Eindelijk weer nieuws vanuit Uganda

20 april 2009;
Inmiddels is er weer een week verstreken en was er geen internetverbinding om de tekst volledig te kunnen plaatsen. Mijn geduld wordt zo aardig op de proef gesteld, maar die van jullie evenzeer. Sorry, maar alsnog veel leesplezier.

14 april 2009;
Heb na bijna een week proberen eindelijk de mogelijkheid om in te loggen op mijn website, vandaar deze, voor Afrikaanse begrippen, “kleine” vetraging


Wobulenzi, 7 april 2009


Eindelijk weer nieuws vanuit Uganda

Dag allemaal lieve lezers,

Allereerst mijn verontschuldigingen voor het lange, lange wachten alvorens ik weer van me laat horen via deze site. Maar gelukkig bestaat de site nog steeds, heb ik eindelijk stabiele stroom en deze dag tijd ingeruimd om jullie na lange tijd weer op de hoogte te brengen van mijn leven in Uganda.

Ik hoop dat ik jullie geduld niet teveel op de proef heb gesteld en dat jullie me weer willen gaan volgen. Heb weer veel nieuws en ben bang dat dit bericht ook weer uit zijn jasje zal groeien. Zal in het vervolg mijn best doen om de berichten regelmatiger en vooral ingekort op de website te zetten. Voor velen van jullie, die dagelijks druk zijn, is het gewoon veel te veel tekst, zo heb ik begrepen. En deze opmerkingen dien ik natuurlijk serieus te nemen. Dus, helaas voor deze keer nog een site vol nieuws, maar daarna zal ik het kort houden.
Tip: Lees het in etappes, daarvoor heb ik het al voor jullie opgedeeld in onderwerpen.


Waarom zo lang gewacht met een nieuw bericht?

Ja, dat had en heeft vele redenen. Zo had ik het tijdens mijn verblijf in Nederland zo enorm druk met de voorbereidingen van mijn emigratie en dat van mijn huisdieren, dat ik er niet aan toe gekomen ben. En nu ben ik hier de afgelopen drie weken in Uganda ook direct weer hurry-up voor onze farm en de school gaan werken. Verder is ons huis nog niet klaar om mijn spullen goed te kunnen plaatsen. De waterleidingen moesten allemaal nieuw worden aangelegd en ben ik nu druk aan het schilderen. Maar de voornaamste reden is wel dat ik de laatste tijd een robbertje heb moeten vechten met het elektriciteitsbedrijf, daar we dagenlang geen stroom hadden of heel onregelmatig. Ondoenlijk om dan achter de computer te kruipen. Gelukkig hebben mijn dagelijkse telefoontjes resultaat gehad en is het hoofd van de reparatieafdeling zelf langsgekomen. We zijn nu aangesloten op een andere elektriciteitslijn, wat tot op heden beter werkt, hoewel we in de avonduren heel onregelmatig stroom hebben.
Maar, zo zie je maar, dat drie maanden voorbij vliegen, zonder een teken van leven van mijn zijde via deze site. Excuses hiervoor. Zeker aan diegenen die mij bleven en blijven mailen. Trouwe lezers/ vrienden, heel veel dank hiervoor!!!


In Nederland:

Op 14 januari ben ik na een heel lang oponthoud in Londen midden in de nacht aangekomen op Schiphol. Had mijn vader en partner, die in Amsterdam waren, om die reden maar naar huis gestuurd en heb zodoende de hele nacht op Schiphol rondgeslenterd en zo nu en dan geprobeerd een dutje te doen op de ongemakkelijke stoelen.
Was fijn om weer op Hollandse bodem te staan en was direct goed afgekoeld wat het weer betrof. Na enkele dagen heb ik mijn zus Etien van het vliegveld gehaald, wat natuurlijk heel gezellig was. Zeker toen na een week Etien haar partner, Gigi en mijn vriend Herbert ook arriveerden en de familie compleet was.

