Zoveel nieuws te vertellen

Zoveel nieuws te vertellen vanuit Uganda:

Dag lieve lezers,

Terwijl de bladeren zich bij jullie naar alle waarschijnlijkheid in mooie herfsttinten tooien, zit ik hier vandaag (zondag 26 oktober) te zweten achter mijn computer. Dit keer echter niet alleen vanwege de hete zonnestralen, maar ook omdat ik zo zwak ben. Durf het haast niet te bekennen, maar ik heb het bange vermoeden dat ik ook hier in Afrika weer eens iets te hard heb gewerkt, omdat ik mij nu eenmaal met veel overgave stort in datgene wat ik graag wil doen en betekenen. Voel helemaal geen stress, zoals ik dat dikwijls in Nederland voelde, maar ben vorig weekend wel behoorlijk afgeknapt, of hoe je dat ook wilt noemen.
Had vanwege de enorme drukte op school al besloten om een paar dagen in Bombo, het adres waar Herbert woont, te blijven om rustig op mijn computer te kunnen werken en de administratie voor de school af te handelen. Maar toen ik die zaterdagmorgen wakker werd, voelde ik een enorme slaap en alle spieren en botten deden pijn. Enfin, inmiddels ben ik een week verder en heb dagelijks zeker 18 uur geslapen. Ben nog steeds enorm zwak en vraag me af waar mijn energie is gebleven. Heb voor de zekerheid de dokter in Kampala geconsulteerd. Mogelijk ben ik geïnfecteerd door een parasiet, maar dat is niet zeker. Te hard gewerkt in combinatie met te weinig slaap is in ieder geval wel duidelijk. Ze willen me deze week nogmaals onder de loupe nemen.
En dat in Afrika? Ja, begreep het eerst ook niet zo goed, omdat ik me hier zo goed voel, maar na het volgende op een rijtje te hebben gezet is het niet geheel onlogisch:
Drie weken stressen in augustus in Nederland werden opgevolgd door een Japans workcamp op school; de voorbereiding van een nieuw trimester; sollicitatieprocedures plus inwerken van een nieuwe leerkracht; werkzaamheden voorbereiden van drie nieuwe vrijwilligers, die allen moesten worden ingewerkt; problemen oplossen inzake huisvesting etc. van twee Finse vrijwilligers; een nieuw registratiesysteem opzetten en uitproberen wat betreft de inkomsten van de melkkoe voor de school; ouders van kinderen bezoeken die problemen hebben met de betaling van schoolgelden; enkele keren per week naar Kampala om onze business officieel te registreren; problemen met de lawyer, die dit alles moest regelen; op zoek naar een geschikte bedrijfsauto, die nog steeds niet is gevonden; een landleaseconstructie opzetten en laten registreren voor ons bedrijf (later meer); 10 medewerkers laten overkomen naar ons bedrijf, waarvoor onderdak en andere faciliteiten geregeld moesten worden; het bedrijf opstarten met alle bijomende kinderziektes; gezellig met Etien en Gigi enkele dagen opgetrokken die mij in Uganda hebben bezocht; een redelijk huurhuis zoeken wat een haast onmogelijke opgave bleek maar nu toch is gelukt; het coördineren van de nieuw- en verbouw van deze woning, wat heel veel tijd en engelengeduld vraagt; het bijna dagelijks op en neer reizen met de vaak overvolle lokale taxi’s tussen de verschillende plaatsen, waar ik moest werken, wonen of zaken moest regelen en organiseren; onregelmatig of niet eten, omdat mijn dagprogramma dat niet toeliet, daar ik in Luweero, wat betreft mijn natje en droogje, geheel afhankelijk ben van de inwonende leraressen; weinig slapen, omdat mijn buurjongetje Moses meestal tussen 5 en 6 uur ’s morgens de dag start met een krijsende huilbui en het anderhalf meter hoge muurtje, wat ons scheidt, weinig privacy biedt………
Ja, met deze opsomming was het niet geheel onverwachts dat mijn lichaam nu even protesteert.

Na een week alleen maar te hebben geslapen en gekwakkeld, ben ik nu zover om achter de computer te kruipen om jullie weer van wat nieuws te voorzien. Daar mijn schaarse berichten doorgaans zoveel informatie bevatten heb ik besloten om het dit keer in nieuwsrubrieken onder te verdelen. Kunnen jullie als je tijd en zin hebt zelf beslissen welke nieuws je wilt lezen, zodat het geheel niet te lang gaat duren.


