A warm welcome back on this site!!!!
Door: Jita Veeman
Blijf op de hoogte en volg Jita
16 Augustus 2009 | Oeganda, Luwero
Wobulenzi, 16 augustus 2009
Beste lezers en bezoekers van deze website,
WELCOME BACK!!!!!
Ja, wat kan ik verder nog schrijven! Heb veel te lang niets van me laten horen en kan dan ook alleen maar mijn verontschuldigingen aanbieden voor het lange wachten. Kan vele excuses aanvoeren, maar daar wordt de zaak niet anders van. Als goedmakertje zal ik deze keer de tekst via de mail rechtstreeks naar jullie toezenden, alsmede enkele foto’s.
Hoop dat het jullie allen goed gaat en dat een ieder van jullie van een fijne en welverdiende vakantie heeft kunnen genieten of lekker heeft kunnen luieren in en om het huis, voor diegenen die thuis zijn gebleven. Voor zover ik het weerbericht in Nederland heb kunnen volgen hebben jullie een geweldige zomer en dat vergoedt natuurlijk heel veel.
Nu weer allen volop aan de slag met werk of andere bezigheden. Veel plezier en veel succes ermee.
En voor diegenen die hun baan vanwege de financiële crisis of andere oorzaken helaas hebben verloren, veel sterkte met het vinden van een nieuwe job, wat niet makkelijk zal zijn, zo realiseer ik me.
Hier in Uganda gaat alles naar omstandigheden goed met ons/mij. Inmiddels ben ik alweer 5 maanden in Uganda, nadat ik op 13 (vrijdag de dertiende!!!) maart met hond en kat vanaf Schiphol ben vertrokken.
Het waren tot nu toe heftige maanden, waarin we veel op moesten bouwen, veel moesten regelen en heel veel problemen moesten oplossen. Viel me niet altijd mee en vooral in het begin was ik behoorlijk emotioneel en opstandig. Dat had alles te maken met aanpassingsproblemen nu ik me realiseerde hier de komende jaren echt te gaan wonen en werken. Nog steeds zijn er zaken waar ik het vrij moeilijk mee heb, maar dat gevoel is niet abnormaal als je je vaderland met vrienden en familie voor langere tijd achter je laat. Voel me enorm gesterkt door de steun en het begrip van Herbert. Dat vergoedt heel veel en voel me, ondanks alles, daarom ook op mijn plaats hier. Voor hoe lang, dat weten we niet, daar Herbert zegt dat ik uiteindelijk wel thuishoor in Nederland.
Vind het bijvoorbeeld moeilijk om hier in dit dorpje waar we wonen niet normaal rond te kunnen lopen. Ik word dag in dag uit toegeschreeuwd door de kinderen en nagestaard met daarbij gepaard gaande lachsalvo’s door ouderen. Okay, ik besef dat ik een vreemde eend in de bijt ben als er verder geen Bazunghu (=blanke mensen) hier leven en zeker als ik ook nog eens met een gek, klein hondje aan de lijn over straat loop, maar vind het echt te ver gaan dat die reacties nu na bijna een half jaar nog steeds hetzelfde zijn en ik over straat loop met het gevoel een opzienbarende attractie te zijn. Ja, daarmee heb ik het erg moeilijk. Ben vaak ook opstandig. Het beste is de mensen te negeren alsof ik ze niet hoor. Maar vanmorgen nog werd het me te gortig, toen een tiental kinderen allen blafgeluiden begonnen te maken en achter Gara en mij aan renden, terwijl verderop vrouwen aan de waterpomp gierend van het lachen meegenoten. Ja, dan barst ik soms en heb de hele schare dames even ongezouten mijn mening gegeven dat ik toch op zijn minst een beetje civilisatie van hen verwacht. Maar is natuurlijk verspilde energie, want a. ze begrijpen het niet en b. ze raken er alleen maar meer opgewonden door. Niet makkelijk om mijn geduld altijd te bewaren. Wat ik het meest verontrustend vind is het feit dat ik de meeste kinderen hier helemaal niet meer leuk en lief vind. Er zijn er gewoon veel te veel en de vrouwen hier blijven maar produceren. De Ugandese vrouw is enorm vruchtbaar en baart gemiddeld meer dan 7 kinderen. Moet je nagaan!!! Arme kinderen, want zij kunnen er ook niks aan doen.
