Jaar 1 in Uganda zit er bijna op.

Wobulenzi, woensdag 7 januari

Jaar 1 in Uganda zit er bijna op!!

Allereerst aan een ieder, die mijn website volgt, de beste wensen voor 2009 met geluk, hoop, liefde, vriendschap en gezondheid. Opdat ook jij die lang gekoesterde droom waar kunt maken.

Mijn droom om een tijd in Afrika te wonen en te leven is werkelijkheid geworden en zal nog wel enige tijd voortduren, nu ik de komende jaren mij hier ga vestigen. Een heel bewogen jaar derhalve, maar toch ook (hoe gek het mag klinken) redelijk vanzelfsprekend. Wilde dit al zo lang en dan schijnt het toch makkelijker te gaan. Ik lees met veel plezier en aandacht jullie reacties, waarin jullie regelmatig de woorden moedig, dapper en bewonderenswaardig gebruiken. Dat waardeer ik enorm. Maar als je op jouw manier je hart volgt door van baan te veranderen, door je naasten aandachtiger te steunen en te waarderen, door die langgekoesterde reis te maken waarvoor nooit tijd of geld was door moeizame relaties te verbreken waarin je je eenzaam voelt of door gewoonweg gelukkig te zijn met wat je hebt en wie je bent, ben je toch op een zelfde manier bezig om iets moois van je leven te maken.

Okay, de omstandigheden hier zijn niet echt te vergelijken met Nederland en de rest van de Westerse wereld. Dat betekent enerzijds je aanpassen en anderzijds de stress en hectiek van onze snelle wereld zalig achter je laten.
De eerlijkheid gebied me te vertellen dat ik momenteel niet in de beste tijd van mijn verblijf hier zit. Heb het eerste half jaar genoten van wat Afrika te bieden heeft, zoals gemoedelijkheid, zon en warmte, vriendelijkheid, gastvrijheid, de relaxte wijze van leven en optimische kijk op het leven. Kortom zalig om dat allemaal mee te maken en op te snuiven ook al waren de omstandigheden waaronder ik leefde heel, heel sober en primitief. Maar soberheid heeft één groot voordeel; je hoeft je over bijna niets druk te maken. Geen stofzuiger die gerepareerd moet worden, geen 10 paar schoenen (in mijn geval zelfs vaak meer dan 30, terwijl ik nu slechts 2 paar gebruik!!!) die gepoetst moeten worden, geen belastingaangiftes die de deur uit moeten, geen auto die naar de garage moet voor een grote beurt etc. etc.

Maar nu, nadat mijn leven zich hier gigantisch heeft gewijzigd, komen de minder aantrekkelijke kanten helaas bovendrijven. Bijvoorbeeld een bedrijf opstarten met mijn westerse inslag is niet echt gemakkelijk en soms zelfs om wanhopig van te worden. De vriendelijkheid en beleefdheid van de mensen hier in Uganda zijn in vele gevallen helaas ogenschijnlijke maskers om de onbetrouwbaarheid en oneerlijkheid te verbergen. Niet bewust, maar het is als het ware vervlochten in de cultuur en haar ontwikkeling. Uitzonderingen daargelaten, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat de doorsnee Ugandees niet echt betrouwbaar is. Een Nederlandse kennis, die hier is getrouwd met een Ugandese dame gaat o.a. om bovenstaande reden dan ook terug naar Nederland om daar samen met zijn vrouw een toekomst op te bouwen, daar hij het te moeilijk vindt om in een land te leven waar je slechts zo’n 10% (zijn woorden) kunt vertrouwen. Vond hem in het begin een beetje overtrokken en sceptisch, maar merk nu na een jaar dat hij niet geheel ongelijk heeft.

De doorsnee Ugandees zal op een gesloten vraag (met ja of nee te beantwoorden vragen) dan ook standaard alleen maar “Ja” antwoorden, waarna je er zelf achter moet komen of ja, ja betekent of nee. Ik zit nu momenteel in de “vecht”-fase en dat is energieverslindend en tijdrovend. Een Nederlandse zakenman die hier een soort van Ikea vestiging is begonnen, reeds jaren geleden, vertelde me onlangs dat de mensen die hier komen wonen óf na een paar jaar weer vertrekken vanwege te grote teleurstellingen óf blijven en zich aanpassen en de goede dingen van het leven hier oppakken.