Herbert:

Zoals beloofd in mijn vorig bericht zou ik jullie nader informeren over mijn relatie met Herbert. Heb hem alweer lange tijd geleden ontmoet in het lokale internetcafé van Luweero. Zoals jullie weten is computeren niet mijn favoriete bezigheid, maar wel een heel fijn communicatiemiddel nu ik zover weg woon van jullie allen. Het is ook de enige plek waar je hier op het platteland de kans krijgt om met de meer ontwikkelde bewoners contacten te onderhouden. Niet dat ik daar veel tijd voor had, gezien het vele mailverkeer, maar toch. Zo ook trof ik daar regelmatig Herbert en converseerde wat met hem, zoals met talloze andere mensen.

Op een dag vroeg hij belangstellend wat ik zoal naar mijn vrienden in Nederland schreef. Was net bezig om iemand van jullie te mailen dat ik elke twee weken graag naar Kampala ging om op een normale WC te zitten, een douche te nemen en, heel belangrijk, een verse salade te eten. Dat laatste vond hij grappig, maar verzekerde mij dat hij dat voor mij in zijn woonplaats Bombo ook kon bereiden. Moest hardop lachen, want een man die voor mij als vrouw zou gaan koken of eten bereiden hier in Uganda, nee, dat geloofde ik niet. Liet het maar geworden.
Maar enkele weken later, ik bezocht een dansoptreden in Kampala, stuurde Herbert mij een SMS, wanneer ik mijn salade kwam eten. Vond het wel grappig en ben op zijn uitnodiging ingegaan. Was een vreemde gewaarwording om een man alleen, zonder verdere familieleden, in een brandschoon en super geordend huis te zien leven. Begreep er helemaal niets van, daar ik zulke mannen hier nog niet was tegengekomen.
Enfin, de salade en het overige eten was voortreffelijk klaargemaakt en we hadden gespreksstof voor tien. Dat heeft zo enkele weken geduurd, totdat we beseften dat we wel hele goede maatjes waren geworden. Maar goed, daar konden we beide niets mee. Ik wist namelijk zeker dat ik beslist geen Ugandese man wilde (veel te traditioneel, niet bepaald vrouwvriendelijk, en vaak streng in het geloof). Met deze “vooroordelen” maakte ik me dus geen illusie en wilde ik gewoon een leuke en bijzondere tijd als vrijwilligster in Uganda hebben. Herbert op zijn beurt had zijn leven op een geheel andere manier uitgestippeld. Een “Buganda” (Het grootste Ugandese koninkrijk) vrouw, volslank, die hem enkele kinderen zou kunnen schenken, van hetzelfde geloof en helemaal geen “Mzunghu” (blanke) vrouw.
Na verloop van tijd al onze vooroordelen toch maar aan de kant geschoven, want het klikte gewoon te goed tussen ons. En zie daar, inmiddels zijn we bijna een half jaar verder, hebben we ons bedrijf inmiddels opgericht en zullen we binnen niet al te lange tijd ons nieuw huurhuis kunnen betrekken. Ja, het leven kan vreemd lopen, maar niets geks is mij vreemd, zoals jullie inmiddels weten. Voel me heel happy met de huidige situatie en Herbert gelukkig ook.


Het bedrijf, de boerderij:

Ja, geloof het of niet, maar ik word of ben het inmiddels al boerin. Nou ja, is wel een heel groot woord, want Herbert bestiert het praktische gedeelte op onze “farm”, maar toch, we zijn een boerenbedrijf gestart hier in Uganda.

Herbert is afgestudeerd aan de befaamde Ugandese “Makerere” universiteit als econoom. Heeft enkele jaren als districtshoofd gewerkt voor een waterleidingmaatschappij. Maar door frauduleuze praktijken van de eigenaar hebben vele gemeentes ervoor gekozen om met een ander bedrijf in zee te gaan en verloor Herbert derhalve zijn baan. Toen ik Herbert ontmoette was hij druk aan het solliciteren, maar ook druk met het schrijven van een businessplan, daar hij graag een eigen agrarisch bedrijf wilde beginnen. Hij had daarin enkele jaren geleden al op kleine schaal ervaring opgedaan.

Gaandeweg onze relatie heeft zijn idee meer gestalte gekregen en zijn we ons er samen in gaan verdiepen. Was stilletjes al aan het piekeren wat ik in vredesnaam na terugkomst in Nederland zou moeten doen, daar de banen als NT2 docent niet meer voor het oprapen liggen. Nog een tijdje verder leven in Uganda en me ook verder kunnen blijven inzetten voor de school in Luweero leek me wel een aantrekkelijke optie. Alles bij elkaar opgeteld kostte me het dan ook weinig moeite om de beslissing te nemen om hier met Herbert te blijven wonen en werken de komende jaren. Temeer daar we elkaar op velerlei gebied prima aanvullen.
Dit was ook de voornaamste reden waarom ik deze zomer tussentijds ineens naar Nederland ben gekomen. Om de start van het bedrijf verder voor te bereiden en met mijn vader te bespreken en om mijn aanstaande verhuizing naar Uganda voor te bereiden. Nou, ik heb het geweten, want het was een hectische tijd, maar ben enorm blij dat ik alles goed heb kunnen voorbereiden.

