Huis- tuin- en keukennieuws vanuit Uganda

Huis- tuin- en keukennieuws vanuit Uganda

Wobulenzi, 15 december 2009

Beste, lieve lezers,

Na enige onderbreking, wat verschillende oorzaken had, ben ik blij dat ik jullie weer kan berichten vanuit Uganda.

Vandaag is het precies een jaar geleden dat we ons huurhuis betrokken. Dat betekende toen slapen met een matras op de grond en twee plastic tuinstoelen als meubilering. Bijna niets was klaar, terwijl we met de verhuurder zelfs 1 november als startdatum van de huur hadden afgesproken. Maar dat zou natuurlijk on-Afrikaans zijn geweest, ware dat gelukt.
Er moest vorig jaar nog een keukenblokje ingebouwd worden en de badkamer was nog een grote bouwput. Ook was men overal nog aan het verven. Dat laatste heb ik overigens zelf op me genomen om maar niet nog wekenlang werklui over de vloer te hebben. Dus Kerstmis stond vorig jaar geheel in het teken van klussen en verven. Prima trouwens, want ben al niet zo’n Kerstvierder.

Helaas hebben we het niet getroffen met de verhuurder (landlord genoemd). Het is een “snotneus” van slechts 26 jaar, die als verwend jongetje van een rijke familie denkt dat hij speciaal gezag heeft. Na het tekenen van het contract bleek hij helemaal geen geld meer te hebben om het huis af te bouwen en te stukadoren. We hebben hem derhalve veel extra geld betaald, wat betekent dat we tot augustus 2011 geen huur hoeven te betalen, daar we dat verdisconteren met de reeds gedane aanbetalingen. Nadien heeft hij zijn gezicht nooit meer laten zien en hebben we noodgedwongen vele klussen zelf moeten doen en bekostigen. Heb alles genoteerd, zodat we precies kunnen uitrekenen hoeveel extra maanden huur dat zullen zijn. Daar rekent de huurbaas natuurlijk niet op en zal dan ook in augustus 2011 op de stoep staan. Jammer voor hem, maar dan had hij zijn verplichtingen maar na moeten komen. Schrijf er nu heel luchtig over, maar hij was voor mij op een gegeven ogenblik echt een kwelgeest en is bovendien een gevaarlijk heerschap wat met iedereen solt.

Vorig jaar Oudejaarsdag heeft Herbert zijn spullen vanuit zijn gehuurde kamer in Bombo naar ons huis in Wobulenzi verhuisd en begin mei zijn dan ook mijn spullen vanuit Nederland gearriveerd, zodat we het huis echt konden inrichten.
Trouwens het vrij krijgen van mijn spullen bij de douane had nog heel wat voeten in aarde. Had met de verhuizer in Nederland afgesproken dat zij alle douaneformaliteiten zouden afhandelen en dat wij dan de huisraad vanuit Kampala op zouden halen. Niet dus en heeft me nog heel wat extra geld en onderhandelingen gekost. Mijn werkvergunning was nog niet afgegeven en dat was voldoende reden voor een overijverige douanier om het vrijgeven tegen te houden. Had me er al op voorbereid dat dit wel eens mijn eerste confrontatie met corruptie zou kunnen worden en had me al voorgenomen daar niet aan mee te werken en dan naar de politie te stappen. Gelukkig heb ik een andere weg gevonden en door bemiddeling van de hoogste baas van het Ugandan Investment Authority (hier hebben wij ons bedrijf officieel geregistreerd) is alles na twee weken toch nog vlot getrokken. Maar wel extra leges voor het stallen van mijn spullen. Heb nog geluk gehad, daar ze in Afrika veel ergere streken met je kunnen uithalen.

Ons huis is als starterwoning een heerlijk huis. Bijna al mijn spullen vanuit Nederland hebben een plaatsje gevonden. Doordat er plafonds in zitten is het redelijk koel, wat in de meeste huizen niet zo is, daar je doorgaans gewoon onder de ijzeren golfplaten leeft. Dus we leven op stand. Okay, de keuken heeft alleen een piepklein aanrechtje en de badkamer heeft de afmetingen van een toilet. De douche produceert een aantal straaltjes water, maar dat telt hier niet en vind ik ook helemaal geen probleem.

Het grootste probleem zijn water- en stroomtoevoer. In het voorjaar was dat echt rampzalig, met soms dagen geen stroom en zelfs 4 maanden geen water, Nu ja, de gevolgen zijn jullie allen bekend. Nu gaat het overigens veel beter. Okay de stroom valt elke dag wel een paar uur uit (behalve dan toen mijn vader en Henny hier waren in september; wat een bofkonten!!!), maar dat mag de pret niet drukken.