Ik hoop derhalve dat ik ook tot de laatste categorie ga behoren, want ik heb inmiddels zoveel geinvesteerd hier in Uganda en vooral ook in mijn relatie met Herbert, die heel stabiel en vreedzaam is. Hij kan mij als geen ander steunen en motiveren als ik weer eens een uitbarsting heb wanneer ik weer eens geen geld kan pinnen, er geen brandstof is voor de auto vanwege benzineschaarste, als dag 5 aanbreekt van weer geen stroom en water en ik het dure, in Kampala gekochte, Europese voedsel weg kan gooien uit een bijna kokende koelkast en als ik, zoals nu, soms dagen bezig ben om een nieuwe tekst voor mijn website af te schrijven.

Ik wijt het maar aan de drukte van de afgelopen maanden en dat ik na de komende “afkoeling” in Nederland er weer beter tegen kan, zeker nu de opstart van de business grotendeels achter de rug is. Pfff, dat viel niet mee, zeker als alle instanties naar elkaar wijzen en ieder eerst info van de ander wil, waardoor er niets verder geregeld kan worden. De reddende engel was wel Uganda Investment Authority, waar ik door bemiddeling van Olaf Koenders, (een grote bloembollen kweker hier in Uganda) in contact kwam met een geweldig serviceverlende medewerker, waardoor mijn werkvergunning kon worden aangevraagd, we daardoor alsnog een bankrekening konden openen, we vervolgens de auto konden betalen en gaan gebruiken, we alle officiële registraties konden afhandelen en we ons nu dus op de farmwerkzaamheden zelf kunnen concentreren. Ja, zo verfrissend om iemand te ontmoeten die onze wijze van serviceverlening begrijpt en hanteert. Wat dat betreft zijn we hier als Nederlanders echt op elkaar aangwezen, als je de makkelijker, betere en meer ontwikkelde wegen wilt bewandelen.

Voordeel van dit alles is wel dat ik weer zoveel heb geleerd het afgelopen half jaar en dat ik me gesterkt voel in het feit dat ik deze grote uitdaging toch maar mooi ben aangegaan. Okay, ik geef toe, zonder de steun en aanmoediging van Herbert had ik het nooit gekund, maar ik ben het uiteindelijk wel zelf die de beslissing heeft genomen om deze stap te zetten.

Het leven is ook een stuk aangenamer geworden. Zo hebben we nu een huis met veel privacy, waar ik zelfs de hele dag in mijn blootje in het huis en in de tuin kan rondlopen. Kan ik super-de-luxe met onze auto met airconditioning naar Kampala rijden om boodschappen te doen of om zaken voor de farm te regelen. Straks na terugkomst wil ik wekelijks gaan sporten of zwemmen en kennissen gaan bezoeken. Lijkt wel Nederland!

Maar……er moet ook hurry-up gewerkt worden. We zijn inmiddels al 4 maanden operationeel en het begint drukker en drukker te worden. Ik moet bekennen; het grote, zware werk wordt grotendeels door Herbert verricht, maar alle financiële en organisatorische zaken handel ik verder af. Verder ben ik waterdrager geworden en breng ik wekelijks zo’n 15 jerrycans met water naar de farm, die eerst gevuld moeten worden en dan op de auto moeten worden geladen. Zal straks een fluitje van een cent zijn met mijn Hollandse tuinslang in Uganda.

We zijn met de farm, zoals jullie weten, begonnen op een perceel van 10 hectare. Dit grote stuk grond is nu geheel gekapt (was dicht begroeid met struiken en bomen) en is van rimboe nu veranderd in een kaler gebied met laag struikgewas, een enkele boom, zwartgeblakerde gedeeltes, waar al het afval is verbrand, We wilden vier weken geleden (zoals ik eerder schreef) beginnen met ploegen, maar door de enorme droogte is de grond keihard geworden en lukt dit niet. Hebben de aanschaf van de looptractor geannuleerd en kunnen dit geld beter voor andere zaken gebruiken. Er zal straks in maart/april kunnen worden geploegd als het regenseizoen aanbreekt en de grond weer beter bewerkbaar is.
De medewerkers zijn nu bezig om gaten te graven van een meter doorsnede en een meter diep. We zullen straks zo’n 11.000 bananenstekken gaan planten, dus moeten er ook 11.000 holen worden gegraven.