Herbert had trouwens een hele vervelende ervaring op Schiphol. Terwijl ik al anderhalf uur hem stond op te wachten is hij al die tijd ondervraagd op een vrij arrogante en insinuerende manier door de douane. Toen men nog niet overtuigd was ben ik uiteindelijk opgeroepen. Maar alle bankpassen, onze businessregistratie en de uitnodiging van mijn vader (zodat Herbert Nederland kon en mocht bezoeken) mochten niet baten en nadat ik mijn vader in alle vroegte nog meer documenten had laten faxen, werd Herbert eindelijk “vrij” gegeven. Herbert was er kapot van en voelde zich als een crimineel behandeld. En ik vroeg me natuurlijk vertwijfeld af hoe dit weer goed te maken tijdens zijn verdere verblijf.
Had ik de afgelopen 10 jaar voor verschillende mensen die asiel aan hadden gevraagd, soms samen met advocaten, mij ingezet om voor hun gelijk te vechten, moest ik nu nota bene voor mijn eigen vriend overtuigend bewijsmateriaal verzamelen. Heel verdrietig, temeer daar ik de pijn en teleurstellingen van al mijn vluchtelingen-vrienden weer voelde.

Gelukkig heeft Herbert verder een hele fijne tijd gehad in Nederland. Gezellig samen in mijn huis in Zeegse gewoond. Veel familie en enkele vrienden bezocht. Hij vond het Hollandse eten, met name die van mijn tante Lieneke, zalig, was heel geïnteresseerd in de werkwijze van een molen, vond de Afsluitdijk en de totstandkoming intrigerend en was onder de indruk van alle mooie gebouwen en huizen. Meest opvallend voor hem was wel de georganiseerdheid, de efficiency en hoe schoon alles is in Nederland. Over schoon gesproken; Hij had nog nooit met een stofzuiger gewerkt en vond het geweldig. Kun je voorstellen hoe schoon mijn huis was na zijn dagelijkse stofzuigerbeurten. Ook de houtkachel was nieuw voor hem en om de kou te trotseren en de uitgaven te beperken zorgde hij dagelijks voor aanvoer van een nieuwe houtvoorraad.

Herbert was heel blij om Nederland nu met eigen ogen te hebben gezien en vooral kennis te hebben gemaakt met mijn vader en andere familieleden bij wie hij zich direct thuis voelde. Ook was hij onder de indruk van mijn relaties met vrienden en familieleden en merkte dat vriendschappen bij ons heel vertrouwd en vanzelfsprekend zijn, terwijl dat voor Herbert in Uganda heel moeilijk is vanwege de betrouwbaarheid van de mensen. Hij werd er helemaal gelukkig van. Dank aan een ieder die hieraan, mogelijk onbewust, heeft bijgedragen. Verder heeft Herbert veel respect voor mij gekregen, daar ik mijn luxe en vrij leven in Nederland inruil voor een geheel ander leven in Uganda. Dat wederzijds begrip is natuurlijk heel goed voor de onderlinge verstandhouding in onze relatie.


Text from Herbert:

“The welcome at Schiphol was terrible for me but afterwards Holland was very interesting, I found out. The people were very welcoming the weather strange as it was compared to Uganda at that time but a good experience it was. The organization, cleanness, and everything in general was excellent. I left Holland when the weather was around 10C on reaching Uganda I found it at 20+0C (late in the evening) what a contrast. Anyway I fitted very fast and started running again.
I thank all those who made my stay enjoyable especially Papa Veeman and wife (Henny), Etien and Gigi, Fred/ Henske and family, Monique, who always wanted to know if my arrival was safe, Gepke and Peter, Bert/ Riekie and the great men in the family, Koert and Lieneke, Gert and Margreet and that funny man Rik, Erik and Ton, Alberta and Hans; by the way I always remember the beautiful Dutch pancakes I ate at your place plus the excellent management of Alberta. Erik and Lian, Monia,Chris and Melodie and all of those I haven’t mentioned please thank you”.



