan. Ook hebben de eerste leerlingen hun basisschool afgerond en zitten die inmiddels op het voortgezet onderwijs.
Gevolg is wel dat het, zeker vanuit Kampala, een hele organisatie is om alle contacten met de kinderen goed te onderhouden. Eén leerling woont nu zelfs op een dag rijden van Luweero.

Vandaar dat ik alle kinderen heb uitgenodig voor een eindejaars/kerst bijeenkomst in een restaurant in Luweero. Ze hadden zich er al weken op verheugd en kwamen op hun paasbest hun opwachting maken. Ik had ook twee, door hun zeer geliefde, hoofdleerkrachten uitgenodigd, die helaas de scholen noodgedwongen hadden moeten verlaten. Dus het weerzien was heel mooi. Samen hebben ze een film gekeken, van een zalige lunch genoten en verder zijn we meer dan twee uur bezig geweest om voor de sponsoren kerstkaarten te maken. Het was schitterend om te zien hoe iedereen aan het plakken, knippen en lijmen was. Zelfs de dames van de bediening raakten enthousiast en zijn ook creatief bezig geweest. Het resultaat van dit alles is dat de sponsoren een eigengemaakte kerstkaart van hun sponsorkind in de bus hebben ontvangen. Met de extra gelden die ik nog had van sponsoren en donoren heb ik voor alle kinderen cadeautjes kunnen kopen. Een enkel kind had haar/zijn kerstpost al ontvangen van haar/zijn sponsor, maar helaas is er tot op de dag van vandaag nog steeds veel kerstpost onderweg. Dat is gebruikelijk in deze tijd van het jaar. Mijn laatste kerstkaart vond ik vorig jaar ook begin april in de bus. Zo kunnen we hier dus het hele jaar “feestjes” vieren als kerst of verjaardagspost arriveert.

Wat mij erg goed doet is het feit dat ik zie en merk hoe de sponsorleerlingen zich ontwikkelen. Het zijn op een enkele uitzondering na geen hoogvliegers, maar het feit dat ze me nu zelf opbellen om hun vorderingen op school te vertellen of om een afspraak te maken wat betreft het zoeken van een nieuwe school, stemt me heel tevreden. Want het betekent dat ze in hun expressie en zelfstandigheid een enorme ontwikkeling doormaken.
Mooi voorbeeld is dat Jesca, eén van de sponsorgirls, mij vorige week belde. Ze was na 10 jaar weer herenigd met haar vader die ver weg in de bush leeft. Ze heeft haar situatie zodanig met haar vader besproken dat ze me belden om me te bedanken. En zelfs de vader kreeg ik in gebrekkig Engels aan de lijn. Misschien niet opzienbarend, maar ik was erg blij met zo’n bijzonder initiatief. Maar Jesca wordt dan ook gesteund door een heel fijn gezin die haar en twee andere sponsorkinderen hartverwarmend steunen.
En wat te denken van de vader van sponsorkind Muzira John, die de afgelopen jaren veelvuldig in de gevangenis zat en waarvoor Muzira een tijd zo bang was dat het kind een half jaar op straat heeft geleefd. Door uiterste inspanning en inzet is het ons gelukt om Muzira weer in de schoolbanken te krijgen. En zie nu, na meer dan 6 jaar is hij met zijn vader samen in het dorp van de familie geweest om kerst te vieren. Het feit dat Muzira op een kostschool met behulp van zijn trouwe sponsor en de steun van zijn verzorgster Madam Resty weer een behoorlijk normaal leven kan leiden, heeft ervoor gezorgd dat zijn vader nu ook probeert om zijn leven te beteren en om uit die alles verwoestende armoede te geraken. En zo kan ik nog wel even doorgaan met voorbeelden.

Daarom lieve, beste sponsoren en ook donoren wil ik jullie bij deze even extra in het zonnetje zetten. En hoop ik dan ook dat jullie steun nog lang mag voortduren. Voor diegenen die deze kinderen, behalve de schoolgelden wat al door hun eigen sponsoren wordt verzorgd, een warm hart toedragen is elke vorm van steun welkom, zodat ik zeker een paar keer per jaar een bijeenkomst met en voor deze kinderen kan organiseren. Want behalve lekker eten en film kijken valt er zoveel meer te doen. Wat te denken van (sexuele) voorlichting, begeleiding van andere priveproblemen of expressie door middel van het maken van muziek. Of het bezoek aan een hospitaal, een moderne school in de stad, een garage of een naaiatelier om de kinderen te kunnen laten zien wat ze door te leren mogelijk kunnen bereiken in hun leven. In ieder geval ben ik blij dat ik sinds vorig jaar mijn vizier heb gericht puur en alleen op deze groep sponsorkinderen. De scholen voeren nu hun eigen, soms twijfelachtig beleid. Daarvoor hebben we elkaar niet meer nodig. Nu is het individuele kind aan bod.

Dank wederom voor jullie aandacht en tot een volgende keer.

Warme groet vanuit Kampala,

Jita

Voor vragen, inlichtingen of eventuele donaties kun je altijd contact met me opnemen:
jitaveeman14@hotmail.com
of via de telefoon/SMS: 00256-772418180 / 00256-702100202
of via Skype: JVeeman

Voor diegenen die al sponsor zijn of doneren let op, vanaf dit jaar is mijn rekeningnummer gewijzigd: NL10INGB0005677444.