Bijkomende geluksfactor is (zo mag ik je het wel noemen) dat Herbert zijn Opa heel veel (zo’n 12 vierkante kilometer) land bezit, waar praktisch niets mee wordt gedaan. Ook al heeft de man met drie vrouwen voor in totaal meer dan 20 kinderen gezorgd, het merendeel van het land ligt braak. Opa was heel enthousiast over ons plan, maar wilde niets weten van een landleaseconstructie. We zouden het zo maar gaan gebruiken en bewerken. Ik was daar minder enthousiast over. Maar toen de lawyer, die ik inmiddels had geconsulteerd, mij ook verzekerde dat ik als buitenlandse geen enkel recht van spreken zou hebben zonder officiële registratie van de business en zonder officiële landleaseovereenkomst, zag Herbert ook in dat we het officieel en heel zorgvuldig op moesten zetten. Herbert wil namelijk beslist dat ik in alle opzichten voldoende ben beschermd. Het is weliswaar het land van zijn familie, maar ik (met steun van….) pomp er per slot van rekening wel het geld in. Alles is nu gelukkig goed geregeld al heeft het nog heel wat bloed, zweet en tranen gekost. Maar daarvoor leef ik ook in Afrika, waar zulke zaken nu eenmaal niet dagelijkse kost zijn.

In eerste instantie had Herbert een businessplan opgezet wat betreft maïsproductie. Toen we alles keer op keer hadden doorgerekend kwamen we tot de conclusie dat een bananenplantage een betere optie zou zijn. Zeker gezien de vraag naar “Matooke”, wat hier de nationale voedselbron is. Matooke zijn groene bananen, die in grote trossen aan de bananenplanten hangen. Ze worden gepeld en vervolgens op traditionele wijze gekookt en gegeten. Met een aardnotensaus is het prima te eten, maar eerlijk is eerlijk, ik ben er geen fan van. Zoals overal in de wereld dreigt er een voedseltekort van rijst en andere basisvoedselbronnen en was het derhalve ook daarom één van de redenen om met dit product te starten.

We zijn sinds drie weken officieel gestart. De bewoners van Centraal-Uganda, waar ook Luweero is gelegen, staan er om bekend niet de meest hardwerkende mensen te zijn, dus hebben we besloten om onze medewerkers uit Mbarara, een plaats in het westen van Uganda, te halen. Herbert is er twee dagen naartoe gegaan en heeft met een lokale chairman 10 medewerkers geselecteerd. Om ze te laten zien dat we heel serieus zijn hebben we ze ieder 50.000 Shs betaald, wat hier bijna een maandsalaris is. Dit was onze eerst les, dat we dit niet hadden moeten doen. We zijn inmiddels drie weken verder en van de 10 mensen zijn er nog drie over. Ondanks het feit dat we voor onderdak, bedden, matrassen, jerrycans, kookpannen, eetgerei, laarzen,handschoenen, etc. etc. hebben gezorgd, zijn ze naar verloop van tijd, zonder kennisgeving, teruggegaan. Ik was in eerste instantie sneu, maar we hebben er inmiddels heel veel van geleerd. Gelukkig hadden we ze verder geen salaris uitbetaald, daar ze al een voorschot hadden gekregen. Maar al met al hebben we toch zo’n 200.000 Shs hierdoor verloren. Zo’n 80 Euro. Hier een behoorlijk kapitaal, maar gezien ons budget niet onoverkomelijk.
De medewerkers slapen momenteel nog onder tentzeilen, die ze zelf met behulp van stokken tot ware hutten hebben omgebouwd. In de tussentijd zijn elders op het land 4 huttenbouwers aan het werk om 6 traditionele hutten (muren van palen en modder afgedekt met strodaken) te bouwen, waarin de medewerkers straks twee aan twee zullen gaan wonen. Verder zit ik eraan te denken om een Duitse ingenieur, die in Luweero voor een Duitse ontwikkelingsorganisatie werkt, een eco-toilet te laten bouwen. Dit om in de toekomst ons land mogelijk open te stellen voor publiek en toeristen, zodat men op een goede manier kan kennismaken met de traditionele en moderne landbouw in Uganda en men kan zien hoe de nationale voedselbron wordt verbouwd.
Het land, we beginnen met 10 hectare, is nu nog één grote wildernis. Hoewel, bijna 5 grote voetbalvelden zijn inmiddels ontgonnen en gekapt. De rest volgt nog. Hopelijk zal dat nu weer sneller gaan, daar we inmiddels 4 nieuwe goede krachten hebben gevonden die samen met de drie resterende werknemers momenteel ons personeel vormen.
Je moet je voorstellen dat de ontginning hier met bijlen en hakmessen gebeurt. Geen motorzaag of ander groot voertuig komt eraan te pas, doch alleen mensenhanden en werktuig. Ik weet, heel primitief, maar we creëren zo wel een aantal banen en als de werknemers serieus zijn en gewoon goed hun werk doen zullen ze naar verhouding een redelijk tot goed salaris kunnen verdienen.