Heb zelf ook genoten van het feit dat we, en later ik alleen, weer even tijdelijk in mijn huis in Zeegse konden verblijven. Wat is dat toch een fijne plek om te wonen en wat een knus huis, al zeg ik het zelf. Heb gelukkig enkele fijne vrienden thuis nog even kunnen uitnodigen, maar helaas was daar veel te weinig tijd voor, daar ik na het vertrek van Herbert enorm druk was met de voorbereiding voor mijn verhuizing en de nieuwe verhuur van mijn woning. Vooral dat laatste was een enorme klus, daar de vorige huurster de woning en met name de tuin niet had achtergelaten, zoals ik dat vorig jaar had gedaan. We hebbeb met man en macht meer dan 65 kruiwagens tuinafval uit mijn tuin gehaald. Tijdens het schoonmaken van het buitenhoutwerk ben ik nog met ladder en al van 4 meter hoogte naar beneden gevallen, maar behalve flinke blauwe plekken gelukkig niets gebeurd. Kan blijkbaar goed vallen!
Met nachten doorwerken en de hulp van mijn vader, buurvrouw Gepke, mijn neef Hans en goede vriend Abdoulaye is het gelukkig allemaal net op tijd klaar gekomen.
Was een heftige dag, toen ik voor de tweede keer, maar nu in een volledig leeg huis, de sleutels aan de nieuwe huurders overhandigde. Maar het voelt goed dat het huis nog van mij is en blijft en dat de nieuwe huurders heel sympathiek zijn. Dat was een hele opluchting.

Wat zich liet aanzien als een zee van tijd (twee maanden in Nederland) werd uiteindelijk toch nog een race tegen de klok, daar er nog zoveel geregeld moest worden voor de uiteindelijke emigratie, zoals verzekeringen opzeggen en opnieuw aanvragen, emigratie van mijn hond en kat regelen (dit was een echte bezoeking, zeg!), financiële administratie afhandelen en goed voorbereiden voor mijn vader, verhuisspullen organiseren die in de opslag bij mijn vader staan, etc. etc.

Daarom lieve vrienden, sorry, sorry aan al diegenen die ik niet heb gezien en gesproken. Het was een ware uitdaging om alles voor mijn vertrek op 13 maart klaar te krijgen. Met weinig uren slaap is het maar net gelukt en ben ik uiteindelijk doodop en behoorlijk geëmotioneerd met Gara, mijn hond, en Louisa, mijn kat, naar Uganda vertrokken.

Ik vond het, ondanks mijn enorme drukke werkzaamheden een enorme fijne tijd om in Nederland te zijn. Ik merk dat je heel veel dingen zoveel meer gaat waarderen als je ze mist in Uganda. Zoals water drinken uit de kraan, verse volkoren bolletjes met geitenkaas eten, zalig warm douchen en je helemaal schoon voelen, vrij en relaxed over straat lopen zonder dat iedereen je nastaart en overdreven begroet omdat je een witte huidskleur hebt, veel verse groente eten, je lekker en knus warmen bij de houtkachel, relaxed auto rijden op supergoede en veilige wegen zonder crazy bestuurders en natuurlijk het allerbelangrijkste; lekker en vertrouwd bijkletsen met vrienden, familie en buren, vaak onder het genot van een kopje thee aan de keukentafel.
Ja, dit waardeer ik allemaal zoveel te meer en mis het derhalve ook nu ik weer terug ben.

Met name wil ik mijn vader en Henny bedanken, die mij en ook Louisa, de kat, zo geweldig hebben opgevangen en gesteund, mijn zorgzame buurvrouw Gepke, die altijd voor me klaarstond en een heel jaar voor mijn hond Gara heeft gezorgd, Monique, bij wie de deur altijd openstond om te logeren, Monia met mijn lieve kids Chris en Melodie.
En natuurlijk alle andere lieve vrienden met wie ik heb kunnen bijpraten en me weer lekker thuis voelde en warmte en liefde mocht ontvangen. Dank jullie allemaal.

En Pap en Gepke, ik zal goed voor Louisa en Gara zorgen. Jullie zullen ze missen zoals ik ze vorig jaar ook zo heb gemist. Zonder jullie had ik vorig jaar nooit zo’n onbezorgde tijd kunnen hebben in Uganda, want ik voel me goed als mijn beesten het ook goed hebben.


