Eindelijk in Uganda!

Zondag 10 februari 2008

Shikamoo! (Goeiedag)

Hamjambo? (Hoe gaat het met jullie)

Sijambo. (Met mij gaat het goed)

Nu ik sinds enkele dagen in Uganda verblijf, probeer ik direct maar een paar woorden Kiswahili te leren. Dit is de taal die door velen in Oost-Afrika wordt gesproken, hoewel de mensen in centraal Uganda, rondom de hoofdstad Kampala, Luganda spreken. En om het nog ingewikkelder te maken. Er bestaan zo ongeveer 40 verschillende dialecten en talen, waardoor veel Ugandezen elkaar niet kunnen verstaan, tenzij ze het Engels beheersen.

Om bij het begin te beginnen: Afgelopen woensdag 5 februari ben ik hals over kop vertrokken van Schiphol. Mijn oorspronkelijke vlucht naar Londen had vertraging, waardoor ik mijn vlucht naar Uganda zou missen. Gelukkig kon ik een andere vlucht nemen, die wel eerder vertrok, waardoor ik amper afscheid heb kunnen nemen van mijn lieve vrienden, familie Kiani, en mijn beste papa. Heel spijtig temeer daar ze allemaal een reis voor mij naar Schiphol hadden ondernomen.

De volgende morgen precies op tijd geland in de stromende regen op het vliegveld van Entebbe, nabij de hoofdstad Kampala. Hier allerhartelijkst welkom geheten door Moses Happy en zijn lieve zus Merina. Wat fantastisch dat ik deze mensen reeds had leren kennen via de mail en ze me als het ware een “welkom thuis” gevoel gaven en geven. Dank ook lieve Bernadette dat je direct na aankomst mij reeds belde om me alle goeds toe te wensen in Uganda. Jammer dat we vanwege mijn drukte elkaar niet meer gezien hebben voor mijn vertrek.

Alsnog in overleg besloten om in een eenvoudig hotel te logeren, zodat ik dichter bij de binnenstad zou verblijven. s’Middags direct met Merina de stad verkend. Gelukkig werd het droog en het klimaat is erg aangenaam. Wat een mensen, wat een verkeer en wat een ogenschijnlijk ongeorganiseerde chaos. Heerlijk om dat weer te zien en te beleven, temeer daar alles functioneert en er zich geen echte problemen voordoen. Iedereen en alles beweegt zich voort in deze stad met een kleine 2 miljoen inwoners.

Kampala is gebouwd op zeven heuvels en kent verhoudingsgewijs veel groen en bomen. De zeven heuvels zijn bij lange na niet meer toereikend om de bebouwing van de stad te herbergen. De afgelopen dagen heb ik veel door de stad gezworven en me weer de ogen uitgekeken. Zo heb je de moderne skyline met de parlementsgebouwen en ambassades, de vele markten en marktjes alsmede de duistere steegjes en overvolle stadswijken. Onvoorstelbaar hoeveel mensen zich in de stad begeven. Om je een idee te geven van wat je allemaal tegenkomt tijdens een wandeling van ongeveer 1 kilometer: Op elke hoek van de straat staan de Boada-boada’s (jongens met scooters die je,achterop gezeten, snel van de ene plek naar de andere plek in de stad brengen), verder staat het verkeer op elk kruispunt vast met tientallen Matatu’s (mini taxibusjes) en verschillende dure landcruisers, alsmede fietsers bepakt en bezakt als een vrachtwagen en sjouwers met overbeladen kruiwagens. Daartussendoor begeef je je dan en niemand die het in zijn hooft haalt om rekening met jou te houden als voetganger. In eerste instantie lijkt het levensgevaarlijk, maar je went er snel aan. Alleen vergeet ik nog steeds eerst naar rechts te kijken in verband met het linksrijdende verkeer. Verder strompel je over de vele straatkinderen en wat me echt raakt is het feit dat de hopeloze, straatarme moeders hun piepkleine kinderen (niet ouder dan 2 jaar) op staat zetten om ze de hele dag te laten bedelen. En inderdaad het doet pijn om dit te zien. Verder kom je regelmatig hoogkraaiende lieden tegen met de bijbel in de hand die God’s woord verkondigen en of je je daaraan ook maar wil overgeven. Te gek woorden, hoe dat er aan toegaat. De discipline bij de busstations is groot en mensen staan geduldig mannetje aan mannetje in de rij te wachten, wat soms een uur kan duren. Alle rangen en standen lopen met en door elkaar. Kleurrijke gewaden van mensen die hun traditionele kleding dragen. Sjieke, ietwat stijve en traditionele kleding wordt merendeels gedragen door de betere klasse alsmede ook de moderne, rijkere jongelui die er uitzien zoals bij ons. Dames lopen bij voorkeur op hoge hakken en de nagels zijn perfect gelakt. Daartussendoor lopen dan de straatarme mensen blootsvoets met lompen aan hun lijf met meestal de tassen of andere waar dragend op hun hoofd. Verder zie je vele moslims zwaar gesluierd over straat lopen en veel Indiase mensen in hun traditionele gewaden. Het is en blijft een enorm schouwspel en ik ben regelmatig op een balkon van een warenhuis neergestreken om langdurig alles in me op te nemen.

s’Morgens al voor vijven begint de trek naar de stad en ’s avonds na zessen begeeft de karavaan zich weer huiswaarts. Wat een schouwspel en wat een doorzettingsvermogen. Temeer daar aan het einde van de dag de straten volhangen met vieze uitlaatdampen en je keel vastslibt met viezigheid uit de lucht. Ik kan er nog steeds redelijk goed tegen, wat betreft mijn longen.