Al met al een heel project, zeker daar we het voor lokale begrippen groots aanpakken. Maar als je een beetje een normale boterham wilt verdienen, moet het op een dergelijke wijze. En de overheid wil juist graag grootschalige bedrijven, daar er verhoudingsgewijs nog veel te weinig en op te kleine schaal wordt verbouwd in dit zo vruchtbare land. We zijn al op zoek geweest naar subsidiebronnen, maar die bleken er niet te zijn. Zijn benieuwd welke activiteiten de overheid dan wel ontplooit om grootschalige landbouw te stimuleren. We hebben dus nog veel uit te zoeken.

Ik heb inmiddels van Herbert een boek over boekhouding en accountancy cadeau gekregen, daar ik het financiële gedeelte van het bedrijf ga runnen. Ook wil ik me bezig houden met de public relations en het aanboren van verkoopkanalen. In samenwerking met mijn zus (zij ontwerpt) hopen we een mooi, passend en goed logo te ontwerpen.
En, oh ja, de firmanaam is: Kigoman Mixed Farm Unlimited. (Herbert Kigobe en Jita Veeman)

Voor tips of andere ideeën houden we ons graag aanbevolen, daar we nog veel moeten leren en uitzoeken. Zat er al aan te denken om contact op te nemen met de landbouwhogeschool in Wageningen of er nog belangstelling is van hun kant wat betreft afstudeerprojecten. Ook zal ik binnenkort contact opnemen met een Nederlandse man, die hier in Uganda woont en heel veel kennis schijnt te hebben van Matooke en de teelt en verbouw ervan. Kreeg dit adres via mijn fysiotherapeut. Waar mijn hielprobleem al niet toe kan leiden.


Huis:

Al sinds dat ik in Nederland was is Herbert begonnen met het vinden van een geschikt huis voor ons. Viel niet mee, want huizen met stromend water en elektriciteit zijn er op het platteland niet zoveel en zeker niet om te verhuren.
Makelaars kennen ze hier niet, dus hoe begin je zo’n zoektocht. Herbert heeft in verschillende plaatsen contacten gelegd met de plaatselijke Boda-boda mensen (de bromfietstaxi’s), die natuurlijk overal komen en op straat de dagelijkse nieuwtjes horen. In eerste instantie wilden we een huis dichter bij Kampala, omdat je voor vele zaken afhankelijk bent van de grote stad. Later hebben we dat idee laten varen en besloten om een huis dichter bij de farm te zoeken.
Na mijn terugkomst waren we in een ver gevorderd stadium om een huis in Wobulenzi te gaan huren. Toen nog in gebruik als peuterspeelzaal, maar de huiseigenaar wilde met ons in zee gaan, daar de huur al maanden niet meer was betaald. Na enkele weken kwamen we erachter dat de school nog steeds actief was in dat huis en dat de huurbaas ons dus onjuiste informatie had gegeven. Daar kun je dan een zaak van maken, maar beter is het om dat idee zo snel mogelijk te laten varen en op zoek te gaan naar een beter alternatief. Als zaken niet zo lopen zoals je zou willen is het beter om je energie hier te richten op een alternatief in plaats van te vechten voor je rechten. Voorkomt veel frustratie.

En inderdaad, we hebben nu een veel beter huis gevonden. Is nog in aanbouw en we kunnen er de nodige aanpassingen in aanbrengen gedurende de bouw. Valt niet mee, daar men geen idee heeft hoe een keukenblok te plaatsen en hoe een badkamer in te delen. Maar met veel controle, aanwijzingen en aanpassingen komt het redelijk goed.
Het is een vrijstaand huis met een tuin rondom, afgesloten door een muur, want anders heb je als blanke de hele dag nieuwsgierigen voor je huis staan. Verder hebben we, heel luxe, een kleine badkamer met douche en toilet en zelfs een klein keukenblokje in de keuken. Naast de woonkamer zijn er drie slaapkamers en een garage. Dus prima om mee te starten, zeker als je bedenkt dat we de woning voor nog geen 90 Euro per maand huren.
De huurbaas is een jonge man van amper twintig die afkomstig is van een rijke lokale familie. Hij had niet voldoende geld om het huis in deze staat zo snel af te bouwen, dus hebben we een contract voor twee jaar opgesteld en hem 22 maanden huur vooraf betaald, zodat alles nu toch op tijd klaar komt.