Weer terug in Uganda:

Na een goede vlucht, waarbij ik de hele tijd wel erg bezorgd was over Gara en Louisa, die ergens onder mij in het ruim niet wisten wat er met hen stond te gebeuren, zijn we met zijn drietjes veilig geland in Entebbe. Had het me bijna twee weken werk bezorgd om de huisdieren mee te nemen naar Uganda, duurde het slechts 5 minuten alvorens ik Gara en Louisa gekeurd en wel mee mocht nemen naar huis. Hadden alle inentingen en legaliseringen me honderden Euro gekost in Nederland, op Entebbe airport stond een medewerker van het ministerie van Landbouw me op te wachten om 22.00 uur op een vrijdagavond en mocht ik zelfs zonder te betalen naar huis met mijn beesten. Wilde de man op zijn minst bedanken met een flinke fooi, daar het allemaal zo makkelijk geregeld werd.

Herbert stond met chauffeur (hij rijdt nog steeds niet zelf) in de file van Kampala en had ik dus de tijd om Gara, die na 14 uur in haar kooi te hebben gezeten, eindelijk even te laten lopen en te laten plassen. Louisa moest helaas wachten tot we thuis waren, daar ik heel bang was haar anders kwijt te raken. Herbert was zo blij om ons allen te kunnen begroeten in Uganda, maar ik was te moe en te geëmotioneerd om me echt happy te voelen. Voelde me leeg en heel, heel moe.

Die geëmotioneerdheid en me leeg en zo moe voelen heeft wel twee weken geduurd en het besef dat ik nu echt in Uganda zou blijven wonen de komende jaren drong pas echt goed tot me door. Daarbij opgeteld dat Louisa al de tweede dag was weggelopen en ik de hele dag haar heb lopen zoeken, Gara en ik regelmatig werden aangevallen door grote, enge loslopende honden, vele arme mensen me luidkeels begroetten en volgden alsof ik een toeristische attractie ben, vele mensen en kinderen me om geld vroegen en vragen, het bloedheet was de eerste weken, er geen stroom was en alle lekkere verse Hollandse producten ik derhalve weg kon gooien, zorgden ervoor dat ik het moeilijk had en Nederland en mijn vrienden heel erg miste. Kon mijn draai niet vinden en was vrij emotioneel. Niet makkelijk voor Herbert, maar hij probeerde, lief als hij is, me in alles te steunen en me te begrijpen.

Gelukkig gaat het nu beter. Heeft Louisa haar draai gevonden en is niet meer zo gestrest en rusteloos, hebben Gara en ik enkele weggetjes gevonden waar weinig tot geen enge honden zijn, probeer ik de mensen die me luidkeels naroepen zoveel mogelijk te negeren, is er sinds deze week weer regelmatig stroom, ben ik weer lekker druk voor de school bezig, heb ik mijn eerste inkopen voor mijn Arts en Crafts zaakje reeds gedaan, ga ik de komende week uitgebreid iedereen mailen nu er weer elektriciteit is, is er regelmatig afkoeling door de regenbuien, wordt ons huurhuis mooier en beter nu ik het verf en zullen mijn spullen hopelijk binnen twee weken arriveren.

Heel blij was ik, dat bij thuiskomst nog zoveel leuke (kerst) post op me lag te wachten, waarvoor mijn dank. Met name de uitgebreide brief met geld voor de school van Hiske, waar ik heel blij mee was en dan het enorme Kerstpakket van Margreet en Gert met geweldig leuke en praktische cadeaus voor ons zelf en schitterend leermateriaal voor de leerlingen van onze school. Dank Margreet voor zoveel bruikbare en leerzame cadeaus. Je bent een kanjer. En dan te bedenken dat jullie thuis druk zijn met je familie, een hele boerderij hebben te runnen en ook nog een Alpaca Farm hebben opgezet!!!


