Na lange tijd weer een bericht!

Vrijdag, 30 mei, 2008

Lieve en beste lezers,

Ik weet het, het heeft te lang geduurd voordat ik weer van me laat horen. De reden was tweeërlei; enerzijds wilde ik jullie allen de gelegenheid geven om de mooie Ugandese kunstkaarten te kunnen bestellen, anderzijds had ik schoolvakantie en heb ik er lekker van geprofiteerd om rond te reizen en om in alle rust mijn promotieactiviteiten voor de school verder voor te bereiden.
Maar zie daar, ik ben er weer en zal proberen om jullie als vanouds regelmatig te berichten. Deze keer meerdere berichten in één, wel te verstaan, want ik ben wel blijven schrijven. Dus, voor de trouwe lezers onder jullie, hier volgt nu meer nieuws. Dank overigens aan diegenen die mij zo trouw steunen en me regelmatig van leuke en bemoedigende berichten voorzien

N.B. Voor leuk nieuws wat betreft de verkoop van de kunstkaarten en andere donaties, zie aan het einde van dit bericht!


Zaterdag12 april:

Er doen zich zovele gebeurtenissen op een dag voor, waarbij ik een verhaal voor me zie, omdat ze opmerkelijk, bijzonder, indrukwekkend of soms zelfs schokkend zijn.

Vanmorgen bijvoorbeeld, toen ik met m’n rugzak al vroeg op pad ging naar het matatustation (plaats waar alle taxibusjes zich verzamelen) om naar Kampala af te reizen, zag ik het volgende tafereel. Het heeft vannacht, zoals al de hele voorgaande week weer enorm gehoosd en zand en kuilen op straat veranderen dan in modder en grote plassen. Bij één van die plassen, bijna midden op de weg, lag een armzalige man, slechts gehuld in haveloze vodden, geknield en slurpte heel langzaam en beheerst het modderwater op. Pfff, dan krimpt je maag wel inéén en word ik weer even met m’n neus op de feiten gedrukt hoe schrijnend de armoede hier soms is.

Of zoals mijn “telefoondame” (de jongedame waar ik enkele keren per week mijn airtime (=beltegoed) koop) mij vanmorgen het trieste verhaal vertelde van een 12-jarig jongetje, die vorige week ’s avonds laat naakt langs de kant van de weg was gevonden en naar achteraf bleek door een elektroshock (vraag me niet hoe) om het leven was gekomen. Men spreekt er hier schande van en beklaagt zich over het feit dat veel ouders zich te weinig bekommeren om hun kinderen. Maar wat wil je ook als je zeven of meer kinderen hebt en elke dag de magen gevuld moeten worden. Daarvoor moet je dus hard werken om de dagelijkse maaltijd bijeen te scharrelen en te bereiden, waardoor men aan andere zorg niet of nauwelijks toekomt.

Uiteindelijk bleek dat ik ook vanmorgen, evenals gisteren, Kampala niet kon bereiken vanwege een algehele landelijke staking (lees oproer, want het gaat er hier echt hardhandig aan toe met opstandjes, geweld, traangas en geweerschoten) van alle taxibuschauffeurs. Ze zijn enorm boos, omdat de verkeerspolitie in Kampala na lang aarzelen is begonnen met strenge controles en er inmiddels legio taxibusjes van de weg zijn gehaald vanwege het ontbreken van vergunningen, het niet in het bezit zijn van een rijbewijs van de chauffeur, dronken chauffeurs achter het stuur of (wat echt heel veel voorkomt) ondeugdelijk materiaal. Men is woest, maar de politie zegt dit keer geen pardon te kennen, omdat het aantal ongelukken en verkeersslachtoffers hand over hand toeneemt.

In een eerder bericht maakte ik melding van de 22 verkeersslachtoffers alleen al in het Paasweekeinde in Kampala. Nog geen week later is er een lijnbus ergens in den lande frontaal op een vrachtauto gebotst en waren er maar liefst 50 doden te betreuren. En dat terwijl ik onlangs net had besloten om niet in de grote lijndienstbussen te stappen. Ze onderhouden snelle verbindingen tussen alle grotere plaatsen in Uganda, Ze rijden doorgaans als idioten en ik weet dat als ik instap doodsangsten uitsta. Dan maar met lokale taxibusjes. Het duurt wel veel langer, maar daar kun je de chauffeur nog tot kalmte manen, wat ik al enkele keren heb gedaan. Gelukkig resulteerde dat in de meeste gevallen tot beter rijgedrag, hoewel ik ook al twee keer boos uitgestapt ben, omdat ik mijn leven niet verder wilde riskeren. Jammer van deze wegpiraten, want ze zorgen er zo niet echt voor dat toeristen relaxed rond kunnen reizen door Uganda. Want niet elke toerist kan zich nu eenmaal een peperdure jeepsafari veroorloven.