Gelukkig ben ik altijd blij en opgelucht om de kinderen van onze school te zien en te begroeten. Dat is toch anders. Zij kennen je en die band is veel sterker. Geeft me telkens weer positieve energie en voel me ook opgelucht dat ik toch nog steeds veel om kinderen kan geven, ook al voelt het hier in ons dorp vaak heel anders.
Wat betreft onze school, daarover heb ik ook veel leuk nieuws te vertellen, wat ik bewaar voor de volgende keer, daar ik jullie dit voorjaar heb beloofd geen lange teksten meer te plaatsen. Een tipje van de sluier; veel nieuwe ontwikkelingen, continuering van sponsorschappen en andere lieve donaties. (Pfff, de stroom valt weer eens uit)
Ja, inzake water-en stroom voorzieningen is het leven hier behoorlijk pittig. Okay, als je niet aangesloten bent op stroom of water, zoals ik vorig jaar in Luweero, weet je niet beter. Maar, zodra je een full-contained huis hebt (zoals ze dat hier noemen, met een inpandige kraan, een toilet en een douche) wordt het toch een ander verhaal, daar je verwachtingen zich daar dan bij aanpassen.
We wonen nu sinds medio december in dit huis en hebben meer dan 4 ½ maand geen water gehad, wat betekende dat ik om de twee dagen jerrycans met water moest vullen bij de pomp of soms (heel luxe) bij de kraan van onze school in Luweero. Nog een geluk dat we een auto hebben, anders is het nog veel tijdrovender. En de stroomvoorziening is een landelijk probleem, waarbij wij in de wijk in Wobulenzi waar we wonen helaas nog meer problemen ondervinden. Er is praktisch geen dag dat de stroom normaal is.
Toch mag ik niet ontevreden zijn en hebben mijn klachten, mijn bezoeken en mijn telefoontjes naar managers in Kampala wel effect gehad. (mede daarom zolang niet op mijn website geschreven!!!!) Er is nu zeker enkele dagen per week water en de stroom komt elke dag wel even voor kortere of langere tijd. Vandaar ook dat we de stoute schoenen hebben aangetrokken en afgelopen donderdag onze boiler en de wasmachine hebben aangesloten. Wat een feestdag was dat. s’ Avonds mijn eerste was gedraaid en daarna onder de douche mezelf kunnen wassen. Helaas maar tien kleine straaltjes water, vanwege waterdrukproblemen, maar dat mag de pret niet drukken. Kleine verbeteringen zijn hier van zoveel betekenis. Dat is ook tegelijkertijd weer het goede van het leven hier, dat je elke vooruitgang en verbetering zo enorm waardeert, terwijl je daar in Nederland vaak niet meer bij stilstaat.
Ben ook om persoonlijke redenen enorm blij met de wasmachine en betere watervoorzieningen, daar mijn lichaam nu meer en meer protesteert tegen het zware lichamelijke leven hier, waar wij als luxe wezens totaal niet meer op zijn gebouwd. . Ja, de mensen zijn hier in dat opzicht veel sterkere wezens dan wij. Helaas sterven ze wel op veel jongere leeftijd, mede door dit zware leven en slechte medische en hygiënische voorzieningen.
Jullie zullen denken, waarom helpt Herbert je dan niet. Die lieve man doet al zoveel en als hij even tijd heeft helpt hij me zeker mee met de was, maar de bananenfarm vraagt heel veel tijd en dat gaat momenteel voor.
