Eindelijk weer nieuws vanuit Uganda

Heb na bijna een week proberen eindelijk de mogelijkheid om in te loggen op mijn website, vandaar deze, voor Afrikaanse begrippen, “kleine” vetraging


Wobulenzi, 7 april 2009


Eindelijk weer nieuws vanuit Uganda

Dag allemaal lieve lezers,

Allereerst mijn verontschuldigingen voor het lange, lange wachten alvorens ik weer van me laat horen via deze site. Maar gelukkig bestaat de site nog steeds, heb ik eindelijk stabiele stroom en deze dag tijd ingeruimd om jullie na lange tijd weer op de hoogte te brengen van mijn leven in Uganda.

Ik hoop dat ik jullie geduld niet teveel op de proef heb gesteld en dat jullie me weer willen gaan volgen. Heb weer veel nieuws en ben bang dat dit bericht ook weer uit zijn jasje zal groeien. Zal in het vervolg mijn best doen om de berichten regelmatiger en vooral ingekort op de website te zetten. Voor velen van jullie, die dagelijks druk zijn, is het gewoon veel te veel tekst, zo heb ik begrepen. En deze opmerkingen dien ik natuurlijk serieus te nemen. Dus, helaas voor deze keer nog een site vol nieuws, maar daarna zal ik het kort houden.
Tip: Lees het in etappes, daarvoor heb ik het al voor jullie opgedeeld in onderwerpen.


Waarom zo lang gewacht met een nieuw bericht?

Ja, dat had en heeft vele redenen. Zo had ik het tijdens mijn verblijf in Nederland zo enorm druk met de voorbereidingen van mijn emigratie en dat van mijn huisdieren, dat ik er niet aan toe gekomen ben. En nu ben ik hier de afgelopen drie weken in Uganda ook direct weer hurry-up voor onze farm en de school gaan werken. Verder is ons huis nog niet klaar om mijn spullen goed te kunnen plaatsen. De waterleidingen moesten allemaal nieuw worden aangelegd en ben ik nu druk aan het schilderen. Maar de voornaamste reden is wel dat ik de laatste tijd een robbertje heb moeten vechten met het elektriciteitsbedrijf, daar we dagenlang geen stroom hadden of heel onregelmatig. Ondoenlijk om dan achter de computer te kruipen. Gelukkig hebben mijn dagelijkse telefoontjes resultaat gehad en is het hoofd van de reparatieafdeling zelf langsgekomen. We zijn nu aangesloten op een andere elektriciteitslijn, wat tot op heden beter werkt, hoewel we in de avonduren heel onregelmatig stroom hebben.
Maar, zo zie je maar, dat drie maanden voorbij vliegen, zonder een teken van leven van mijn zijde via deze site. Excuses hiervoor. Zeker aan diegenen die mij bleven en blijven mailen. Trouwe lezers/ vrienden, heel veel dank hiervoor!!!


In Nederland:

Op 14 januari ben ik na een heel lang oponthoud in Londen midden in de nacht aangekomen op Schiphol. Had mijn vader en partner, die in Amsterdam waren, om die reden maar naar huis gestuurd en heb zodoende de hele nacht op Schiphol rondgeslenterd en zo nu en dan geprobeerd een dutje te doen op de ongemakkelijke stoelen.
Was fijn om weer op Hollandse bodem te staan en was direct goed afgekoeld wat het weer betrof. Na enkele dagen heb ik mijn zus Etien van het vliegveld gehaald, wat natuurlijk heel gezellig was. Zeker toen na een week Etien haar partner, Gigi en mijn vriend Herbert ook arriveerden en de familie compleet was.

Herbert had trouwens een hele vervelende ervaring op Schiphol. Terwijl ik al anderhalf uur hem stond op te wachten is hij al die tijd ondervraagd op een vrij arrogante en insinuerende manier door de douane. Toen men nog niet overtuigd was ben ik uiteindelijk opgeroepen. Maar alle bankpassen, onze businessregistratie en de uitnodiging van mijn vader (zodat Herbert Nederland kon en mocht bezoeken) mochten niet baten en nadat ik mijn vader in alle vroegte nog meer documenten had laten faxen, werd Herbert eindelijk “vrij” gegeven. Herbert was er kapot van en voelde zich als een crimineel behandeld. En ik vroeg me natuurlijk vertwijfeld af hoe dit weer goed te maken tijdens zijn verdere verblijf.
Had ik de afgelopen 10 jaar voor verschillende mensen die asiel aan hadden gevraagd, soms samen met advocaten, mij ingezet om voor hun gelijk te vechten, moest ik nu nota bene voor mijn eigen vriend overtuigend bewijsmateriaal verzamelen. Heel verdrietig, temeer daar ik de pijn en teleurstellingen van al mijn vluchtelingen-vrienden weer voelde.

Gelukkig heeft Herbert verder een hele fijne tijd gehad in Nederland. Gezellig samen in mijn huis in Zeegse gewoond. Veel familie en enkele vrienden bezocht. Hij vond het Hollandse eten, met name die van mijn