De ontwikkelingen op de boerderij:

Nadat Herbert twee weken in januari in Nederland was geweest is hij na terugkomst in Uganda direct weer aan de slag gegaan op de boerderij. Alles was verder okay, hoewel de gemaakte afspraken met de gevangenis, om vele gevangenen de gaten voor de bananenstekken te laten graven (zie hiervoor ook vorig bericht van januari), niet waren nagekomen, terwijl we daarvoor al wel hadden betaald. Vervelend, maar met engelengeduld van Herbert en het indienen van klachten bij hogere managers zijn ze uiteindelijk toch weer gekomen en zijn alle gaten nu gegraven. We hadden hierdoor natuurlijk enorme vertraging opgelopen en waren bang dat het regenseizoen zou beginnen als we nog niet klaar zouden zijn om te planten. Maar het tegendeel is nu een feit. We zijn klaar met het graven van de ruim 10.000 gaten (halve meter diep en een meter doorsnede en alles met de hand gegraven!!!), hebben er in totaal 10 vrachtwagens vol koemest in verstrooid en wachten nu met smart op de regen. Normaal is het regenseizoen in maart en april, maar tot op heden zijn er slechts een paar buien gevallen. We hebben contact opgenomen met het meteorologisch instituut en zij verwachten dat vanaf medio april tot eind mei er alsnog voldoende regen zal vallen.

Elders in Uganda heeft het op sommige plaatsen gehoosd van de regen, gepaard gaande met enorme rukwinden, waardoor vele huizen zijn verwoest. Men zegt dat dit ook een gevolg is van de klimaatverandering en dat we met dergelijke weersomstandigheden in de toekomst meer en meer rekening moeten houden hier in dit deel van Afrika.
Beter zou het zijn als we op ons land een irrigatiesysteem aanleggen, wat we ook zeer zeker van plan zijn in de toekomst, maar daar nu de financiële middelen niet voor hebben.

Herbert heeft de afgelopen weken met een plaatselijke landbouwdeskundige vele bananenplantages bezocht om de beste plaatsen uit te zoeken waar we de bananenstekken kunnen bestellen. Dus de voorbereidingen zijn klaar en na de eerste, flinke regenbui kunnen we van start. In de tussentijd zijn onze medewerkers (11 momenteel) bezig met het land tussen de gaten om te ploegen (met de hand graven, wel te verstaan!) en zijn ze buiten ons land nog zo’n 2 hectare land aan het ontginnen wat Herbert wil gebruiken om Olifantengras in te planten. Dit gras gebruiken we later als bodembedekkers voor de plantage. Het voorkomst snelle onkruidvorming en geeft bovendien voedingstoffen voor de bananenplanten af.

Zelf kom ik alleen op de farm om water voor de jongens te brengen of ze te trakteren op iets lekkers, wat ze anders niet eten. Voor de rest houd ik me bezig met de boekhouding, het regelen van verschillende zaken waarvoor ik dan naar Kampala moet en het meedenken met de beleidsvoering, waarbij ons businessplan met budget als uitgangspunt dient.


Basajjansolo school in Luweero:

Eerlijk, is eerlijk, behalve het samenzijn met Herbert, maakt dit project me met alle leerlingen en hun leerkrachten wel het meeste happy hier in Uganda. Wat ben ik toch een geluksvogel vorig jaar naar dit project uitgezonden te zijn, waar zoveel uitdagingen zijn en je een heel gebied van het dorp Luweero gewoon ziet ontwikkelen en opleven.

Ik heb tot mijn grote spijt door alle drukte, zoals hierboven beschreven, helemaal geen tijd gehad om jullie als lezers, maar belangrijker nog om jullie als onze sponsoren de laatste maanden van onze ontwikkelingen op de hoogte te houden. Maar lieve mensen wees gerust, we hebben niet stil gezeten en ikzelf ben nog wel het meeste verrast met de positieve ontwikkelingen die momenteel in een enorm tempo plaatsvinden. Dit is met name te danken aan een geweldige nieuwe hoofdleerkracht, die we vorig trimester hebben aangesteld en die onze verwachtingen meer dan waarmaakt.

Zal ik jullie derhalve ook verrassen met het goede nieuws?