Om mijn tweede baaldag (weer niet naar Kampala vanwege de stakingen) iets te verzachten, ben ik naar het grootste en meest luxe hotel van Luweero gelopen en heb mezelf getrakteerd op een, voor hier in Luweero, super de luxe Europese maaltijd. De enige plek in Luweero overigens waar je ook niet lokaal voedsel kunt eten. Na 3 weken Matoke (gekookte bananen), cassave, sweet potatoes en rijst gegeten te hebben, welke afwisselend met aardnotensaus of bonensaus worden bereid, vond ik de tijd wel rijp om eens een “echte” salade te eten. Er werd mij een vorstelijke (tevens ook de enige soort) maaltijd opgediend van patat met gebakken visfilet, met sla bereid van witte kool, uien en tomaten. Hoe zalig zoiets simpels kan smaken!!! En hoe idioot duur zoiets is (9000 Ug. Schillings= 3,60 Euro) voor lokale begrippen. Durf het dan ook aan niemand hier te vertellen, daar ze voor dit geld minstens een week of langer kunnen eten.

Gelukkig vergoeden de vele vruchtensoorten het eenzijdige voedsel en heb ik nog niets te klagen ten opzichte van de arme, droge noordelijke gebieden in Uganda, waar je voornamelijk aangewezen bent op het eten van cassavepap (brrr). Het voedsel en de wijze van bereiden van de maaltijden is best wel leuk en interessant om een keer aandacht aan te besteden, evenals de vruchten. Ben inmiddels bezig om foto’s te maken van planten, vruchten en dishes.

In het hotel, waar ik overigens nooit een gast ben tegengekomen tot op heden en het wel wemelt van personeel, heb ik tijdens de maaltijd samen met het personeel gekeken naar een Afrikaanse soap. Hier in Uganda enorm populair en iedereen die TV heeft (in Luweero niet zo heel veel) probeert het dagelijks te volgen. Opvallend is de eenvoud van de shots, de monotone, continu herhaalde achtergrondmuziek, maar vooral ook de traagheid van spel en gebeurtenissen. Net zoals je nu heden ten dage naar Swiebertje zit te kijken, wat vroeger, in mijn kindertijd, toch één van de meest “flitsende” en succesvolste programma’s was, maar nu vooral opvalt door traagheid van spel. Sorry lezers, misschien niet echt interessant om te beschrijven, maar zovele details passeren de revue als je hier dag in dag uit het dagelijkse leven meemaakt. Alles wat ik voel, proef, ruik, hoor en zie is zo totaal anders. Soms verhelderend, soms shockerend, soms hartverwarmend en soms vies,lastig of vervelend. Feit is dat ik het allemaal kan en mag meemaken en beleven en jullie er zo nu en dan deelgenoot van kan laten maken.


Zondag 20 april:

Een weekje Uganda:

Waarom het leven toch zo leuk kan zijn in Uganda, afgezien van de vaak (voor mij althans) enorme hitte en gebrek aan gezonde groenten en volkoren brood;

Nadat ik met veel vertraging vanwege een tweedaagse staking vorige week Kampala toch eindelijk kon bereiken, had ik een enorm leuke week. En dat terwijl ik eerder die week geen geld meer kon pinnen en toen het wel lukte mijn Giropas werd “opgegeten” door de pinautomaat en ik een waar gevecht moest leveren om mijn kaart terug te kunnen krijgen. Het heeft me er niet van weerhouden om leuke dingen te ondernemen. (Trouwens jullie raden nooit op welk snoepje ik nu zit te kauwen; een variant op onze “Wehrters echte”, zalig!)
Zo heb ik een leuk en verhelderend toneelstuk over de Afrikaanse cultuur bezocht. De volgende dag een jamsessie bezocht, die elke maandagavond in Kampala plaatsvindt, waar aanstormende muzikanten en zangers vanuit heel Uganda en zelfs Congo en Sudan elkaar ontmoeten. Ze vertonen er hun kunsten op weg naar hun, zo lang gekoesterde wens om beroemd te worden. Zalig zo’n ongedwongen sfeer met live muziek onder de mooie Afrikaanse sterrenhemel. Alen hoef je je niet te voelen, want binnen no time heb je contact met de meest uiteenlopende mensen. Ben zelfs keurig met de auto thuisgebracht door één van de toeschouwers.
Verder, en notabene in mijn eigen guesthouse, een aardig Nederlands echtpaar ontmoet, die met hun zoon Uganda bezochten om kennis te maken met hun aanstaande Ugandese schoondochter. Heel fijn gevoel om na al die weken weer Nederlands te kunnen praten, hoewel ik me met jullie, de lieverds die me zo nu en dan bellen, ook lekker kan uitleven.
Verder de residentie van onze ambassadeur bezocht, waar een bijeenkomst was en enkele mensen er vertelden over hun projecten, waarvoor ze hier werken. In dit geval een lees- en poëzieproject, die is opgezet voor middelbare scholen. Vooral de contacten met andere Nederlanders, was heel fijn en verhelderend. Vele adressen uitgewisseld. Info over de leukste toeristische plekken ontvangen en me verbaasd over de diversiteit van werk, projecten of vrijwilligerswerk van de Nederlanders hier. Van het runnen van een guest-house tot het werken op de ambassade, universiteit, het vrijwillig runnen van een enorm grote Secondary-school, het opzetten van een nieuw reisbureau tot het werken in een privé-kliniek etc. etc. Ja, heel verhelderend, al heb ik al wel weer een enorme vragenlijst gemaakt voor de volgende ontmoeting op Koninginnedag. Ja zowaar, ik ga op 30 april Koninginnedag vieren. Nooit aan meegedaan in Nederland, maar nu lijkt het me toch wel leuk om in de enorm luxe ambtswoning van onze ambassadeur een koninginnefeest mee te maken. Heb geen oranje hoed, maar dat zal zeker wel door andere aanwezigen worden gecompenseerd. “Is dat okay, dear Queen”?