Wat me tot nu toe het meest heeft geraakt is de enorme vriendelijkheid en gastvrijheid van de bevolking. Wie je ook tegenkomt, wat je ook vraagt of waar je ook je inkopen doet, iedereen is even aardig tegen me en met iedereen maak je dan ook even een praatje. Natuurlijk word ik veel aangesproken als Muzungu (wat “Blanke” betekent), maar men bedoelt het goed. En natuurlijk val ik ook wel op, want in de gebieden waar ik me begeef, kom ik bijna tot geen blanke tegen. Voelt trouwens helemaal niet vreemd.

Eergisteren bijvoorbeeld, heb ik uren rondgedoold op de grootste groente- en warenmarkt van Kampala. Immens wat je daar ziet en kunt vinden, maar bovenal weer die allervriendelijkste mensen. Ik heb de Matoke bananen geproefd, zalige Mango’s, Papaja’s en Ananassen gekocht en vreemde vruchten en noten die overigens heel goed smaken. Al een afspraak gemaakt met een “schone” dame, die t.z.t. een mooi gewaad voor me wil naaien.

De binnenstad kent ook moderne eetgelegenheden en vrijdagavond hebben we met Moses en zijn vrienden in een Italiaans restaurant gegeten. Gisteren geluncht met een sociaal wetenschapper, die mij een keer mee wil nemen naar het noorden van Uganda, nabij Gulu, waar hij een ontwikkelingsorganisatie heeft opgezet voor de oorlogsslachtoffers (kindsoldaten) van Joseph Kony. Na de lunch heb ik een toneelstuk bekeken in het Nationale Theater,waarin deze vreselijke oorlog aan de kaak werd gesteld door een fantastische uitvoering van het, zeg maar, Nationale Toneel. Hier overigens voor het eerst meerdere blanken gezien en ontmoet.

Kortom, ik vermaak me prima en heb het gevoel op deze manier Kampala en haar bewoners al een beetje te hebben leren kennen. Toch is het ook goed om eind volgende week deze stad te verlaten om mij te gaan inzetten voor de weeskinderen in Luwero. Als het niet te druk is op de weg is het slechts anderhalf uur rijden van Kampala. Dat is dus prima te combineren, temeer daar Moses mij heeft gevraagd om hem zo nu en dan te helpen met zijn activiteiten voor zijn NGO, die de straatkinderen van Kampala ondersteunt.

Morgenvroeg om elf uur meld ik mij bij het bureau van UPA, de zusterorganisatie van SIW (Stichting Internationale Vrijwilligersprojecten). Ik ga eerst een introductieweek volgen om vervolgens volgend weekend af te reizen naar Luwero. Ben dus benieuwd wat me de komende week allemaal te wachten staat. Heb al twee theateravonden geboekt en verder enkele afspraken gemaakt met bekenden, die ik via, via heb leren kennen. Waarom gaat het hier zoveel makkelijker om in contact te komen met mensen dan in Nederland. Heeft het misschien toch ook te maken met het klimaat, omdat het leven zich allemaal buiten afspeelt?

Oh ja, nog enkele wetenswaardigheden die wij als Nederlanders altijd leuk vinden. Om je een idee te geven over het levensonderhoud hier. Ik betaal voor mijn hotelkamer 16 Euro per nacht, wat veel geld is. Verder heb ik vanmiddag met 4 mensen uitgebreid geluncht en moest voor 4 personen 9,5 euro afrekenen. Een rit met een taxibusje kost 0,08 Euro, een rit met de Boada-Boada 0,25 Euro, mijn horloge reparatie op straat 0,50 Euro en een theaterkaart kost 1,25 Euro. Oh ja, ik vond gisteren toevallig in een winkel een pak Muesli (ik helemaal blij dus!), wat wel even 2,25 Euro kostte! Maar dat heb ik er wel voor over.

En…… last but not least het weer. Prima en heel aangenaam. Had tot eergisteren de zon nog niet gezien, maar ook met bewolking en heftige regenbuien in de morgen is het zalig. Ongeveer 23 tot 26 graden. Maar men heeft mij reeds gewaarschuwd voor heftiger en warmer weer. Lieve zus, je groene jurkje is dus een uitkomst en draag bijna niet anders. Mag ik het volgende cadeautje bij deze dan ook al reeds bij je bestellen?

En lieve mensen, voor een ieder die mij in plaats van te bellen willen SMSen. Vraag even na bij je provider of dat naar Uganda ook mogelijk is. Ik had namelijk in Nederland een abonnement bij Telfort en via hun is SMS verbinding nog niet mogelijk. Dis zou t.z.t. wel veranderen zo heeft men mij laten weten. Wat betreft de andere providers, graag zelf even checken.

Zonnige en warme groeten toegewenst vanuit Kampala, Uganda.

N.B. Vind het soms wel moeilijk dat ik mijn lieve hond en knuffelkat heb achtergelaten in Nederland. Maar besef me terdege dat ik heel veel geluk heb met de goede en liefdevolle opvang door Gepke en Dordie.

En… mijn lieve logeerkindjes, Chris en Melodie, plus mama, jullie bel ik snel. Liefs, Jita