De woning staat in de plaats Wobulenzi. Kampala ligt in het zuiden van Uganda even ten noorden van het Victoriameer. Vanuit Kampala gaat één van de hoofdwegen noordwaarts naar de grens met Sudan. Aan deze weg zijn Wobulenzi, Luweero en ook onze farm gelegen. Wobulenzi, onze woonplaats, ligt zo’n 43 kilometer ten noorden van Kampala. 17 kilometer verder noordwaarts ligt dan Luweero, waar de school staat en nog weer 17 kilometer noordwaarts is onze farm gelegen. Zo’n drie miles landinwaarts vanaf de hoofdweg. Ik denk dat we wat betreft werk (school en farm) als ook privacy in onze woonplaats, dus een prima plek hebben gevonden om te wonen. Met de auto, die we hopelijk snel zullen kunnen aanschaffen, is het dan zo’n uur tot anderhalf uur (afhankelijk van de dagelijkse drukte en files in Kampala) rijden tot de hoofdstad.

Met een huis met logeerkamer zijn we dus klaar om jullie, indien je wilt,hartelijk welkom te heten. Het land en zijn bevolking zijn zeker de moeite waard om te leren kennen en te ontdekken. Vandaar Karibu in Uganda!!!!


Verjaardag:

Heb inmiddels mijn eerste verjaardag hier in Uganda achter de rug. Afgelopen 14 oktober werd ik middels een verjaardagskus gewekt door Herbert die me vervolgens een beetje onwennig een verjaardagskaart overhandigde met de mededeling dat hij het de dag tevoren te druk had gehad om iets voor me te kopen. Hij verontschuldigde zich met de belofte dat hij in de leer zou gaan, hoe een verjaardag te vieren.
Verjaardagen worden hier in Uganda vrijwel niet gevierd. Alleen in de betere en gegoede kringen is er voldoende geld om een verjaardag te vieren. Dus hier op het platteland weet ook bijna niemand wanneer hij/zij jarig is.

Omdat ik ook geen verwachtingen wilde scheppen op school had ik besloten om zelf cadeautjes uit te delen. Vind het altijd al een genot om cadeautjes voor anderen te kopen en te geven, dus was dit een mooie en fijne voorbereiding voor mijn verjaardag.
Had die week tevoren in Kampala voor alle 65 leerlingen een tandenborstel en tandpasta gekocht. Vele gezinnen hebben ook hiervoor geen geld om zulke basale zaken te kopen. Verder had ik besloten om voor alle leerkrachten en de kok een plastic tuinstoel te kopen. Die kunnen ze in het klaslokaal goed gebruiken. Mijn hoofdmotief was om het groepsgebeuren wat meer te stimuleren, door de stoelen tijdens de pauze te laten gebruiken om bij elkaar te zitten en van gedachten te wisselen, terwijl ze tot op heden her en der verspreid zaten of in het klaslokaal bleven. Dus, helemaal blij met mijn cadeautjes, ben ik op weg gegaan van Bombo naar Luweero om precies tijdens de pauze te arriveren. De leerlingen waren inmiddels door de leerkrachten en de drie nieuwe vrijwilligers op de hoogte gebracht en toen ik arriveerde stonden ze in no-time in lange rijen om voor mij te zingen. Ze zongen het traditionele welkomstlied voor onze gasten, daar ze “Happy Birthday” bijna niet kennen. Maar met behulp van de drie Europese vrijwilligers is dat toch nog redelijk gelukt. Groot was het feest toen ik de cadeaus mocht uitdelen. En een nog grotere verrassing dat ik nadien een heuse taart kreeg aangeboden namens de drie vrijwilligers, nog lekkere cakes van twee leerkrachten en heerlijke Salmiakdropjes van de Finse vrijwilligers.

’s Middags verwachtingsvol naar het postkantoor gelopen om mijn verjaardagspost op te halen. Helaas, ik mag dan wel een volwassenen zijn, maar ik voelde een kinderlijke teleurstelling toen de postbus leeg bleek te zijn. Maar goed, mijn hobby om vele vrienden en familieleden met kaartjes te verrassen mag ik natuurlijk niet op anderen projecteren.
Blij was ik met de telefonische gelukwensen van Peter, Monique, Pathé, Gholamsakhi en familie en mijn lieve zus. Een paar dagen later nog verschillende felicitatiemails gelezen in het internetcafé, maar helaas kan ik met de computers hier de internetwenskaarten niet openen. Allen hartelijk dank.
En….inmiddels hangen er hier twee mooie verjaardagskaarten voor mijn neus aan de muur. Dank lieve Susan en dank ook oom Be en tante Ali.