Wat betreft de boerderij, ook daarover hebben we heel veel nieuws te vertellen. Maar het belangrijkste is dat alles naar omstandigheden goed gaat. De enorme droogte in dit gedeelte van Afrika speelt ons momenteel wel parten, maar we houden moed en met een simpele vorm van irrigeren staan de bananenplanten er nog steeds redelijk goed bij. Gisteravond werden we opgebeld door een van onze medewerkers dat het enorm regende in de farm en dat na meer dan 6 weken hitte en droogte. Hebben even onze Afrikaanse regendans opgevoerd, hier met ons tweetjes, want dat geeft ons weer extra energie en moed. Meer nieuws volgt in het komende bericht.
Leuk nieuws is ook dat heel binnenkort, 13 september, mijn vader en zijn partner ons en Uganda komen bezoeken. Ben heel benieuwd hoe zij het hier zullen ervaren, maar vooral ook blij dat ze nu zelf met eigen ogen kunnen zien en ervaren hoe wij hier leven en werken. Hoop alleen wel dat we tegen die tijd water en stroom hebben, want Papa en Henny boven een gat in de grond laten hangen om te plassen of ze met behulp van een teiltje warm water (gekookt in een pannetje op het vuur) te laten wassen, is wel een leuk avontuur, maar voor langere tijd niet echt aangenaam als je de 70 bent gepasseerd.
Lieve lezers, ik kan tig pagina’s meer vullen, maar wil het graag zoals beloofd in de hand houden. Ik ga lekker verder met schrijven en hoop jullie de komende weken, zeker tweewekelijks, op de hoogte te houden van ons leven alhier, andere wetenswaardigheden over Uganda en natuurlijk Basajjansolo school.
Dank aan diegenen die mij regelmatig bellen, mailen of zelfs gezellig een kaartje of brief sturen. Herbert voelt zich altijd een goede boodschapper als hij weer post voor me van het postkantoor mee kan brengen. Ga zo door, want het maakt mijn leven hier een stuk aangenamer.
Warme groet vanuit Wobulenzi,
Jita
Postadres: Kigoman Mixed Farm Ltd
c/o Jita Veeman
P.O. Box 101
Luweero
Emailadres: jitaveeman14@hotmail.com
Telefoon: 09001230077- (even wachten) 00256772418180#
( 7 cent per minuut vanuit Nederland)
Beste lezers en bezoekers van deze website,
WELCOME BACK!!!!!
Ja, wat kan ik verder nog schrijven! Heb veel te lang niets van me laten horen en kan dan ook alleen maar mijn verontschuldigingen aanbieden voor het lange wachten. Kan vele excuses aanvoeren, maar daar wordt de zaak niet anders van. Als goedmakertje zal ik deze keer de tekst via de mail rechtstreeks naar jullie toezenden, alsmede enkele foto’s.
Hoop dat het jullie allen goed gaat en dat een ieder van jullie van een fijne en welverdiende vakantie heeft kunnen genieten of lekker heeft kunnen luieren in en om het huis, voor diegenen die thuis zijn gebleven. Voor zover ik het weerbericht in Nederland heb kunnen volgen hebben jullie een geweldige zomer en dat vergoedt natuurlijk heel veel.
Nu weer allen volop aan de slag met werk of andere bezigheden. Veel plezier en veel succes ermee.
En voor diegenen die hun baan vanwege de financiële crisis of andere oorzaken helaas hebben verloren, veel sterkte met het vinden van een nieuwe job, wat niet makkelijk zal zijn, zo realiseer ik me.
Hier in Uganda gaat alles naar omstandigheden goed met ons/mij. Inmiddels ben ik alweer 5 maanden in Uganda, nadat ik op 13 (vrijdag de dertiende!!!) maart met hond en kat vanaf Schiphol ben vertrokken.