En of ik nog niet genoeg leuke mensen had ontmoet, zat ik de volgende dag in een taxi op weg naar het zwembad om eindelijk weer eens wat extra lichaamsbeweging te hebben, toen ik in contact kwam met een architect die in Zuid-Afrika heeft gestudeerd en huizen ontwerpt voor rijke opdrachtgevers. Zo liet hij me een enorm, in aanbouw zijnde, villa zien van één van de rijkste Ugandezen. Deze man importeert marmer en andere bijzondere steensoorten vanuit Italië. Het zal wel enorm lucratief zijn, gezien deze luxueuze villa met gigantische tuinen die onder architectuur zijn aangelegd en binnenkort vol komen te staan met beelden en andere kunstvoorwerpen. Verder bezit deze man huizen in Zuid-Afrika en Europa en is hij de eigenaar van een eiland in het Victoriameer. De volgende keer mag ik de architect bellen en laat hij mij het huis en de tuinen zien. Leuk toch, zulke taxiritjes.
Vervolgens op weg terug naar Luweero ingegaan op een uitnodiging om een salade te eten bij een jongeman die regelmatig, zoals ik, ook in het internetcafé zit te werken. Tot mijn stomme verbazing huurde hij zelfstandig een appartement van een familie, maar deed alle huishoudelijke werkzaamheden zelf. Dit is doorgaans niet gebruikelijk hier op het platteland in Uganda, waar de man doorgaans geen hand uitsteekt om mee te helpen in het huishouden en als hij al alleen is een housemaid (hulp) voor hele dagen heeft. Moet dus oppassen om te generaliseren, want uitzonderingen bevestigen de regel, zo blijkt maar weer.

De volgende dag met één van de teachers naar het gezondheidscentrum, waar ze onderzocht moest worden vanwege hevige onderbuikklachten. De gezondheidsklinieken en hospitalen zijn hier óf van de regering óf zijn privé-klinieken. Het verschil is dat je voor de eerste niet hoeft te betalen of een kleine vergoeding aan de behandelende arts betaalt, terwijl je voor de privé-klinieken alles zelf moet betalen en soms flink in de buidel moet tasten. Voor de arme mensen (de meerderheid) is er dus geen optie en ga je naar de overheidsklinieken. Een rommelig gebeuren hier in Luweero en het personeel heeft nog maar weinig weet van dienstverlening. De te bezoeken arts, Dr. Simon Paul, was in geen velden of wegen te bekennen, totdat iemand hem vond in een soort opslagruimte met tal van high-tech apparaten om zich heen verzameld. Was hij bezig met zijn hobby, computeren en fotograferen. Nou, daar stond me toch een kapitaal aan materiaal, daar kun je volgens mij wel een paar gebouwen van bouwen voor de kliniek!!!!Hij had het allemaal aangeschaft tijdens zijn verblijf in Zuid-Afrika en hier gebruikt hij het voor zijn bijbaan, namelijk: Foto’s voor anderen ontwikkelen. Een door de regering betaalde arts verdient verhoudingsgewijs weinig ten opzicht van de artsen in privé-klinieken. Het frappante was dat de man uitermate geïnteresseerd was in mijn verhaal, terwijl we toch echt voor de behandeling van mijn collega waren gekomen. Maar goed, zo gaan zaken nu eenmaal, en zogauw mensen hoger in rang staan, wordt dat door de lagere klasse gewoon geaccepteerd. Toen hij dan eindelijk aanstalten maakte om mijn collega te gaan onderzoeken stelde Dr. Simon Paul voor om zijn laptop te gebruiken, omdat hij ( als één van de weinigen overigens) over draadloos internet beschikt. Ja, dit zijn zulke gekke en onverwachte ontmoetingen. Zit ik notabene te e-mailen vanuit de armzalige kliniek in Luweero, omringd door alle mogelijke dure apparatuur, terwijl elders in een kamertje de dokter zijn medisch onderzoek verricht.