Krijg het momenteel een beetje benauwd, daar we niet geheel op schema liggen. Vooral voldoende medewerkers vinden is niet makkelijk. Er zijn zoveel mensen die geen werk hebben en arm zijn, maar om echt te werken, ho maar. En als ze voor ons komen werken gaan ze vaak na de eerste uitbetaling weer weg, want dan hebben ze eerst weer genoeg geld verdiend. Deze ongeletterde jongens denken niet verder dan vandaag en morgen. Erg lasting, maar niet erg, want we houden zo de mensen met de juiste instelling, mentaliteit en kwaliteit vanzelf over. Dacht eerst dat we ze misschien anders moesten benaderen, maar heb nu van de Nederlandse college-boeren wel begrepen dat we eerder te sociaal zijn en we strikte regels moeten hanteren. Het feit dat we ze een goed onderkomen bieden met een heus bed en matras, (hebben ze thuis doorgaans niet) schoon water uit de kraan en voedsel wat Herbert voor ze regelt omdat dat goedkoper is, zodat ze meer salaris over kunnen houden, betekent dus nog niet dat je de werknemers aan je kunt binden. Maar we leren hier weer van en gaan nu proberen of we jongens uit de gevangenis kunnen inhuren. We hebben toevallig een gevangenis in een dorpje dicht bij de farm. Werken bij ons op het land zal in vele gevallen een betere optie zijn dan de hele dag in een overvolle, vieze en lawaaierige gevangenis te verblijven zonder enige afleiding. Gevangenissen zijn hier ook op ingesteld en ze komen met een vrachtwagen vol mannen naar je land met bewakingspersoneel. Moeten we natuurlijk wel betalen, maar feit is dat we de 11.000 gaten gegraven moeten hebben voor medio maart. Vroeg aan de Nederlandse collega’s of er in Kampala een bedrijf is die een soort graaf-heftruck verhuurt. Hadden ze hier niet van gehoord en ze verzekerden mij dat alles hier gewoon het snelst, het goedkoopst en het best met de hand gaat. Kunnen wij ons in Nederland geen voorstelling van maken.

Alvorens ik jullie meer wil vertellen over mijn vrijwilligerswerk, wat nu officieel ten einde is, vind ik het wel aardig om te vermelden hoe we hier Kerst en Oud en Nieuw hebben gevierd. Met Kerst zijn we twee dagen wezen klussen, daar we anderhalve week tevoren in het huis waren getrokken. Herbert de praktische en technische klussen en ik vloeren verven en tegels van cement en andere rotzooi ontdoen. We zijn het erf niet af geweest. Zalig rustig, Gelukkig had ik al van enkele vrienden en kennissen (heel veel dank daarvoor) Kerstpost gekregen en die heb ik in de kale keuken opgehangen. Goh, was nog nooit zo blij met Kerstpost, want het is ieder keer weer feest om post uit de postbox te halen uit het verre Nederland.
Kerst wordt hier in Uganda intensief gevierd, met uitgebreide voedselbereiding. Men slacht de wereld beesten en je ziet dan ook bijna iedereen wel met 1 of meerdere kippen in de hand lopen of een geit aan een touw. Vreselijk vind ik dat en kwam ook zo weinig mogelijk op straat. De welvarende Ugandezen hebben ook Boxing-day, waarop ze dan pakjes uitpakken. Maar dat is voor de gemiddelde Ugandees natuurlijk niet weggelegd. Kerstversiering zie je alleen in de stad Kampala,maar ook daar slechts een enkele kunstboom. In ons dorp zag ik 1 verloren kerstslinger ergens hangen. Iedereen gaat zoveel mogelijk de familie op het platteland bezoeken en de bussen zitten dan ook stampvol of men moet zelfs uren langs de kant van de weg wachten. De vervoerprijzen gaan in de meeste gevallen met 100% omhoog tijdens de feestdagen.