Het waren tot nu toe heftige maanden, waarin we veel op moesten bouwen, veel moesten regelen en heel veel problemen moesten oplossen. Viel me niet altijd mee en vooral in het begin was ik behoorlijk emotioneel en opstandig. Dat had alles te maken met aanpassingsproblemen nu ik me realiseerde hier de komende jaren echt te gaan wonen en werken. Nog steeds zijn er zaken waar ik het vrij moeilijk mee heb, maar dat gevoel is niet abnormaal als je je vaderland met vrienden en familie voor langere tijd achter je laat. Voel me enorm gesterkt door de steun en het begrip van Herbert. Dat vergoedt heel veel en voel me, ondanks alles, daarom ook op mijn plaats hier. Voor hoe lang, dat weten we niet, daar Herbert zegt dat ik uiteindelijk wel thuishoor in Nederland.
Vind het bijvoorbeeld moeilijk om hier in dit dorpje waar we wonen niet normaal rond te kunnen lopen. Ik word dag in dag uit toegeschreeuwd door de kinderen en nagestaard met daarbij gepaard gaande lachsalvo’s door ouderen. Okay, ik besef dat ik een vreemde eend in de bijt ben als er verder geen Bazunghu (=blanke mensen) hier leven en zeker als ik ook nog eens met een gek, klein hondje aan de lijn over straat loop, maar vind het echt te ver gaan dat die reacties nu na bijna een half jaar nog steeds hetzelfde zijn en ik over straat loop met het gevoel een opzienbarende attractie te zijn. Ja, daarmee heb ik het erg moeilijk. Ben vaak ook opstandig. Het beste is de mensen te negeren alsof ik ze niet hoor. Maar vanmorgen nog werd het me te gortig, toen een tiental kinderen allen blafgeluiden begonnen te maken en achter Gara en mij aan renden, terwijl verderop vrouwen aan de waterpomp gierend van het lachen meegenoten. Ja, dan barst ik soms en heb de hele schare dames even ongezouten mijn mening gegeven dat ik toch op zijn minst een beetje civilisatie van hen verwacht. Maar is natuurlijk verspilde energie, want a. ze begrijpen het niet en b. ze raken er alleen maar meer opgewonden door. Niet makkelijk om mijn geduld altijd te bewaren. Wat ik het meest verontrustend vind is het feit dat ik de meeste kinderen hier helemaal niet meer leuk en lief vind. Er zijn er gewoon veel te veel en de vrouwen hier blijven maar produceren. De Ugandese vrouw is enorm vruchtbaar en baart gemiddeld meer dan 7 kinderen. Moet je nagaan!!! Arme kinderen, want zij kunnen er ook niks aan doen.
Gelukkig ben ik altijd blij en opgelucht om de kinderen van onze school te zien en te begroeten. Dat is toch anders. Zij kennen je en die band is veel sterker. Geeft me telkens weer positieve energie en voel me ook opgelucht dat ik toch nog steeds veel om kinderen kan geven, ook al voelt het hier in ons dorp vaak heel anders.
Wat betreft onze school, daarover heb ik ook veel leuk nieuws te vertellen, wat ik bewaar voor de volgende keer, daar ik jullie dit voorjaar heb beloofd geen lange teksten meer te plaatsen. Een tipje van de sluier; veel nieuwe ontwikkelingen, continuering van sponsorschappen en andere lieve donaties. (Pfff, de stroom valt weer eens uit)
Ja, inzake water-en stroom voorzieningen is het leven hier behoorlijk pittig. Okay, als je niet aangesloten bent op stroom of water, zoals ik vorig jaar in Luweero, weet je niet beter. Maar, zodra je een full-contained huis hebt (zoals ze dat hier noemen, met een inpandige kraan, een toilet en een douche) wordt het toch een ander verhaal, daar je verwachtingen zich daar dan bij aanpassen.