Alle bovenbeschreven spontane ontmoetingen en onverwachte gebeurtenissen maken het leven hier in Uganda tot een waar genoegen, ook al is het dagelijkse leven vrij simpel en heel erg eenvoudig en daardoor soms zwaar. Maar de manier van leven, de tijd, de spontaniteit, de vriendelijkheid en de soms belangeloze gastvrijheid (kan ook anders uitpakken!!!) vergoeden heel veel.


Vrjdag 30 mei:

Tijdens de schoolvakantie heb ik een week rondgereisd in het zuidoosten van Uganda. De eerste overnachting was in Mabira Forest, een imposant tropisch oerbos van 300 vierkante kilometer waar meer dan 200 soorten bomen groeien. Het bos kwam gehavend uit de strijd, toen tijdens de oorlog in de jaren tachtig 25% van de oppervlakte werd vernietigd door gebruik van hout en andere doeleinden, zoals het vervaardigen van houtskool. Er zijn inmiddels 200 soorten vlinders geteld en meer dan 300 soorten vogels, terwijl het onderzoek en de tellingen nog steeds gaande zijn. The National Forest Authority beheert en beschermt het park op een professionele manier. De gids die ons rondleidde wist veel over de flora en fauna te vertellen. De reusachtige bomen met een omtrek van wel 10 meter en een hoogte van zo’n 40 meter zijn een bezoek meer dan waard. Bijzonder is ook dat hier elke plant of boom zijn eigen functie heeft. Zo is het ene hout geschikt voor het bouwen van kano’s, heeft een andere boom een medicinale functie of drinken zwangere vrouwen de vruchtensappen van een andere bijzonder boom om de bevalling soepeler te laten verlopen. (Alberta!!) In Mabira Forest echter, mag men de planten en bomen niet gebruiken, daar het beschermd gebied is. Zo’n 119 parkwachters beschermen het bos tegen clandestiene boomkap of andere natuurlijke vergrijpen. President Museveni dacht vorig jaar weer een goede deal te kunnen sluiten door dit natuurreservaat in zijn volle omvang te koop aan te bieden aan een firma uit India. Zo heeft hij op deze manier al veel land verkocht aan buitenlanders (vooral Indiërs) om de staatskas te spekken. Dit keer kwam een groot legioen Ugandezen in opstand en hebben ze gedurende vele weken gedemonstreerd en actie gevoerd. De demonstraties gingen er heftig aan toe en de opstandelingen waren zo boos dat er, tragisch maar waar, ook enkele Indiërs, die mede het doelwit waren tijdens de acties, zijn omgekomen. Gelukkig voor het oerbos en de Ugandezen (triest voor de nabestaanden van de slachtoffers), hebben de demonstranten hun gelijk gekregen en is het bos nu voor de toekomst veilig gesteld, wat betreft verkoop.
Het is een wondere wereld om in zo’n tropisch oerbos rond te lopen. Je voelt je ontzettend nietig temidden van al die reusachtige bomen en je verwacht elk moment dat Tarzan, hangend in één van de lianen komt aanslingeren. Verder hoor je een koor van vogelgeluiden en vliegen er de meest kleurrijke vogels rond. Helaas waren we er op een ongelegen tijdstip, waardoor de vogels niet zo actief waren. Jammer, maar een tropische regenbui, die de hele nacht en ochtend aanhield, gooide enig roet in het eten.
Bij de ingang van het park is een klein informatiecentrum en verspreid rond dit gebouw staan kleine banda’s (hutjes) waar je voor 6 Euro kunt overnachten. Heel idyllisch en het is als in een sprookje als je de volgende morgen de deur van de banda opent en het je zo het oerbos inkijkt, in de kruinen van de bomen talrijke apen (o.a. red-tailed monkeys) ziet rondslingeren en talrijke vogels te keer hoort gaan, terwijl de regen een zalige geur verspreidt.
En dan te bedenken dat je meestal met slechts enkele andere toeristen zo’n gigantisch reservaat deelt. Wat dat betreft staat het toerisme hier nog in de kinderschoenen, maar zijn de voorzieningen en faciliteiten voor Ugandese begrippen prima.

Dus mensen, als je nog een vrij ongerept en prachtig land wilt bezoeken en bewonderen, waarbij je het gevoel hebt als één van de weinige toeristen rond te reizen, kom dan naar Uganda. Vriendelijke en gastvrije mensen, prachtige natuur en gedurende bepaalde periodes van het jaar een aanvaardbaar klimaat. (niet te warm)

Na Mabira Forest heb ik de tweede grote stad van Uganda bezocht, genaamd Jinja. Dit is een zalige plaats om te verblijven. Gelegen aan het Victoriameer en aan de oevers van de Nijl, die hier overigens ook ontspringt en zijn lange weg door Afrika alhier start. Met een vissersbootje heb ik de bron bezocht. Vervolgens naar een onbewoond eiland in het Victoriameer, genaamd Semuka Island, waar het werkelijk wemelde van de vogels, zoals grote witte reigers, pelikanen, verschillende ibissoorten, Afrikaanse visarenden, etc. etc.