Oud en Nieuw vieren de mensen in de dorpen met een optocht acheter een muziekauto, waarbij ze boomtakken dragen alsof het Palmpasen is. Verder stoken ze in de nacht vreugdevuren van oude banden, daar vuurwerk alleen is weggelegd voor de rijke Ugandezen in Kampala. Door het hele land worden er nachtdiensten gehouden en puilen bijna alle kerken uit, daar ze er een hele happening van maken met veel muziek.
Hoe wij Oud en Nieuw hebben gevierd? Herbert was tot 16.00 uur druk op de farm, terwijl ik 5 uur heb zitten typen in het internetcafe. Om 17.00 is Herbert met een truck naar Bombo afgereisd om zijn meubels te halen en hebben we de verhuizing op de valreep afgesloten. Om 23.00 uur waren we klaar en was ik doodop en ben direct in bed gekropen. Om 00.00 uur wenste Herbert me Gelukkig Nieuw Jaar en zijn we snel verder gaan slapen.


Afsluiting van een jaar vrijwlligerswerk voor Basajjansoloschool:

Ja, toch de enige en voornaamste reden waarom ik hier het afgelopen jaar in Uganda kwam. Kon me er niet echt een voorstelling van maken toen ik vorig jaar om deze tijd nog in Zeegse woonde, maar kan terugzien op een geweldig jaar met heel veel nieuwe ervaringen en vooral een prettige samenwerking met de schoolstaf, de ouders en de omwonenden. Word nu inmiddels officieel als “Madam Basajjansolo” aangesproken in Luweero, wat ik een hele eer vind.

Ik hoor inmiddels hele vervelende verhalen van mensen die hier al jaren voor verschillende NGO’s werken en toch na verloop van tijd minder positieve ervaringen hebben, zoals diefstal, afpersing of je vooral leuk en interessant vinden vanwege je geld. Zo sprak ik vorige week een Australier die hier al 8 jaar woont en werkt en een opleidingsinstituut heeft opgericht om managers op te trainen. Zijn gehele staf heeft hem nu na al die jaren misleid en bestolen. Ze hebben het zelfs zo gespeeld dat hij voor het gerecht moest komen om zich te verantwoorden voor malversatie. Hij was nu op zijn motor aan het rondtoeren door Uganda om de pijn, teleurstelling en verdriet van zich af te zetten. Toch was hij nog optimistisch, daar hij de goede jaren niet wilde vergeten. Maar we zijn allen als buitenlanders gewaarschuwd dat het heel, heel belangrijk is om te weten en vooral te voelen wie je echte vrienden zijn. Dat is ook een reden waarom Herbert weinig echte vrienden heeft en vindt hij het een geweldige ervaring om te zien hoe open en vanzelfsprekend ik omga met de Nederlanders en andere buitenlanders hier.

Gelukkig heb ik van het bovenstaande geen last en zal er ook voor waken dat dat niet zal gebeuren. De leraren zijn allen van eenvoudige komaf en zijn tot op heden heel correct en oprecht gebleken. Vooral Madam Aisha, de headteacher, is volledig te vertrouwen. Zij heeft het afgelopen jaar de schoolgelden geind als ik niet aanwezig was en ik moet zeggen dat ze me op de Shilling de schoolgelden overdroeg, die ik vervolgens bewaarde of op de bankrekening van de school stortte. In het begin heb ik de fout begaan door de sponsorgelden voor de komende termijnen op de schoolbankrekening te storten en ik nadien bemerkte dat Mr. Basiita en Waddimba Sam (de schoolleiding) het geld hadden gebruikt om salarissen uit te betalen omdat er een tekort was die maand en ik niet aanwezig was wegens ziekte. Heb hen toen heel duidelijk gemaakt dat je het ene gat niet kunt dichten met het andere gat en dat we dan voor andere oplossingen moeten zoeken en zorgen. Tot op heden is die oplossing niet gevonden en moeten nu nog twee leraren voor de maand December uitbetaald worden. ( Na een onderbreking van 3 dagen waarin we weer eens geen stroom hadden begin ik maar weer opnieuw verder te schrijven. Was zo intensief aan het typen dat ik vergat om regelmatig tussentijds op te slaan en enkele bladzijden tekst verloren zijn gegaan. Pffff, valt niet mee om hier te werken met modern materiaal!!!) Mijn budget was helemaal kloppend, totdat dit probleem ontstond. Heb besloten om de schoolleiding het probleem zelf te laten oplossen en hen heel duidelijk gemaakt dat schoolgelden voor 2009 hiervoor niet gebruikt mogen worden. Het gaat slechts om een klein bedrag, maar toch, ik wil en wens volledige correctheid van betalingen, daar ik me verantwoordelijk voel naar onze sponsoren. Alle gedoneerde schoolgelden staan nu op onze eigen bankrekening, behalve die van Madam Lissy uit Amerika, die ook 24 kinderen sponsert. Dit geld heb ik in vast omschreven termijnbedragen op de bankrekening gestort, waardoor het heel overzichtelijk is.