We wonen nu sinds medio december in dit huis en hebben meer dan 4 ½ maand geen water gehad, wat betekende dat ik om de twee dagen jerrycans met water moest vullen bij de pomp of soms (heel luxe) bij de kraan van onze school in Luweero. Nog een geluk dat we een auto hebben, anders is het nog veel tijdrovender. En de stroomvoorziening is een landelijk probleem, waarbij wij in de wijk in Wobulenzi waar we wonen helaas nog meer problemen ondervinden. Er is praktisch geen dag dat de stroom normaal is.
Toch mag ik niet ontevreden zijn en hebben mijn klachten, mijn bezoeken en mijn telefoontjes naar managers in Kampala wel effect gehad. (mede daarom zolang niet op mijn website geschreven!!!!) Er is nu zeker enkele dagen per week water en de stroom komt elke dag wel even voor kortere of langere tijd. Vandaar ook dat we de stoute schoenen hebben aangetrokken en afgelopen donderdag onze boiler en de wasmachine hebben aangesloten. Wat een feestdag was dat. s’ Avonds mijn eerste was gedraaid en daarna onder de douche mezelf kunnen wassen. Helaas maar tien kleine straaltjes water, vanwege waterdrukproblemen, maar dat mag de pret niet drukken. Kleine verbeteringen zijn hier van zoveel betekenis. Dat is ook tegelijkertijd weer het goede van het leven hier, dat je elke vooruitgang en verbetering zo enorm waardeert, terwijl je daar in Nederland vaak niet meer bij stilstaat.
Ben ook om persoonlijke redenen enorm blij met de wasmachine en betere watervoorzieningen, daar mijn lichaam nu meer en meer protesteert tegen het zware lichamelijke leven hier, waar wij als luxe wezens totaal niet meer op zijn gebouwd. . Ja, de mensen zijn hier in dat opzicht veel sterkere wezens dan wij. Helaas sterven ze wel op veel jongere leeftijd, mede door dit zware leven en slechte medische en hygiënische voorzieningen.
Jullie zullen denken, waarom helpt Herbert je dan niet. Die lieve man doet al zoveel en als hij even tijd heeft helpt hij me zeker mee met de was, maar de bananenfarm vraagt heel veel tijd en dat gaat momenteel voor.
Wat betreft de boerderij, ook daarover hebben we heel veel nieuws te vertellen. Maar het belangrijkste is dat alles naar omstandigheden goed gaat. De enorme droogte in dit gedeelte van Afrika speelt ons momenteel wel parten, maar we houden moed en met een simpele vorm van irrigeren staan de bananenplanten er nog steeds redelijk goed bij. Gisteravond werden we opgebeld door een van onze medewerkers dat het enorm regende in de farm en dat na meer dan 6 weken hitte en droogte. Hebben even onze Afrikaanse regendans opgevoerd, hier met ons tweetjes, want dat geeft ons weer extra energie en moed. Meer nieuws volgt in het komende bericht.
Leuk nieuws is ook dat heel binnenkort, 13 september, mijn vader en zijn partner ons en Uganda komen bezoeken. Ben heel benieuwd hoe zij het hier zullen ervaren, maar vooral ook blij dat ze nu zelf met eigen ogen kunnen zien en ervaren hoe wij hier leven en werken. Hoop alleen wel dat we tegen die tijd water en stroom hebben, want Papa en Henny boven een gat in de grond laten hangen om te plassen of ze met behulp van een teiltje warm water (gekookt in een pannetje op het vuur) te laten wassen, is wel een leuk avontuur, maar voor langere tijd niet echt aangenaam als je de 70 bent gepasseerd.
Lieve lezers, ik kan tig pagina’s meer vullen, maar wil het graag zoals beloofd in de hand houden. Ik ga lekker verder met schrijven en hoop jullie de komende weken, zeker tweewekelijks, op de hoogte te houden van ons leven alhier, andere wetenswaardigheden over Uganda en natuurlijk Basajjansolo school.