Ik heb deze vakantieperiode zoveel verschillende vogels gezien dat ik er een aparte lijst van ga aanleggen. Een ieder die daarin geïnteresseerd is, stuur ik het via de mail met alle plezier toe.

Ik had graag willen zwemmen in het Victoriameer om lekker af te koelen, maar vertrouwde het water niet echt. Jammer, want dat mis ik hier enorm, even een frisse duik in het water nemen ter verkoeling en om lekkere lichaamsbeweging te hebben waarbij je niet zweet.

Jinja is te vergelijken met een plaats zoals Assen, wat betreft grootte en inwonertal. Dus echte grote steden, behalve Kampala dan, zijn hier niet in Uganda. De buitenwijken van Jinja zijn echt zalig en gelegen nabij de Nijl. Daar wonen de beter gesitueerden en de grote huizen omringd door schitterende tuinen gaven me even het gevoel ver weg van het drukke, hete, chaotische en armoedige Afrika te zijn. Klinkt misschien niet zo sympathiek, maar verandering van spijs doet eten en dat ervaar ik hier evenzo.

Stroomopwaarts, ten noorden van Jinja, zijn de Bujagaaliwatervallen, gelegen in de Nijl. Een mooie plek en ik heb er zelfs gezwommen, wat niet voor iedereen is weggelegd, daar de stroming, ook al ben je wel 500 meter verwijderd van de watervallen, heel sterk is. Maar het was een geweldige ervaring, temeer als je nadien de steile rotsen weer opklimt en je kunt douchen op één van de mooiste plekken, die ik ooit heb gezien. De douches zijn uitgehouwen in de rotsen en als je onder de douche staat heb je volledig zicht op de watervallen, daar die zijde van de douches volledig open zijn en er alleen een stang is ter beveiliging. Een bijzondere en verfrissende ervaring, daar ik me zo lekker vrij voelde om in m’n nakie temidden van de natuur te douchen in een land waar ik doorgaans zo op mijn kledingstijl moet letten.

Een week later heb ik in Noordwest Uganda, het wildpark Murchison Falls, bezocht, welke zo’n 5 à 6 uur rijden vanaf Kampala is gelegen. Dit natuurreservaat is een kleine 4000 vierkante kilometer groot en bijna alle wilde beesten van Afrika komen er voor. Behalve dan de zebra’s en de antilopen. Het is vernoemd naar de grootste en meest beroemde waterval van Uganda; Murchison Falls. Dit park is al in 1952 opgericht door de Engelsen die het ook ontdekten, Murchison en de zijnen. Het was het eerste officiële wildpark in Uganda en nadien zijn er nog verschillende parken aan toegevoegd. Ook hier stroomt de Nijl door het park, eerst Victorianijl later Albertnijl, genoemd naar het nabijgelegen Lake Albert, wat tevens de grens vormt met Congo. Het klimaat is hier heftig, veelal snikheet en vochtig, waardoor er vele muskieten en tsetse vliegen voorkomen. Wij waren er gedurende het regenseizoen (hier laagseizoen) en daarmee heb ik me gelukkig geprezen. De hitte viel mee en er was zelfs enige bewolking. Van een Ugandese vriendin, die er in maart jongstleden was geweest, hoorde ik dat het er niet was te harden van de hitte. Onbegrijpelijk dat de meeste toeristen dan toch in de droge, hete seizoenen komen. Het camp waar we sliepen had een fantastische ligging. Hoog boven de oevers van de Nijl, waardoor je vanaf het terras een geweldig uitzicht had. Met een ferry wordt je in alle vroegte ’s morgens de Nijl overgezet, waarna je zo’n 4 uur een game-drive maakt in een uitgestrekt savannegebied. Ik heb ervan genoten. Ik leef nu al 4 maanden in een mooi en groen Uganda temidden van talrijke bananen plantages. Maar ik merkte bij het zien van deze uitgestrekte savannes dat ik de vlaktes en de leegtes heb gemist. Zal wel te maken hebben met het feit dat ik oorspronkelijk van het Groninger platteland kom.
De wilde beesten liepen en lagen overal en we hoefden er geen meter extra voor te rijden. De leeuwen zelfs op 5 meter afstand gezien, terwijl ze rustig bleven liggen. Waarschijnlijk nog aan het bijkomen van de jacht en de maaltijd nadien. Van zo dichtbij had ik ze nog nooit gezien. De neushoorns en luipaarden hebben we helaas niet gezien, maar wel, heel mooi, Uganda’s nationale vogel, de Grey Crowned Crane, ( vrij vertaald, de grijsgekroonde kraanvogel???) Zebra’s en antilopen komen niet voor in dit park, dit in tegenstelling tot de wildparken in Zuidwest Uganda. In de namiddag voer een kleine ferryboot ons langs de oevers van de Nijl en zagen we honderden de Nijlpaarden (in de Nijl!!) in alle mogelijke poses en gedaantes. Ik had ze echter al eerder gezien, daar ik die nacht in mijn tent wakker werd door het geluid van enorm zware dreunen. Bleek dat een Nijlpaardmoeder met haar twee jonkies op nog geen meter afstand van mijn tent aan het grazen waren. We waren er door de campleiding bij aankomst al voor gewaarschuwd dat we geen etenswaren mee de tent in moesten nemen en goed moesten uitkijken bij het verlaten van de tent om te toiletteren, omdat de wilde beesten gedurende de nacht het kamp komen bevolken. Had al eerder in Namapools, in Zimbabwe, een dergelijke ervaring met een olifant meegemaakt, die aan de, boven onze tent staande, boom stond te schudden. Maar het blijft een hele bijzondere ervaring en belevenis, temeer daar Hippo’s geweldig grote en zware beesten zijn, maar ondanks hun kolossale gewicht heel snel zijn. Advies is dan ook om ’s avonds niet teveel te drinken, zodat je het toiletbezoek tot een minimum kunt beperken. Ons werd ook verteld dat als we geluk hadden, we ook krokodillen zouden kunnen zien.Nou, we vielen wat dat betreft met onze neus in de boter en zagen werkelijk op talrijke plaatsen de krokodillen. Lui dobberend in het water of zonnebadend aan de oevers van de Nijl. Heb zelfs een reusachtig exemplaar gezien, waarvan ik het bestaan niet wist. Bleek al meer dan 70 jaar oud te zijn. Goh, wat een bofkont was ik toch. De Murchison Falls, de watervallen, zijn mooi om te zien en zijn schitterend gelegen in het park, maar halen het niet bij de Victoriawatervallen, die op de grens van Zambia en Zimbabwe liggen. Met dat verschil dat je hier met hooguit 10 andere mensen de watervallen aanschouwd en er geen toeristische voorzieningen zijn, terwijl het bij de Victoria Falls doorgaans wemelt van de toeristen en alles daarop is toegespitst.