- Vorig jaar toen ik begon te werken voor de school waren er zo’n 35 leerlingen, verdeeld over 3 klassen. Aan het einde van het schooljaar waren er maar liefst 70 leerlingen in 4 klassen. Nu, en schrik niet, telt onze school bijna 160 (honderdzestig) leerlingen, verdeeld over 5 klassen. Hebben we nu 6 leerkrachten in dienst, een kok die de pap en de lunch verzorgt en een man voor de beveiliging van de school gedurende de nacht.
- Tijdens mijn verblijf in Nederland is er een Japans “workcamp” geweest, dat het vijfde klaslokaal “lesgeefklaar” heeft gemaakt.
- Onze 2 Finse vrijwilligers hebben door hun enthousiasme op hun website ook heel veel geld ingezameld en enkele lokalen geverfd, alle lokalen voorzien van een eigen kast voor het opbergen van de lesmaterialen, een betonnen vloer gestort in het nieuwe klaslokaal, extra waterkannen om de handen te wassen gekocht, en nog vele kleine aanschaffen gerealiseerd. Echt geweldig wat deze jonge meiden hebben gepresteerd.
- We hebben een ouderraad opgericht, die al naar behoren functioneert, zodat we daarmee de weg openen om aan alle doelstellingen te voldoen wat betreft een officiële registratie.
- Verder heeft Plan International toegezegd om nauw met ons te gaan samen werken. De eerste voorlichtingsdag is inmiddels geweest en ouders gaan nu verder bespreken hoe ze de inzet van Plan International kunnen integreren in de samenleving in dit gedeelte van Luweero. In eerste instantie wilde Plan International niet met ons samenwerken, daar ze ervan uitgaan dat privéscholen, zoals de onze, voor leerlingen van de beter gesitueerde ouders is bestemd. Maar we hebben ze van het tegendeel kunnen overtuigen, dat het merendeel van onze ouders echt heel arm zijn, maar hun uiterste best doen om hun kind goed onderwijs te geven, daar dat op de overheidsscholen vaak bedroevend is.
- Er is een akker ontgonnen naast onze school, waar de leerkrachten groente en fruit gaan verbouwen met de leerlingen, zodat zij leren hoe hun gewassen later zo goed mogelijk te verbouwen. De eerste fruitbomen zijn door ons als vrijwilligers geplant. Dit wilde de school graag als blijk van waardering en dank aan ons adres. De leerkrachten hebben voor elke vrijwilliger een fruitboom uitgekozen. Voor mij is gekozen voor de passievrucht, vanwege” mijn hartstochtelijke wijze van werken en passie voor de school en haar leerlingen”, zoals men verwoordde. Lief toch!

Waarom zoveel nieuwe leerlingen? Het blijkt dat de wijze van lesgeven heel veel mensen in Luweero aanspreekt, daar we doorgaans lief, doch streng voor de kinderen zijn, maar hen niet lijfelijk straffen, zoals op vele scholen in Afrika heel gebruikelijk is.
Verder heeft onze school een hele positieve uitstraling op de, over het algemeen vrij arme, omgeving en hebben onze huisbezoeken aan de ouders er zeer zeker ook toe bijgedragen dat men merkt dat we echt het beste willen voor hun kinderen, maar wel streng zijn wat betreft het betalen van de schoolgelden en het nakomen van de regels.
Verder is muziek en dans een hele belangrijke lesvaardigheid, die door onze school heel serieus wordt genomen, met name voor de jongste leerlingen is dit bij uitstek de manier om veel spelenderwijs te leren. We hebben een geweldige docente, Madam Teddy, die hier heel bedreven in is en elke keer weer nieuwe songs en dansen ontwikkeld. Echt fantastisch om te zien.

Toen ik twee weken geleden voor het eerst weer op school kwam had men meteen een oudervergadering georganiseerd, maar bleek tevens een welcome-back feest voor mij te zijn, waarbij de leerlingen voor mij dansten en ik een mooi cadeau kreeg aangeboden. Zo hartverwarmend om al die vrolijke en gepassioneerde kinderen te zien dansen.


Sponsoren:

Het, vele, liefdevolle geld welke, in mijn vorig bericht, genoemde personen hebben geschonken, ben ik nu na terugkomst eindelijk gaan besteden. Zo heb ik enkele spullen in Nederland gekocht, die volgende maand hopelijk arriveren samen met mijn privéspullen in de container.