We leven volledig beschermd tussen vier muren die rondom ons huis staan. In Nederland zou me dat vreselijk benauwen, maar hier is het zalig en heb je geen last van alle dorpsgenoten die “aapjes” willen kijken, daar ik toch wel een bijzondere buurtbewoner ben als enige blanke.
Kan zelfs in mijn blootje door de tuin lopen. En dat in Afrika!
De tuin is overigens klein. Voor en achter hebben we een tuin van respectievelijk zo’n 8 en 5 meter diep. We verbouwen er wat groente en hebben de eerste tomaten en wortelen al gegeten. Nu is het wachtten op de witte kool. Ook eten we veel papaja’s van de boom in onze tuin en groeien er langs de muur passievruchten, welke echt zalig zijn. En…we hebben onze eerste Matooke (=kookbananen) gegeten uit eigen tuin. Een mooi voorproefje voor wat gaat komen volgend jaar vanuit onze farm.

Verder hebben we een heel legioen aan huisdieren. Naast de hond, Gara, en de kat, Louisa, krijgen we ook regelmatig bezoek van verschillende vogels die ons in de keuken of kamer met een bezoek komen vereren. Fladderende kolibries die insecten uit de raamkozijnen pikken en zo ook bouwen de zwaluwen op ons terras elke drie maanden een nieuw nest. Bij niet regelmatig schoonmaken komen de kakkerlakken en andere kruipbeesten ons ook opzoeken. Sinds enkele weken hebben we een sprinkhanenplaag en die schieten ’s nachts als een soort raketten op ons muskietennet als we liggen te slapen. Daar wen je overigens snel aan. De grote vleermuizen die overdag onder onze dakrand slapen zijn soms een beetje “dronken” en vliegen dan als wildebeesten door de woonkamer.
Oh, en heel lief zijn de kikkers die na een regenbui blij en energiek rond huppelen door ons huis. Muizen en ratten hebben we weinig tot niet. Zal Louisa zeker een bijdrage aan leveren.
Alle bezoek is welkom, maar toen ik afgelopen juli in een plastic zak een slang vond die langs mijn hand naar buiten kroop en onder het keukenkastje verdween, vond ik het iets minder plezierig. Is gelukkig goed afgelopen, maar een beetje oppassen kan geen kwaad.

Als ik een doorsnee week in het kort zou beschrijven, zou dat er als volgt uitzien:
Week medio november:
- Herbert vertrekt op maandag zoals gewoonlijk op zijn brommer naar de farm, waar hij niemand aantreft. Alle medewerkers zijn elders en niemand voelt zich die dag geroepen om te werken. Een aardige klus voor Herbert om het arbeidsethos wat op te vijzelen, daar anders noodgedwongen andere maatregelen moeten worden genomen.
Ik word op diezelfde dag na een weekend van rekenen en administreren door het schoolhoofd min of meer van school gestuurd. Hij weigert een ingelaste vergadering over de nog niet betaalde schoolgelden. Heeft uiteindelijk tot gevolg dat het hele schoolteam door de eigenaar op het matje wordt geroepen en we met zijn allen op huisbezoek gaan om de gelden te innen.
- Op woensdag wordt er op de gate geklopt en komen twee monteurs om de stroom af te sluiten vanwege wanbetaling. Nu wil het geval dat ik al vanaf december 2008 bezig ben met Umeme (zeg maar Edon) met het verzoek de elektriciteitsrekeningen toe te sturen, welke we al dit hele jaar niet ontvingen. Gelukkig heb ik vanwege alle stroomproblemen een goed contact opgebouwd met de areamanager, die ik direct bel. Een uur later zit ik in de auto om het probleem op te lossen. De hoogste baas vanuit Kampala is ook aanwezig en de heren managers op het districtskantoor krijgen een aardige veeg uit de pan. Ik mag uiteindelijk zelf beoordelen in welke termijnen ik het inmiddels hoog opgelopen bedrag (voor hier is 500.000 Shs = 200 Euro heel veel geld) wil gaan betalen. Dat is weer het leuke van Afrika. Je hebt heel snel toegang tot de managers, die je ook vrijwel direct te woord staan. Moet je in Nederland mee aankomen. Alle managers zijn volgens mij goed afgeschermd van de buitenwereld door callcenters, waar je door “goed” geïnstrueerde medewerkers met een kluitje in het riet wordt gestuurd.
- Donderdag rijdt Herbert met de brommer helemaal naar Kampala om aldaar research te doen aangaande pompen en generatoren in verband met het graven van een waterput op onze farm.
Ik ben die dag druk met huisbezoeken op school. Vind dit altijd een van de leukste en interessantste activiteiten, daar je de mensen thuis ontmoet en je een veel beter beeld krijgt van de thuissituatie van de leerlingen. Die komen elke dag in hun schoongewassen uniform naar school, maar thuis is het in de meeste situaties armoede troef.
- Zaterdagnacht is die week een hectische nacht en van slapen komt weinig. In onze normaliter zo rustige buurt wordt de hele nacht veel geschreeuwd en gehuild gepaard gaand met helse angstkreten. Vroeg in de morgen hoort Herbert stemmen op straat en wordt gewaar dat de baby van de overburen is overleden. Gebeurt helaas veel en vaak met zoveel armoede en slechte hygiëne alhier, maar had dit toch niet in onze ietwat meer ontwikkelde buurt verwacht. Heel naar om dit zo te ervaren
-Naast uithuizig werken vertoeven we ook heel veel thuis. Druk met research (nu ook via het internet dankzij mijn lieve vader), de boekhouding en andere activiteiten voor de business.
We leven een heel eenvoudig, maar uiterst tevreden leven. Koken heel gezond, geven veel aandacht aan Gara en Louisa, stoffen en boenen wat af met alle stof (bij droogte) en modder (tijdens regenseizoen), en “knutselen” gezellig in de tuin. Hebben onlangs nog een carport gebouwd van boomstammen en rieten matten van Papyrusgras. (28 Euro afgebouwd en al!)
Moet jullie zelfs iets bekennen wat ik niet voor mogelijk had gehouden. Ben naast het dagelijkse nieuwsbulletin op televisie zelfs een beetje verslingerd geraakt aan een Mexicaanse landelijke serie. (3x per week) Ik. Jita, die daar niets van moest hebben in Nederland! Zo zie je maar weer hoe ik geniet van simpele en eenvoudige zaken en de gehaastheid gelukkig is verdwenen uit mijn leven. Afrika heeft wat dat betreft een helende werking.