Maar goed, aan alle pret komt een einde en ben ik inmiddels alweer een week aan het werk. Wel even wennen, maar ook zalig om weer in een vast ritme te komen. Had heel veel positief nieuws te melden tijdens de eerste vergadering, dus dat is zo bie zo een goede start. Merkte wel dat het qua organisatie allemaal niet zo vlekkeloos liep. De leerkrachten leken minder gemotiveerd en velen kwamen de eerste dagen te laat. De eerder gemaakte afspraken werden niet echt nagekomen en de eerste twee schooldagen waren voor de kinderen nu niet echt feestelijk, daar er van een warm welkom niet echt sprake was. Toen ik tijdens de vergadering vroeg of ze (de leerkrachten) tevreden waren over het verloop van de eerste schooldagen, gaf men mij een positief antwoord met de uitleg dat dat nu eenmaal zo gaat in Uganda. Soms helpt vraagstelling om de mensen de resultaten van hun gedrag zelf te laten inzien, maar in dit geval dus niet. Ik liet me verleiden tot het opperen van een voorstel. In dit geval de eerste schooldag te gebruiken voor een stafvergadering, het schoonmaken van de klassen en de schoolgrond, het voorbereiden van de lessen etc, etc, en om de tweede dag de leerlingen met hun ouders met een ontbijt met maïspap (zou ik zelf wel willen bekostigen) op een feestelijke wijze te verwelkomen na 4 weken vakantie. Nou, dat leek hun maar niets, want dat zijn ze zo niet gewend in Uganda. Heb het verder laten rusten, maar toen de chairman later die week bemerkte dat de leerkrachten hun werkzaamheden niet volledig uitvoerden, heb ik mijn ervaringen met hem gedeeld, temeer daar de leerkrachten (deels terecht) hadden geklaagd over hun salaris.Vaak is er namelijk niet genoeg geld om de salarissen op tijd uit te betalen, omdat de ouders niet of niet op tijd het schoolgeld kunnen betalen. Dat is de reden dat de leerkrachten niet langer alleen afhankelijk willen zijn, wat betreft hun salaris, van de schoolgelden. Volgens hun is het aan hun toegezegde geld wat Madam Lissy uit de V.S. zou betalen voor hun salarissen, ten onrechte in onze melkkoe “gestopt”. Ik probeer het ze telkens weer duidelijk te maken dat deze school een duidelijke visie heeft voor de toekomst en niet afhankelijk wil zijn van alleen maar donaties, maar vooral de weg wil bewandelen van onafhankelijkheid en zelfstandigheid. En de melk van de koe levert ons een eigen inkomen op, zonder volledig afhankelijk te zijn in de toekomst. Willen we dus serieus investeren in de toekomst, moeten we allen onze houding en vooral die van de onwetende leerkrachten, aanpassen. We gaan dit jaar weliswaar verschillende leerlingen via onze donoren helpen met het betalen van schoolgelden, omdat de verzorgers, merendeels alleenstaande grootmoeders, dit meestal niet kunnen opbrengen. Doch gaandeweg volgend schooljaar willen we het donorgeld gebruiken om dieren, gereedschap, fruitbomen of gewaszaad te kopen, waarmee de families van de leerlingen hun eigen inkomen kunnen genereren om zo het schoolgeld te betalen.