Het geld (tot en met januari 2009, was al geld besteed aan het sponsoren van twee leerlingen en suiker in de pap voor alle leerlingen) van Jeannette van den Brink, samen met het gedoneerde geld van Peter en Greetje Vos, Familie Meyling, de verkoopopbrengst van de kerstengeltjes via mijn neef Hans en de verkoop van kunstkaarten aan Margreet/Gert Joling en Anje Ottens is gebruikt voor de aanschaf van het volgende: (totaal 466 Euro)
- jaarkalender
- docentenwerkboeken
- 5x plakband en 5x tape
- 4 ordners
- 4 schrijfblokken
- 5x white wash
- Grote metalen doos voor het opbergen van lesmaterialen.
- 2 grote jerrycans
- 5 schorten voor de leerkrachten
- Verjaardagsgeld voor een jarige leerkracht. (nieuw ingevoerd en stimuleert ze zeer, is 8 Euro per verjaardag)
- 8 kleurboeken (NL)
- 120x gum
- 75 potloden
- Stickers
- 2 prikborden (Ikea)
- 2 eerste hulp verbanddozen (NL)
- 16 pennen
- Gewoon-en hout plaksel
- 6 Alfabet speelblokken
- 2 whiteboards (klein) met magneetknoppen
- 1 wandklok
- 115 schoolboeken voor alle klassen en met name voor P3 klas. (Engels, Science, Social Studies, Mathematics, Luganda, Religious Education, etc. etc.
- 1 schoolbel

Wat een geweldige lijst en het helpt de leerkrachten enorm met beter en effectiever lesgeven.
Namens hun allen, heel veel dank.

Maar gelukkig kan ik nog meer aanschaffen namens gulle gevers zoals Gigi Federici en Willy en Joke Lohmann. Wordt vervolgd, want het kost allemaal veel tijd om alles voor een goedkope prijs te vinden. Daarvoor moet ik telkens naar Kampala.

Verder wil ik Hiske en Berend bedanken voor haar bijdrage van 20 Euro, Bert en Bernadette, die alweer hun sponsorbijdrage hebben geleverd voor een vervolgjaar wat betreft het sponsoren van hun leerlingetje en zelfs nog meer (50 Euro), Mevrouw Reuvekamp-Schutte die een fantastisch bedrag van 75 Euro heeft geschonken.
Wat me verder enorm heeft geëmotioneerd is het feit dat hele lieve vrienden van mij besloten hebben een kindje te sponsoren, terwijl ze zelf al gedurende 7 jaren als vluchteling strijden voor een menswaardig bestaan in Nederland. Hoe groot is het hart en de liefde van deze mensen en wat ben ik dankbaar dat ik altijd, maar dan ook altijd, achter deze mensen heb gestaan wat betreft hun recht op een normaal menswaardig en erkend bestaan. Familie Kiani, ik houd van jullie en wens jullie alle hoop en geluk toe voor de toekomst. Heel veel dank en al onze leerkrachten zijn onder de indruk van jullie liefdevolle steun.

Verder heb ik heel goed nieuws vanuit Nederland. Ik heb enkele weken geleden een presentatie gehouden over onze school Basajjansolo op de lagere school in Oudemolen, de meester Croneschool. Dat was een geweldige ervaring, met name omdat de leerlingen zo geïnteresseerd en belangstellend waren en de school zoveel warmte uitstraalde. Het resultaat is dat we voor de toekomst onderling contacten gaan leggen en onderhouden en de leerlingen samen met de leerkrachten mogelijke activiteiten willen opzetten om onze school verder te steunen. Wat een geweldig initiatief en ik hoop dan ook op een hele leerzame en vruchtbare samenwerking onderling. Niet alleen wat betreft de mogelijke donaties, maar zeer zeker ook wat betreft het verbreden van de horizon voor wederzijdse leerlingen.
Dank meester Dennis en je team voor het in mij gestelde vertrouwen en ik, op mijn beurt, heb alle vertrouwen in een warm en bijzonder intercultureel contact tussen jullie Nederlandse-en onze Ugandese leerlingen. Trouwens een van de leerkrachten wilde al na mijn eerste verhaal een leerlingetje sponsoren. Dank je wel!