Basajjansolo school:

Op school gaat het nog steeds prima en de verbeteringen zijn steeds meer en meer voel- en merkbaar. Er verandert ook regelmatig het één en ander, wat de vooruitgang van de school en de leerlingen zeker ten goede komt.

Zo schreef ik de vorige keer over de workcamps van afgelopen zomer. Dat heeft uiteindelijk geresulteerd in twee volledig nieuw geplamuurde, geverfde klaslokalen met mooie nieuwe vloeren. Een nieuw klaslokaal wat in aanbouw klaar is en verder zal worden afgebouwd in het volgende Japanse workcamp aanstaande januari. Voorts is er nu een heus schoolcompound met een eenvoudig hekwerk. Zijn er heesters in hegvorm geplant en zijn er banden als speelmateriaal neergezet.

Direct na mijn aankomst vanuit Nederland zijn we sollicitatieprocedures gestart voor een nieuwe leerkracht, daar we volgend jaar met een P3 klas gaan starten en 1 van de leerkrachten nog niet over de benodigde papieren beschikt, terwijl dit wel verplicht is voor onze officiële registratie als privé-school. We hebben uiteindelijk een hele goede mannelijke leerkracht aangenomen, die veel ervaring heeft en de andere leerkrachten de kneepjes van het vak nog beter bij kan brengen. Ook zal ik de komende weken met hem alle processen en werkzaamheden doornemen om te kijken of hij mogelijk in de toekomst een geschikte headteacher van onze school kan worden, daar de huidige lerares daar niet voldoende capabel voor is.

22 September is Sylvia, een Oostenrijkse vrijwilligster, ons team komen versterken. Zij is slechts kort bij ons, want volgende week dinsdag zal ze alweer vertrekken na een verblijf van drie maanden in Uganda. Maar het was zalig om haar erbij te hebben, temeer daar er zoveel organisatorische zaken moesten worden geregeld, zodat zij de dagelijkse assistentie van de leerkrachten op zich kon nemen. Ook heeft zij de twee nieuwe Finse vrijwilligsters( Riika en Inka) die 7 oktober arriveerden, goed op kunnen vangen en deels in kunnen werken, daar ik die week veel met Etien en Gigi (zus en zwager) optrok, die mij hebben bezocht hier in Uganda.
Al met al hebben we inmiddels een heus team op school. 5 leerkrachten, waarvan één tijdelijk een paar weken vrij is vanwege de geboorte van haar zoontje, een kok en 4 vrijwilligers, inclusief mijzelf.

Ondanks het feit dat ik behoorlijk wat steun heb aan de vrijwilligers voel ik ook een bepaalde druk die ik voorheen niet zo ervoer. Ben ineens weer omringd met Europese mensen die hun meningen, ideeën en houdingen met mij delen, waar ik niet meer zo aan was gewend. Het zijn jonge meiden met veel swung en die willen snel resultaat zien. In het begin dus best lastig om ze te laten weten dat het leven hier toch echt anders elkaar steekt en dat de snelle en vaak ook vluchtige ontwikkelingen van onze westerse maatschappij hier niet op die manier wortel kunnen schieten. Met veel geduld en eindeloos herhalen bereik je hier nu eenmaal veel meer en elke kleine verandering en vooruitgang door de leerkrachten zelf gecreëerd is al een hele stap voorwaarts en belangrijker nog, een bestendige stap voorwaarts.
Even aanpassen dus voor alle partijen, maar het gaat al een stuk makkelijker.

Om een voorbeeld te geven: De Finse vrijwilligsters hadden zich voorbereid om met jonge kinderen te werken en dus, heel logisch in onze cultuur, allemaal spullen van Harry Potter meegenomen als ook een boek. Ja, Harry Potter mag dan wel wereldberoemd zijn, maar heeft het platteland van Uganda echt nog niet bereikt. Temeer niet, daar Afrika in het algemeen geen leescultuur kent en de arme plattelandsbevolking al helemaal geen geld heeft om ook maar een boek te kunnen kopen.

Een ander voorbeeld, waarom het goed is om met meerdere vrijwilligers de schouders eronder te zetten is, dat er nu voldoende mankracht en tijd is om de inkomsten van de schoolmelkkoe goed te beheren en te administreren. En zie daar het resultaat. Waren er tot op heden nog geen inkomsten van de verkoop van melk, vanwege hoge uitgaven aan voeding, medicijnen en de melker/cowboy en weinig bestendige verkoopkanalen; nu is alles beter gecoördineerd en georganiseerd en hopen we deze maand de eerste extra verdiende gelden te kunnen gebruiken voor het uitbetalen van de salarissen. Okay, de inkomsten zijn nog pover, maar het begin is er. Wederom een voorbeeld dat dagelijkse begeleiding van zulke nieuwe projecten in het begin zo belangrijk is om iets van de grond te tillen. En daarvoor had ik in mijn eentje tot op heden te weinig tijd.