Toch moet ik bekennen dat ik ondanks het feit dat ik hier een fantastisch jaar heb gehad wel enigszins teleurgesteld was tijdens en vooral na de laatste schooldag op 5 december jl. Ik had me goed voorbereid en een speech op papier gezet, De cadeautjes voor de leraren waren al afgelopen zomer klaar, daar ik een ieder een fotoalbum heb gegeven met foto’s van hunzelf op school. De dag was heel feestelijk en we hadden in de vergadering besloten dat we aan de beste, de schoonste, de meest veelbelovende en de meest hulpbehoevende leerlingen kleine cadeutjes zouden uitdelen, zoals potloden, schriften, plakplaatjes, zeep en dergelijke. Dit verliep allemaal heel goed en was goed voorbereid door de leraren. Waddimba Sam, de eigenaar had beloofd om voor de cadeutjes te zorgen, maar helaas was hij op de dag zelf niet aanwezig, Nadat de leerlingen in het bijzijn van hun ouders allemaal in het zonnetje waren gezet wachtte ik op wat zou komen, maar geen enkel signaal. Daartoe besloot ik om zelf met mijn speech te beginnen, wat door de ouders en ook de leerkrachten goed werd ontvangen. Dat was tevens ook de afsluiting van de vergadering. Geen enkel woord van Mr. Basiita die ook tot de schoolleiding behoort of een van de leerkrachten. Was wel een beetje teleurgesteld, maar besefte later dat men zich helemaal niet realiseerde dat mijn fulltime vrijwilligerswerk erop zat en dat men waarschijnlijk stilletjes hoopt dat ik ook dit nieuwe jaar wel veelvuldig aanwezig zal zijn. Ik heb hen inderdaad meegedeeld dat ik voor sponsorcontacten en voor de boekhouding 1 dag per week op school zal zijn, maar dat de dagelijkse leiding nu echt overgedragen zal worden aan de headteacher. Men realiseert zich dat dus kennelijk nog niet.

Toen ik echter na de meeting bemerkte dat de leerkrachten heel vlug en vreselijk slordig hun vieze schoolmaterialen in de metalen kisten (onze opbergsystemen vanwege muizen, ratten en stof) hadden gestopt en of zelfs mogelijk hadden gegooid was ik echt teleurgesteld, temeer daar het toch niet zo kon zijn dat deze handelswijze hun manier van “dank je wel” zeggen was. Okay, ik begreep dat iedereen uitkeek naar de lang verwachtte schoolvakantie, maar dat dat op deze manier moest. Dan merk je weer dat je in Afrika bent en dat mensen wat organisatie, planning en ordentelijkheid betreft nog heel veel kunnen leren. Ik heb de leerkrachten nu een brief geschreven waarin ik beschrijf hoe ze de school en hun schoolmaterialen hebben achter gelaten en dat ik drie uur bezig ben geweest om alles schoon te maken en te reorganiseren in de kisten. Ik heb ze aangegeven dat, als dit de gang van zaken is, ik geen materialen, die ik van jullie sponsorgelden betaal, meer kan kopen, daar ik me zeer verantwoordelijk voel naar onze sponsoren toe en we ze niet kunnen vragen om jaarlijks te doneren omdat de materialen kapot of af zijn. Ik heb het enigszins overdreven, maar dat is de enige manier hier in Uganda om mensen wakker te schudden en ze op hun verantwoordelijkheid te wijzen. Als ze het voor lief en vanzelfsprekend aannemen dat we worden gesteund zijn ze bij mij aan het verkeerde adres. Ik weet dat er geen opzet in het spel is en dat ze van mijn brief heel erg zullen schrikken, maar hoop dat mijn boodschap aan hun duidelijk is. Ze kunnen me vervolgens een brief sturen naar Nederland om uit te leggen hoe ze in de toekomst willen en zullen gaan handelen als ook in contcaten naar de sponsoren toe. Ben dus benieuwd, maar wil zo graag op een positieve manier samen met de leerkrachten en de schoolleiding de school verder ontwikkelen en dat dan mede ook dankzij jullie hartverwarmende steun.