Dank aan diegenen die mij regelmatig bellen, mailen of zelfs gezellig een kaartje of brief sturen. Herbert voelt zich altijd een goede boodschapper als hij weer post voor me van het postkantoor mee kan brengen. Ga zo door, want het maakt mijn leven hier een stuk aangenamer.
Warme groet vanuit Wobulenzi,
Jita
Postadres: Kigoman Mixed Farm Ltd
c/o Jita Veeman
P.O. Box 101
Luweero
Emailadres: jitaveeman14@hotmail.com
Telefoon: 09001230077- (even wachten) 00256772418180#
( 7 cent per minuut vanuit Nederland)
-
18 Augustus 2009 - 18:20
Henk Pater:
Hallo Jita,
Fijn te horen dat alles goed met je gaat.
Ja, inderdaad we hebben een goeie zomer en de komende dagen worden zelfs tropisch. Het lijkt me wel moeilijk om daar in te burgeren als iedereen je nastaart en je uitgelachen wordt als je met je hond over straat loopt.
Gelukkig wordt je goed opgevangen zoals je zegd en kan je ook uitzien naar de komst van je vader en zijn vriendin.
Hier gaat alles zijn gangetje, wat klussen bij huis, 3x in de week een fietstocht, af en toe skeeleren en uiteraard uitstapjes maken.
Wij zijn niet echt op vacantie geweest maar wel af en toe een weekend weg.
Afgelopen weekend gefietst met mijn zoon in Sauerland en 1/2 sept. gaan mijn vrouw en ik samen met 3 vrienden en hun echtgenotes nog een lang weekend naar Terschelling.
En voordat ik er om denk sta ik weer op de schaats hoewel ik daar nu nog niet aan moet denken!
Het ga je goed Jita en de groeten aan Herbert,
groetjes,
Henk Pater
-
18 Augustus 2009 - 18:22
Khalid Oudich:
bonjour Jita
salut ça va , Iwish that you and your sister and all your family i want to tell you that i am succes in BAC and " councour des force oxilièr" .
i hope that you succes in your valluntry work.
At the end best wishes for you and your sister. bye -
26 Augustus 2009 - 19:10
Hiske Brouwer:
Lieve Jita,
Wat sneu - en voor ons Westerlingen onbegrijpelijk - dat je zo wordt uitgelachen, als je met Gara loopt.
Wat een frustratie, maar blijf je rug rechten; het houdt vast een keer op. (Toch heb ik wel met je te doen).
Hopelijk heb je hierin alle steun van Herbert.
Wat fijn, dat je vader en partner bij jullie komen!
Dat heb je nou net nodig, als tegenhanger en om er weer wat beter tegen te kunnen.
Ik ben hartstikke blij voor je.
Een behoorlijke geestelijke oppepper!
Ik hoop ook, dat je regelmatiger stroom hebt, zodat de apparaten eens wat meer van de vele zware lichamelijke werkzaamheden kunnen overnemen.
Pas goed op jezelf, lichamelijke klachten krijg je makkelijker, dan dat je er vanaf komt.
Ik zal een kaarsje branden voor een goede gezondheid, voor jou en Herbert.
Eerst weer lieve groeten en... ik blijf je volgen,
Hiske.
-
27 Augustus 2009 - 18:31
Wieneke:
Hoi Jita, op school hadden we het over de Afrika-ervaringen van jou en nog een andere collega (die even terug is en invalt).Nieuwsgierig geworden, jouw site opgezocht. Geweldig, wat een doorzetter ben je. Heel veel succes, sterkte en liefs als je familie er straks is!
Wieneke, uit Stadskanaal -
01 September 2009 - 22:24
Gonnie:
Hoi Jita, blij weer wat van je te lezen.Was al bang dat er iets met je was. Leuk om je belevenissen weer te volgen, Tara ziet er goed uit! Ik ben naar Frankrijk geweest naar Arnoud ( woont daar) en is er erg goed te pas. Fijn idee!
Liefs, Gonnie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