Nieuws in Uganda:

- “Verstoten en verwaarloosd hondje wint rechtszaak tegen baasje in Kampala”.
Onvoorstelbaar en dat in een ontwikkelingsland als Uganda! Tegelijkertijd creperen er wel
duizenden koeien en geiten per dag tijdens diergruwelijke transporten, zoals ik al eens
eerder beschreef. Maar fijn zo’n positief verhaal.

- “De Ugandese regering gaat in samenwerking met al het kerkelijk gezag een wet aannemen
om homo’s vogelvrij te verklaren en ze gelijk te stellen met misdadigers”. Misselijkmakend.
Zag eerder een homostel wat was opgepakt in vol ornaat op TV. Ze werden mishandeld en
kunnen voor hun “daden” jarenlange gevangenisstraffen tegemoet zien. Op zulke
momenten wil ik het liefst direct in actie komen en samen met Human Rights Watch
uitzoeken wat er met zulke onschuldige mensen gebeurd. Er is nog een hele lange weg te
gaan in dit streng religieuze land. Zweden heeft inmiddels al aangekondigd om maatregelen
te nemen, waar het gaat om ontwikkelingshulp, mocht de wet inderdaad aangenomen
worden.

- Het weer is tijdens de klimaattop in Kopenhagen helemaal van slag in Uganda. Hadden we,
zoals gebruikelijk in december, de laatste weken heet en droog weer, regent het nu al bijna
een week elke dag wel een uur. Kan niet beter en we zijn er dan ook heel blij mee op onze
farm. De bananen, ananassen, maïs en cassave groeien als kool, wat (de kool dus) we
trouwens ook verbouwen in onze farmgroentetuin.



Rest mij nog om Anton en Mark, oom Be en tante Ali, Gert en Margreet, en Monique, hartelijk te bedanken voor jullie mooie, lieve verjaardagswensen afgelopen oktober. Had al verschillende mensen bedankt in mijn vorig bericht, maar bleef nog lang jarig wat de ontvangst van kaarten betreft.
Anje Ottens stuurt me momenteel bijna elke week een kaart met Hollands tafereel, waar ik mooie collages van ga maken voor de schoolklassen. Heel veel dank voor dit leuke initiatief.
En de ouderwetse briefwisselingen met Hiske en Lian waardeer ik enorm. Vind het zelf namelijk ook zalig om “in de pen te klimmen”.

Hoop rond Kerst een nieuw bericht te plaatsen, daar er weer zoveel nieuws is te vertellen over de school en ook over onze farm.
En…ik hoop nog steeds op een bijdrage van mijn vader naar aanleiding van hun bezoek hier in Uganda afgelopen september. Maar gepensioneerden hebben het doorgaans, zo merk ik althans, veel drukker dan de werkende generatie in Nederland. Hoe komt dat?

Lieve mensen, sorry voor de lange onderbreking, maar dat kon even niet anders. Fijn dat je/jullie het einde van dit bericht weer hebt/hebben gehaald. Alleen al daarom moet ik vaker, regelmatiger en korter schrijven. Heeft ook te maken met het feit dat ik me niet meer laat opjagen (door mezelf). Hoop dat jullie er begrip voor hebben.

Zonnige groet,
Jita

P.S. - Bert, gefeliciteerd met je verjaardag vandaag!

- Papa Bert, oftewel Sinterklaas, enorm bedankt voor de mooie en lieve cadeaus met
mooie gedichten. Fijn dat de Sint ons wist te bereiken in het verre Uganda!



Postadres: Jita Veeman / Herbert Kigobe
c/o Kigoman Mixed Farm Ltd
P.O. Box 101
Luweero
Uganda

Emailadres: jitaveeman14@hotmail.com

Telefoon: 09001230079- (even wachten) 00256772418180# (nummer snel draaien en afsluiten met een hekje) ( 9 cent per minuut vanuit Nederland)

N.B. Ook geïnteresseerd in het steunen van het Basajjansolo scholingsproject in
Luweero, neem dan even contact met me op.