Als ik de balans van afgelopen jaar opmaak, kan ik alleen maar heel positief zijn. Van amper 30 leerlingen zijn we gegroeid naar 70 leerlingen. Waren er in het begin 3 leerkrachten, nu zijn het er 5 en een kok die de pap en lunch voorbereidt als ook de latrines dagelijks schoonhoudt. Waren er in het begin een schoolbord en schoolbanken en lesboeken voor P1, nu heeft elke klas speelmaterialen, creatieve materialen zoals klei, verf etc.,hangen de klaslokalen vol met wandplaten en andere leskaarten, heeft elke leerling gum en een puntenslijper, hebben de leerkrachten een stoel en sommigen een tafel voor hun zelf, is er een kast om de lesboeken in te bewaren, zijn er ook lesboeken voor alle andere klassen (van Baby class tot P2 class), zijn er waterkannen om de handen te wassen, is er kookgerei, bestek en borden voor de pauze, is er dagelijks verse melk en suiker voor in de pap, is er een tafel om de pap op uit te delen, is er zeep om handen te wassen en de latrines schoon te maken, zijn er wasteilen en jerrycans, is er in elk lokaal een klok en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Geweldig en dat allemaal dank zij jullie steun!!!!!

Daarnaast hebben we een kantoor die uitgerust is met alle materialen die daarvoor nodig zijn, zoals schrijfgerei, nietmachine, schaar, perforator, ordners, schrijfpapier,journaal en andere boekhoudkundige boeken, kwitantiemapppen en andere papieren. De registratie en administratie van de leerlingen en de school is zodanig opgezet dat de onderwijsinspectie, die onlangs op bezoek was voor onze registratie, onder de indruk was en een goede toekomst zag voor onze school. Dat is toch een opsteker waarmee we het kunnen doen.

En dan natuurlijk niet te vergeten het sponseren van onze leerlingen, waardoor de meest hulpbehoevende kinderen nu ook naar school kunnen. We hebben nu na 1 jaar 15 kinderen die door mijn vrienden, kennissen en familie worden gesponserd vanuit Nederland en zelfs Curacao en Oostenrijk en 24 leerlingen die Madam Lissy en haar familie vanuit Amerika sponsert. Daarnaast hebben we een koe die voor de melk voor de pap zorgt, maar helaas nog steeds te weinig melk produceert om ook de school extra inkomsten te laten genereren. Verder, wat ik zelf heel belangrijk vind, hebben de meeste docenten workshops bijgewoond het afgelopen jaar om hun kennis op te krikken en om de nieuwe lesmethodes eigen te maken.

Maar, na deze hoopgevende opsomming moet ik bekennen dat we er nog lang niet zijn. De leerkrachten zijn nog steeds zwak wat betreft didactische vaardigheden en er valt dus nog heel veel werk te verrichten. Zo moeten ze nog leren om hun lesdagen beter voor te bereiden, meer creativiteit en afwisseling in te brengen in de lessen en vooral ook beter te leren organiseren en te plannen. Maar goed, wat wil je ook, je kunt voor 32 Euro per maand natuurlijk niet de bestse leerkrachten van het land binnenhalen. Toch is er heel goed nieuws op dit front, want sinds enkele maanden hebben we een nieuwe leerkracht aangenomen, die echt geweldig is en heel veel werk verzet. Vooral ook veel ervaring en kennis heeft en het geheel goed kan overzien. Hij is een voorbeeld voor de andere leerkrachten en zij zijn gelukkig ook heel blij met hem. Zien hem niet als een bedreiging, maar als een welcome aanvulling. Inmiddels hebben we besloten dat hij de nieuwe headteacher zal worden, daar Madam Aisha helaas niet over voldoende kennis en vaardigheden beschikt om de school, nu die groeiende is, verder goed te kunnen leiden. Met name het aansturen en motiveren van de andere leerkrachten is een uitdaging op zich en het is gebleken dat zij niet over die vaardigheid beschikt.