Steun aan Basajjansolo school:

Ben jij ook onder de indruk van alle vorderingen en ontwikkelingen van onze school? Blijf me dan volgen via deze site. Wil je als lezer van deze site ook onze school steunen, dan kan dat vanzelfsprekend. Het volgende is mogelijk:

1. Onze school zal de komende jaren nog enorm gaan groeien, want we geven nu alleen les tot en met P4 terwijl er normaal 7 klassen zijn. Deze leslokalen moeten nog worden gebouwd, maar gelukkig komen er deze zomer weer enkele workcamps vanuit Azie. Maar mocht jij een stichting of organisatie weten die zoiets ook wil organiseren, laat ze dan contact met mij opnemen. Het is een geweldige ervaring om als studenten samen met lokale jongeren gedurende twee weken aan zo’n project te werken en daarbij veel contacten te leggen met de lokale bevolking, Afrikaans te leren dansen, eten en zingen etc. etc. Kortom een geweldige belevenis.

2. Ook kunt u een leerlingetje sponsoren met een jaar schoolgeld, plus een uniform. De bijdrages variëren van 25 Euro tot 48 Euro (per jaar), afhankelijk van de klas waarin de leerling zit. We selecteren vrij streng en alleen ouders die hebben laten zien dat ze serieus hun best doen om schoolgelden te betalen, terwijl ze daar in financieel opzicht heel veel moeite mee hebben, komen in aanmerking.

3. Verder kunt u nog altijd Ugandese kunstkaarten bestellen. De winst komt allemaal ten goede aan de school. De handgemaakte kaarten (heel mooi overigens) zorgen voor inkomen voor de betreffende kunstenaars, die bijna allen in Kampala werken en wonen en zorgen voor een geweldige ondersteuning van onze school, terwijl u uzelf of anderen een leuk cadeautje geeft.
5 kunstkaarten kosten 11 Euro en na overmaking op mijn ING rekening worden de kaarten naar uw huisadres gestuurd,wat u aan mij door kunt geven via de mail.

Dan heb ik nog een vraag welke ik graag aan u voor wil leggen:
We zijn een nog jonge school, maar willen ons onderscheiden in de wijze van lesgeven en de openheid in communicatie naar de ouders toe. We hebben, zoals ik eerder beschreef, een geweldige docente, Madam Teddy, die de kinderen enorm stimuleert in zang en dans en heel creatief is. Nu is er een groot probleem, dat zij niet over de vereiste papieren beschikt en dus nog twee jaar naar school moet om haar lerarendiploma te behalen. We willen haar graag behouden voor onze school en hebben al toegezegd dat als ze de komende periode tijd heeft, welkom blijft als onze zang-en dansdocente. Nu heeft ze een probleem dat ze de studiegelden voor haar opleiding niet kan opbrengen. Ze heeft mij persoonlijk gevraagd voor ondersteuning en ik had haar heel graag willen helpen als we niet zelf in een onduidelijke financiële situatie zouden zitten, vanwege geen inkomsten en veel uitgaven voor de farm. Wat vinden jullie als sponsoren; Kan ik een klein bedrag van jullie sponsorgelden gebruiken voor de betaling van haar studie, daar haar opleiding onze school en de leerlingen ook vooruitgang biedt of vinden jullie dat dat haar privéprobleem is en dat de sponsorgelden uitsluitend gebruikt kunnen worden voor de school en haar leerlingen? Zelf zat ik te denken aan een gedeelte als lening aan te bieden die dan later als ze weer volledig lesgeeft door haar zelf afgelost kan worden. Ik zou het fijn vinden om jullie meningen te horen, daar ik de ondersteuning van deze school volledig aan jullie heb te danken en ik graag zo transparant mogelijk wil opereren.
Dank voor jullie medewerking.

Dit was het dan voor deze keer. Zoals beloofd, het laatste lange bericht.

Hartelijke groet aan jullie allen, ook van Herbert.

Jita Veeman
Wobulenzi
Uganda

Postadres: Kigoman Mixed Farm Ltd
c/o Jita Veeman
P.O. Box 101
Luweero

Emailadres: jitaveeman14@hotmail.com

Telefoon: 09001230076-00256772418180 ( 6 cent per minuut vanuit Nederland)

Bank: ING 500520 t.n.v. J.F. Veeman te Bellingwolde o.v.v. Basajjansolo.