Heb na deze week aan de oprichter van de school (=Wadimba Sam en tevens manager van de stichting waarvoor ik vrijwilligerswerk verricht) gevraagd of overleg met hem en de voorzitter van Basajjansolo mogelijk zou zijn om de organisatie beter vorm te geven en afspraken duidelijker neer te zetten. Resultaat van mijn verzoek was, dat hij direct de volgende dag (=vandaag) is gekomen en we tot 5 uur in de namiddag een plan van aanpak hebben opgesteld. Er zal duidelijkheid komen wat betreft de inkomsten van de verkoop van de melk van onze koe, zodat de leerkrachten daarover geïnformeerd kunnen worden. Tevens zal er een soort mystery-guest worden ingezet om de school op willekeurige tijden te bezoeken om zo te polsen hoe en in welke mate de gemaakte afspraken met de leerkrachten worden nagekomen. Er zullen officiële contracten voor de leerkrachten worden opgesteld, waarin de rechten en plichten worden vermeld. We gaan kijken hoe we de leerkrachten een workshop kunnen aanbieden om hun didactische vaardigheden op te krikken en mogelijk te verbeteren. De huisbezoeken aan de ouders zullen worden geïntensiveerd en kinderen zullen vaker naar huis worden gestuurd met een verzoek om eerst het schoolgeld te betalen, alvorens weer naar school te komen. De tijd van vrijblijvendheid is nu echt voorbij en zowel naar ouders en leerkrachten toe moeten we een meer serieuze en professionelere houding aannemen. Het is nogal wat en ik besef me terdege dat ik door mijn observaties en aanwezigheid heel wat teweeg breng. Maar ik neem uiteindelijk niet de beslissingen,want daarvoor zijn Wadimba Sam en de voorzitter de aangewezen personen. Het betekent voor mezelf ook een enorme toename van werkzaamheden, maar ik heb het er graag voor over, omdat we er uiteindelijk allemaal beter van worden en ik vooral gelukkiger.

De komende tijd ga ik me vooral bezig houden met de informatieverstrekking aan onze donoren. Zoals gezegd gaat een dame in de V.S. samen met haar vrienden 15 kinderen steunen met schoolgeld en een uniform.
Vanuit Nederland heb ik goed bericht gekregen dat een school in Zuid-Limburg tijdens een speciale actiedag 300 Euro voor ons heeft ingezameld. Fantastisch en via deze weg dank daarvoor.

Maar, en dat is via dit bericht op mijn website wel het belangrijkste nieuws; jullie, mijn trouwe lieve lezers, zijn ook op verschillende manieren in actie gekomen:
1. Zo heeft Henk Pater, mijn voormalige schaatstrainer, 100 Euro (=250.000 Ug. Shs.) naar mijn rekening overgemaakt. Ik had hem mijn, nog bijna ongebruikte, skeelers gegeven om ze te verkopen, daar ik de opbrengst voor de school wilde gebruiken. De skeelers zijn nog niet verkocht, maar hij heeft het geld al wel aan me overgemaakt. Fantastisch toch en reuze bedankt, Henk.
2. De eerste ronde van de verkoop van de Ugandese kunstkaarten, wat dankzij mijn vader
goed is verlopen, heeft een bedrag opgeleverd van 90.000 Ug. Shs., wat 36 Euro is.
Dank ook aan de 6 families die besteld hebben.

Bovenstaande bedragen, wat tezamen, 340.000 Ug. Shs. heb ik als volgt besteed. Voor 200.000 Ug. Sch. heb ik 12 lesboeken gekocht voor de cursisten van P2. (zie foto), verder heb ik 16 kantoorboeken gekocht waarin ze de lessen kunnen voorbereiden, 25 pennen, 50 stuks gom, 6 doosjes kleurkrijt en drie schrijfblokken voor kantoor. (zie foto) De overige 140.000 Ug. Sch. heb ik (uit nood geboren) besteed aan het betalen van 50% van de lerarensalarissen voor de maand april. Twee dagen voor het aanbreken van de lange schoolvakantie bleek dat we de leerkrachten ieder met slechts 10.000 Ug. Shs. (= 4 Euro) als salaris naar huis moesten sturen, waarvan ze dan een hele maand moesten leven. Onze inspanning met huisbezoeken aan niet-betalende gezinnen had helaas niet genoeg geld opgebracht. Toen ik ze dus 25.000/25.000/40.000/40.000 en 10.000 voor de papbereider besloot te geven, waren ze geëmotioneerd van blijdschap om toch met enig inkomen de vakantie in te kunnen gaan. Ik hoop dat jullie (zie bovenbeschreven donoren) tevreden zijn over de bestedingen van jullie gelden.