Ook is mijn streven om de registratie van de school rond te krijgen niet gelukt helaas. Niet dat dat nu van de baan is, nee, helemaal niet. Maar het land waar de school op staat staat op naam van de vader van Waddimba Sam en die “landtitle”, zoals we dat hier noemen, moest overgezet worden op zijn naam. Nu, jullie weten inmiddels hoe lang het heeft geduurd eer wij alles voor onze farm hadden gergeld, dus ook in het geval voor onze school heeft dit veel langer geduurd. Waddimba Sam en Mr. Basiita gaan nu verder de technische zaken regelen. De administratieve zaken heb ik zoveel mogelijk reeds voorbereid, zodat ik hoop dat we straks snel verder kunnen in dit proces. We zullen voor de officiele registratie ook buitenspeelmateriaal moeten aanschaffen, maar gezien de geweldige donaties, (lees hieronder verder) zal dat zeker gaan lukken.

Wat betreft de leerlingen; Van de bijna 70 leerlingen zijn er 12 jongens en meisjes die het schooljaar zullen gaan herhalen, daar hun resultaten niet goed genoeg waren. De ouders waren natuurlijk zeer teleurgesteld, daar men dat niet gewend is en leerlingen op overheidsscholen doorgaans heel gemakkelijk overgaan naar de volgende klas. Wij hebben ervoor gekozen om in dat opzicht beter onderwijs aan te bieden. Het komt nu vaak voor dat nieuwe leerlingen van overheidsscholen met prima rapporten naar ons komen en dat vervolgens blijkt dat na het afnemen van een klein testje, hun niveau ver onder de maat is. We hebben zodoende oude leerlingen in lage klassen zitten, maar dat is niet anders en het geeft wel een reeel beeld.

We hebben helaas de schoolgelden aan moeten passen vanwege de enorme prijsstijgingen van producten in Uganda en we toch ook zo langzamerhand de leraren een beter salaris willen gaan aanbieden. De leerlingen van Baby en Top class gaan nu 17000 Shs (= 7 Euro) betalen. P1 leerlingen 22.000 Shs (= 9 Euro), P2 leerlingen 27.000 Shs (= 11 Euro) en P3 leerlingen 30.000 Shs (=12,5 Euro) per semester betalen.

Verder wil ik op deze plaats mijn verontschuldigingen aanbieden aan al degenen die ons het afgelopen jaar hebben gesteund en dat ik tot op heden niet echt specifiek naar iedere sponsor mijn informatie heb gemaild. Dat is geen onwil, maar eerder onmacht. Ik ben in augustus na een drieweekse (werk)vakantie teruggekomen in Uganda en heb sindsdien geen minuut stil gezeten. We moesten ons bedrijf opstarten, wat echt dag en nacht werken betekent. Verder ben ik behoorlijk ziek geweest en wilde ik nadien me extra inzetten voor de school om alles op tijd in en op orde te krijgen, daar het schooljaar al werd afgesloten in December. Daarna volgden alle perikelen met ons nieuwe huurhuis en moesten we verhuizen en verven. En nu, sinds we hier 4 weken wonen, hebben we van deze 4 weken al meer dan 2 1/2 weken geen stroom gehad. Ja, dan raak ik wel wat gefrustreerd en besef ik dat ik jullie geduld wel op de proef stel. Maar, sorry, ik kan er werkelijk niet meer van maken hier onder dergelijke omstandigheden. Hoop straks in Nederland de sponsoren persoonlijk te mailen en van foto’s te voorzien en natuurlijk is het volgen van mijn website ook een aanrader. Mijn excuses nogmaals.