Voor mij is nu ook de tijd aangebroken om mijn werkzaamheden langzamerhand over te dragen, daar over 6 weken het schooljaar eindigt en mijn jaar als vrijwilligster erop zit. Zoals ik jullie reeds in mijn vorig bericht liet weten heb ik besloten om volgend jaar 1 dag in de week voor de school te blijven werken, nu ik toch in Uganda blijf en zelfs in de buurt van Luweero ga wonen. Ook omdat ik het gewoon veel te leuk vind om de contact te houden met de school, de leerkrachten, de leerlingen en hun ouders en zeer belangrijk ook, ik graag de contacten met de sponsoren wil blijven onderhouden, daar dat voor mijn gevoel toch heel belangrijk is.
Verder ben ik momenteel de enige persoon die het financiële gedeelte van de school run en ik al lang heb zien aankomen dat er ook volgend jaar nog niet genoeg geld zal worden verdiend om een ervaren algemeen directeur (headteacher) aan te trekken, die deze taken allemaal op zich kan nemen. Ook de externe contacten met organisaties, lokale overheden en andere scholen zal ik blijven onderhouden, temeer daar we ons nog meer moeten profileren en een grotere naamsbekendheid op moeten bouwen.
Aan de nieuwe leerkracht zal ik de dagelijkse gang van zaken overdragen als ook aan Inka en Riika, die tot april volgend jaar blijven. Als zich dan in maart nieuwe vrijwilligers aandienen, zal alles op tijd kunnen worden overgedragen, zodat het dagelijkse lesgeven ongestoord verder kan gaan.

En weten jullie, de uitdagingen zijn zo groot hier. Wat te denken van een project opstarten voor het verlenen van microkredieten. Dit als toekomstige vervanging van het leerlingensponsorship. Verder zou het opzetten van een meld- en steunpunt voor HIV/aids en Malaria ook veel kunnen betekenen voor de lokale bevolking. Heb hierover hele enthousiaste en bemoedigende verhalen gehoord van SIW-vrijwilligster Petra, die zich voor een dergelijk project gaat inzetten in Masaka in Uganda. Heel veel succes gewenst, aldaar, Petra!!
Ideeën te over dus.


Sponsorship en andere steun voor de school:

Zoals beloofd zou ik jullie in dit bericht weer informeren over de spontane steun aan onze school en haar vele leerlingen.

Inmiddels zijn er weer 4 families heel blij gemaakt met een jaar sponsorship van één van hun kinderen. Vanwege grote drukte heb ik enkele van jullie daarover nog niet eens uitgebreid geïnformeerd, maar dat komt gauw.

Zo worden Semugenyi Brian en Kashamba Hawrat een vol jaar met schoolgelden en een uniform gesteund door hele goede vrienden van mijn vader.
Gaan mijn oom Koert en tante Lieneke het olijke jochie Tumwebaze Moses steunen en is Biira Feli ontzettend blij met de steun van mijn vroegere buren Theo en Corrie Visser.

Ook de dame, Madam Lissy, uit Amerika Heeft niet stil gezeten en heeft nu in samenwerking met haar familieleden en vrienden steun aangeboden voor 24 kinderen in plaats van 15 kinderen. Al met al dus een fantastisch resultaat, maar blijf ervoor waken dat een ieder weet dat het een jaarproject is zodat er niet een te grote afhankelijkheid wordt gecreëerd. Zal niet meevallen, maar alles valt of staat met duidelijkheid en herinnering van de gemaakte afspraken.

Verder dank aan Mevr. Hoedemakers, mijn sportdocente Noortje Bremmers en mijn oud-collega Betty Schutrups voor de bestelde kunstkaarten. Fijn dat er nog altijd belangstelling voor is. En alle winst gaat direct naar de “sponsorpot” van de school, waarvoor altijd wensenlijstjes klaar liggen.

Ook dank aan mijn oom Koert en tante Lieneke als ook Theo en Corrie Visser voor de extra gift om naast een sponsorkindje ons extra te steunen. En dan werd ik op mijn verjaardag blij verrast met de toezegging van oud collega Peter Vos en zijn vrouw Greetje om mij een geldelijk verjaardagscadeau te geven, die ik dan kan besteden voor de school. Een passender cadeau had ik me niet kunnen wensen. “Worst bedaankt mienjong”!!!!