Maar we zijn er nog niet en zoals jullie weten heb ik via de site mijn verkoopactie van Ugandese kunstkaarten voortgezet. Tot nu toe heeft dat zo’n 100 verkochte kunstkaarten opgeleverd. Dank, lieve mensen, die me hiermee hebben gesteund. Natuurlijk had ik stilletjes gehoopt op een nog groter respons, omdat de kaarten mooi zijn ze persoonlijk naar je toe worden gestuurd. Maar degenen die me tot nu toe met deze actie hebben gesteund hebben me een blij en warm gevoel gegeven. Want zeg nu zelf, ik voel en ervaar het project hier aan den lijve, terwijl jullie alleen maar af kunnen gaan op mijn verhalen en foto’s. Wat dat betreft dichten jullie me veel vertrouwen toe. De tussenbalans is nog niet geheel opgemaakt, maar ik hoop toch op zo’n 230.000 Ug. Shs (= 92 Euro) Maar, de actie loopt gewoon door en kun je het hele jaar door kaarten bestellen, al staan ze niet meer afgebeeld op mijn site.

Verder hebben mijn goede vrienden Nora en Bart Burger aangeboden om een kindje dit te assisteren met haar schoolgeld en een uniform. Ik heb een heel lief meisje uitgezocht, waarvan de vader onlangs is overleden en de grootmoeder nu alleen voor drie kinderen de schoolgelden moet ophoesten. Ik ga ze binnen kort bezoeken om dit heuglijk nieuws te kunnen vertellen. Voor 28 Euro kan Proscovia, zoals ze heet, een heel jaar naar school in een gloednieuw uniform. Dank lieve Nora en Bart, we zijn heel blij met jullie gulle gift en de brief met uitvoerige informatie is al naar jullie onderweg.

Ook mijn trouwe vriendin Lian en echtgenoot Erik besloten onlangs spontaan 50 Euro over te maken. Jullie hebben geen doelbeschrijving gegeven, maar in mijn mail naar jullie heb ik voorgesteld om een andere leerling ook wat betreft het schoolgeld plus uniform voor een jaar te steunen en het resterende geld gaan we besteden om spullen te kopen, die dringend op ons wensenlijstje staan. Heel veel dank, temeer daar jullie actie geheel spontaan was.

Last but not least kreeg ik deze week een geweldig leuke e-mail, die me in een schaterlach deed uitbarsten. De medebezoekers in het internetcafé vroegen zich natuurlijk af wat er aan de hand was, maar dat deerde me niet. Mijn alleraardigste huurster van mijn huis in Zeegse is behalve een sympathieke huurster ook een enorm creatieve vrouw. Zo liet ze me weten om namens haarzelf en haar vier katten (waaronder ook mijn eigen Louisa), allen bij naam genoemd wel te verstaan, een haan en vier kippen te kopen, zodat we in de toekomst onze eigen eieren kunnen verkopen. Nou, als dit geen geweldig idee is. Past ook helemaal in het straatje van ons eigen beleid en visie. Mogelijk ga ik de komende week al met de chairman van de school op pad om een goede haan en kippen te kopen. Ik zal je het resultaat zo snel mogelijk laten weten, Dordie. Heel veel dank ook voor dit ontzettend leuk initiatief. En de pannenkoeken, zoals je voorstelde, zal ik proberen te bakken, hoewel dat niet zal meevallen zonder een bakpan. Maar improviseren leer ik hier als de beste.

De volgende keer laat ik jullie meer weten over de besteding van de andere gelden, waarover ik schreef. Alle leerkrachten, de chairman, Wadimba Sam en ondergetekende hebben een wensenlijst opgesteld, die we in democratisch overleg gaan bespreken, waarna we een definitieve beslissing nemen. Maar het totale bedrag zal zo rond de 1 miljoen Ug. Shs. liggen, waarmee we al vele wensen in vervulling kunnen laten gaan. Wordt dus vervolg.

Ik hoop dat jullie, met mij, ook enthousiast zijn over ons project en onze school in Luweero. Ik heb het gevoel dat ik op bescheiden wijze mijn steentje bij kan dragen en het geeft me nu al een heel goed gevoel dat ik het hele jaar verbonden kan blijven aan dit project en mij ook al is verzekerd dat ik mijn ervaringen en kennis kan overdragen t.z.t. aan een andere vrijwilliger. Ik ga dus vol goede moed verder en hoop dat jullie me blijven volgen de komende maanden.

Gefeliciteerd trouwe lezer, je hebt het einde van dit bericht bereikt. Ik besef dat het een hele kluif is geweest, maar dit moet je maar zien als compensatie voor de 6 weken stilte van de afgelopen tijd.

Lieve groet vanuit een regenachtig Luweero,
Jita