En dan het hele, hele goede nieuws dat jullie ons nog steeds zo geweldig blijven steunen. Ik ben echt overdonderd door zoveel hartverwarmende goede gaven.
-Zo heeft Jeannette van de Brink ons het afgelopen half jaar geld (300 Euro) geschonken waar we suiker van hebben gekocht voor in de pap, waarmee ze nu sponsor is van twee van onze leerlingen en het overige geld is besteed aan alle kleiner doelen en zal besteed worden aan het grotere speelmateriaal project.
-Kreeg ik een fantastisch kerstcadeau in de vorm van geld (200 Euro) van Otto en Olga Meiling wat we ook zullen gebruiken voor de speelmaterialen en mogelijk nieuwe schoolbanken.
-Heeft Gigi Federici, de vriend van mijn zus, die in Italie woont, een diner voor zijn brandweercollega’s georganiseerd waar hij over zijn reis naar Ugande heeft verteld en heeft beschreven voor welk project ik werk. Men heeft, mogelijk na het nuttigen van goede Italiaans wijn, een inzamelingsactie gehouden en maar liefst 330 Euro bijeengebracht. Ook dit geld zal grotendeels besteed worden aan speelmaterialen en nieuwe schoolbanken.
-En dan werd ik vorige week blij verrast met een andere grote gift (500 Euro) van Willy Lohmann en Joke, mijn vroegere buren in Zeegse, waarmee we vele dromen nu waar kunnen maken.
-Margreet Joling en Anje Ottens heel hartelijk bedankt voor jullie bestelde kunstkaarten. Met de verdiensten heb ik inmiddels nieuwe pannen, jerrycans, zeep, borden en meer bestek gekocht alsmede ook nieuw administratiemateriaal.
-En dan natuurlijk de kerstengeltjes waarover ik de vorige keer schreef. Ze zijn en dat is echt geweldig, allemaal verkocht. Mijn neef Hans heeft me hiermee een hele goede dienst bewezen, want het was zijn idee om ze tijdens zijn kerstmarkt te verkopen. De opbrengst, zo’n 85 Euro bewaar ik voor andere uitgaven en toekomstige workshops voor de docenten.

Graag wil ik een ieder heel hartelijk bedanken voor zoveel hartverwarmende steun. (Zie hiervoor ook eerdere berichten op deze site) Ik zal jullie niet teleurstellen en op de hoogte houden van de ontwikkelingen. Het mooie van dit project is dat alles rechtstreeks naar de school gaat. Ben zelfs een beetje te precies geweest door op de shilling nauwkeurig te rekenen en toen de waarde daalde ik het laatste half jaar zelf geld heb moeten bijleggen. Maar dat is beter dan dat het aan de strijkstok blijft hangen of wordt gebruikt om zogenaamde weldoeners zelf te verrijken. Gelukkig is de koers van de shilling nu weer normaal tot goed en kan ik gewoon volgens planning doorgaan.

Lieve lezers, ik hoop jullie na een toch wel weer lange onderbreking voldoende op de hoogte te hebben gebracht en nodig jullie uit om me via deze site te blijven volgen, nu ik de komende jaren in Uganda zal blijven wonen.
Ga nu eerst een tijdje terug naar Nederland, waar ik heel veel zin in heb. Er valt zoveel bij te praten met lieve en goede vrienden. Tevens moet ik de nodige zaken regelen voor mijn toekomstig verblijf in Uganda en ga ik proberen een Arts- en Crafts verkooppunt op te zetten in Nederland. Kom derhalve met koffers vol schitterende Afrikaanse producten naar Nedreland. Maar daarover later meer op deze site.

Heb nu nog één probleem op te lossen en dat is, dat ik mijn Odlo ondergoed niet kan vinden omdat ik me wil beschermen tegen de winterse kou bij jullie in Nederland. Brrr, zal wel even wennen zijn. Vanmiddag peentjes zweten op ons land tijdens het vullen van water in de jerrycans en over twee dagen mogelijk schaatsen op de Westerwoldse Aa of het Zuidlaardermeer. Wat ben ik toch een bofkont om dit allemaal zo mee te mogen maken en het goede en mooie van beide werelden kan opsnuiven.

Warme groet vanuit Wobulenzi, Uganda en mogelijk gauw tot ziens/horens in Nederland.

Jita

Ons nieuw adres in Uganda:

Kigoman Mixed Farm Ltd.
c/o director J.F. Veeman (of director Herbert Kigobe)
P.O. Box 101
Luweero
Uganda

Tel: 0900-12376 256772418180 (6 cent per minuut)
0900-12376 256702100202 (6 cent per minuut)

Tel in Nederland: 06-57504537


N.B. De kerstpost is de laatste dagen met stromen binnengekomen. Dank jullie allen hartelijk. De keuken is nu heel gezellig met al die Hollandse taferelen en vrolijke sneeuwpoppen of kerstmannen. Ben er heel blij mee en Herbert vindt het helemaal fantastisch hoe jullie aan ons denken. Vooral het Sinterklaascadeau van Papa en de sinterklaas CD van Monia vond Herbert geweldig en hij gaat zeker dichten voor Sinterklaas, het volgende jaar, zo verzekerde hij mij.