Wat heb ik tot nu toe weer aangeschaft?
- gekleurd schoolkrijt
- viltstiften en markers
- breed cellotape voor het ophangen van alle wandkaarten
- zeep en borstels voor het reinigen van de latrines
- 300 kopieën voor de P1 en P2 leerkrachten voor het opstellen van hun werkschema’s
- twee ordners voor kantoor
- draad en touw om alle nieuwe schoolkaarten op te hangen in de klassen
- wekboeken voor alle leerkrachten
- twee schrijfblokken voor de dagelijkse notities
- tekenpapier
- reparatie van de kraan van de waterkan

En…. Ik reserveer nog een bedrag voor de workshops voor onze leerkrachten die hopelijk binnenkort weer worden georganiseerd, daar het niveau van lesgeven nog zeker voor veel verbetering vatbaar is. Ook reserveren we geld voor een grote wens en ook een noodzakelijke aanschaf, namelijk speeltoestellen voor buiten zoals een schommel en glijbaan. Dit is een vereiste om de peuterschool ook officieel te kunnen laten registreren. Wel een hele grote uitgave, maar laten we hopen dat deze aanschaf in de nabije toekomst mogelijk wordt, temeer daar we van de Nederlandse stichting Musana ook hebben vernomen dat zij zich verder in gaan zetten om ons de komende tijd te blijven steunen. Heel fantastisch en hoopgevend.

Wel heb ik nog een verzoek. Heb al een tijd geleden aan jullie sponsoren gevraagd om een “echte” foto van jullie op te sturen, omdat de families dat fantastisch vinden. Ze willen zo graag weten en zien wie hun ondersteunen. Bovendien is een foto iets geweldigs hier. De familie die door mijn vader en Henny worden gesteund zijn helmaal trots en vereerd met de foto en die hangt dan ook op een prominente plek in hun kamertje.
Dus lieve mensen, help me alsjeblieft met dit verzoek. Is toch niet al teveel moeite. En dus geen foto via de mail, want afdrukken lukt niet daar het enige digitale fotoontwikkelapparaat in Kampala al een tijdje niet meer werkt.
Het adres om de foto’s naartoe te sturen is: ( Doen hoor!!!)

Jita Veeman
C/o Herbert Kigobe
P.O. Box 147
Luweero
Uganda

Dank en binnenkort hoop ik jullie allen weer te informeren over jullie sponsorkindje.
Excuses voor de vertraging, maar gezien mijn drukke werkzaamheden, zoals hierboven beschreven, hebben jullie er hopelijk begrip voor.
Wel moet ik mijn verontschuldigingen aanbieden dat ik de door de kinderen gemaakte tekeningen in Nederland heb laten liggen en nog niet heb toegezonden. Dat komt dan nog. Zou wel vaker jullie willen verrassen met een tekening, maar dat wordt behoorlijk prijzig, daar alle contacten met jullie door mijzelf worden betaald. Ook is de waarde van de schilling ten opzichte van de Euro gedaald en spring ik zelf bij wat betreft de betaling van de schoolgelden, daar ik te krap heb begroot. ( Is mijn eigen schuld)


Pffffff, dit was het voorlopig eerst weer.Ik realiseer me dat het verhaal veel te lang is, maar er is ook zoveel nieuws te melden. Gewoon stukjes lezen wanneer je tijd en zin hebt is mijn advies.
Ik heb heel veel leuke foto’s om jullie te laten zien, dus zal ik elke week of elke twee weken er nieuwe opzetten die verwijzen naar deze nieuwsbrief. Regelmatig dus even mijn site checken als je alle foto’s wilt zien. Kan er helaas maar 10 per keer plaatsen.

Verder kunnen jullie hopelijk binnenkort kennis maken met een gastschrijver via deze site. Mijn zus heeft namelijk toegezegd om haar eigen verhaal en relaas te gaan schrijven, wat betreft hun bezoek aan mij en Uganda. Heb ik dus verder hier geen aandacht aan besteed, daar ik haar niet voor de voeten wil lopen. Ben ( en hopelijk jullie ook) heel benieuwd naar haar verhaal.

Graag wil ik jullie vanuit een regenachtig Luweero hartelijk groeten en het allerbeste toewensen. Zitten jullie je al te warmen bij de kachel in Nederland? Die knusheid en gezelligheid kennen we niet, daar het hier altijd hoog zomer is.

Dag, dag,
Jita

P.S. 1. En vooral ook de hartelijke groeten van Herbert. Hij hoopt velen van jullie te mogen
ontmoeten in januari als hij naar Nederland komt.

P.S. 2. Met mijn poes Louisa gaat het gelukkig heel goed. Logeert nu bij mijn vader en Henny
en hij is er al helemaal thuis. Dank dus Pap voor de goede verzorging!!!!